Μια από τις μεγαλύτερες χαρές μου, αγαπητοί φίλοι, είναι όταν μαθαίνω ότι η σελίδα μας βοήθησε στην υιοθεσία ενός πρώην αδέσποτου ζώου. Για να το πω αλλιώς, νιώθω πως «η σελίδα μας τότε δικαιώνεται»! Θα καταλάβετε λοιπόν πόση χαρά ένιωσα όταν, προχτές, ανοίγοντας το e-mail μου (την ηλεκτρονική, δηλαδή, αλληλογραφία μου), διάβασα το παρακάτω μήνυμα της κυρίας Ελένης Παπαθανασίου, δημοτικής συμβούλου και υπεύθυνης του Προγράμματος Προστασίας Ζώων του Δήμου Σικυωνίων (Κιάτου):
«Είμαι ιδιαίτερα χαρούμενη διότι δώσαμε ζωάκια σε καλές οικογένειες. Ενα στην Ανδρο, ένα στην Αθήνα κι ένα στο Μόναχο!».
Και για τα τρία αυτά σκυλάκια -όπως και άλλα πολλά- είχαμε δημοσιεύσει αγγελίες με φωτογραφίες, που μου είχε στείλει η κυρία Ελένη. Αυτό είναι σαξές στόρι, όχι εκείνο του Σαμαρά. Πάντα τέτοια!
Δεν είναι, βέβαια, κάτι το σπάνιο η υιοθεσία ενός ζώου μετά τη δημοσίευση στη σελίδα μας της ιστορίας του και της φωτογραφίας του. Κι εμείς, άλλωστε, την καλή μας την Κάρμεν έτσι την υιοθετήσαμε, το 2012, απ' το κυνοκομείο της Χαλκίδας: είδε τη φωτογραφία της η γυναίκα μου και τρελάθηκε! Την άλλη μέρα πήγαμε στη Χαλκίδα, την πήραμε -στειρωμένη και υγιέστατη- και τη φέραμε στον Μαραθώνα. Και από Κάθριν που τη φώναζαν τη βγάλαμε Κάρμεν!
Αλλά η μεγαλύτερη χαρά μου ήταν όταν υιοθετήθηκε ο γερο-Ρίγκαν. Αξίζει να σας πω την περίπτωσή του.
Ημουν τότε -προ10ετίας περίπου- στην «Ελευθεροτυπία». Εφτασε, λοιπόν, ένας φάκελος με 4 φωτογραφίες ισάριθμων σκύλων και με τα «βιογραφικά» τους. Τρία ήταν νεαρά ζώα, πανέμορφα και υγιέστατα. Το τέταρτο -(ο γερο-Ρίγκαν) ήταν τυφλό, μεγάλο (9-10 ετών) και με κάπως μαδημένο τρίχωμα. «Ποιος θα 'θελε ποτέ να υιοθετήσει ένα τέτοιο ζώο;» αναρωτήθηκα.
Σκέφτηκα, μάλιστα, να δημοσιεύσω τις αγγελίες μόνο των τριών όμορφων και υγιών σκύλων, που είχαν πολλές πιθανότητες να υιοθετηθούν. Τελικά, κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή, αποφάσισα να βάλω και τη φωτογραφία του Ρίγκαν. «Δεν βαριέσαι» σκέφτηκα. «Αδικα τη δημοσιεύω, αλλά ας του δώσω μια ευκαιρία…»
Ναι, καλά μαντέψατε: Ο μόνος που βρήκε σπίτι -και μάλιστα αμέσως!- ήταν ο γερο-Ρίγκαν! Την είδηση μου έδωσε ένας συνάδελφος από το «Εθνος», δύο βδομάδες μετά: «Τον πήραν οι γονείς μου, που μένουν στο Δήλεσι. Τους άγγιξε η ιστορία του, τον λυπήθηκαν και τώρα είναι πανευτυχείς, διότι βγήκε σπουδαίος σκύλος. Αν και τυφλός, έχει ήδη μάθει τα κατατόπια, ανεβοκατεβαίνει μια χαρά τη σκάλα της βεράντας, τριγυρνάει στον κήπο και τα βράδια το παίζει και φρουρός, γαβγίζοντας όποιον περνάει απ' το δρόμο»! Αμέ!
