Του Ν. Ασημακόπουλου

Διάβαζα όλη την εβδομάδα χαμογελώντας τις αναλύσεις εκείνων που… πήραν θάρρος από το αναίμακτο τέλος του τελικού του Κυπέλλου κι άρχισαν να πλασάρουν τον… ποδοσφαιρικό πολιτισμό που δίδαξαν οι οπαδοί του Παναθηναϊκού και του ΠΑΟΚ. Λες και δεν ξέρουν πόσο κοντινή ημερομηνία λήξης έχουν όλα αυτά…

Εριξα ακόμη μεγαλύτερο γέλιο όταν άκουσα ότι τα 300 εισιτήρια που πήραν οι ΠΑΟΚτσήδες για να κατεβούν στη Λεωφόρο θα ήταν η αρχή, ώστε οι μεν να βλέπουν τους απέναντι σαν αντίπαλους και όχι σαν εχθρούς. Και χθες κάθισα άνετος μπροστά στην τηλεόραση να απολαύσω το θέαμα της νέας εποχής, που έπρεπε να γίνει παράδειγμα προς μίμηση για τις υπόλοιπες ομάδες!

Μπορεί να έδειξε η τηλεόραση τα μισά και λιγότερα απ' όσα έγιναν πριν από το ξεκίνημα του αγώνα, στην προσπάθειά της να… προστατεύσει το προϊόν που χρυσοπληρώνει, αλλά καταλάβαμε όλοι τι έγινε.

Είδαμε οπαδούς του Παναθηναϊκού να βρίσκονται χωρίς λόγο στο τερέν. Tους φίλους του ΠΑΟΚ από τη Θεσσαλονίκη να πετούν τις συνηθισμένες δολοφονικές φωτοβολίδες-στιλό που τους είχαν περισσέψει από προηγούμενα παιχνίδια. Τους Παναθηναϊκούς να αντιδρούν με ιπτάμενα καθίσματα και ό,τι άλλο έβρισκαν πρόχειρο. Τα ανοιγμένα κεφάλια και τα αίματα που έβαψαν τα σκαλιά. Τα μεγάφωνα που φώναζαν… «Φίλαθλοι μην απαντάτε στις προκλήσεις», χωρίς να διευκρινίζουν ποιοι προκαλούν ποιους. Τον Σαββίδη και τον Αλαφούζο που πήγαιναν να… ηρεμήσουν τα πράγματα και έφαγαν τα γιούχα της ζωής τους. Τους παίκτες που έφυγαν στα αποδυτήρια μέχρι να εκτονωθούν «τα παιδιά στην κερκίδα» που «είναι η μόνη μας ελπίδα»!

Και μετά, ακούσαμε τα πανέμορφα συνθήματα που φώναζαν οι μεν στους δε. Δύο και πλέον ώρες γεμάτες ποδοσφαιρική απόλαυση…