Ο Απολείπειν Αντώνιος χαντακώθηκε από το περιβάλλον του Ευάγγελου Αβέρωφ, στο οποίο έκανε τα πρώτα του πολιτικά βήματα. Κουπεπέ του λέγανε και το αχρηστεύανε το παιδί. Στην ακροδεξιά κολυμπήθρα όπου βαπτίζονταν οι στενοί συνεργάτες του Μετσοβίτη υπουργού τα μύρα είχαν βαριά οσμή, ανάδιναν την αποφορά του μαύρου παρελθόντος. Και τα τραγούδια ηχούσαν παράξενα· ωχρόφαια, πελιδνά κι αραχνιασμένα. Αντε να δεις χαΐρι και προκοπή όταν σε νανουρίζουν με του «Αητού τον γιο» και το «Γρίβα μ' σε θέλει ο βασιλιάς». Την πλήρωσε ακριβά κι ακόμα την πληρώνει τη βάφτισή του ο Απολείπειν. Διότι όταν από πιτσιρικάς κυνηγάς φαντάσματα, μην απορήσεις όταν σου πίνουν το αίμα οι νυχτερίδες. Επειτα από λαμπρή καριέρα στην ΟΝΝΕΔ, ήρθεν η ώρα του να αναλάβει το χαρτοφυλάκιο των Εξωτερικών. Ομως αντί να εργαστεί για τον εξωραϊσμό της διεθνούς εικόνας της χώρας, ζώστηκε τα φισεκλίκια παριστάνοντας τον μεκεδονομάχο.
Ρεσιτάλ εθνικοφροσύνης με ξεκούρδιστα όργανα έδινε νυχθημερόν. Την είδε μάλιστα τόσο μεγάλος μαέστρος, που μόνο με ιδιόκτητη ορχήστρα θα μπορούσε να ξεδιπλώσει το ταλέντο του. Ιδρυσε λοιπόν την Πολιτική Ανοιξη κι έπεσε για χρόνια σε βαρυχειμωνιά. Τρόμαξε να επιστρέψει στο προσκήνιο. Εκανε τεμενάδες ακόμα και στους κλητήρες της Ρηγίλλης. Κι όταν εκπληρώθηκαν οι κρυφοί του πόθοι, τα 'φερε η τύχη δεξιά και πήρε κοτζάμ κόμμα στο πιάτο. Αντωνάκης ο αντιπολιτευόμενος την είδε στην αρχή· αντιμνημονιακός ώς το κόκαλο. Κατηγορούσε τον Γιωργάκη, παλαιό συμφοιτητή του στο Αμέρικα, ότι τα αντιαναπτυξιακά μέτρα που εφαρμόζει, κατά τη χρυσή συνταγή της τρόικας, οδηγούν την οικονομία στα Τάρταρα και τη χώρα στην άβυσσο. Κέρδισε τις εκλογές διαβεβαιώνοντας πως θα επαναδιαπραγματευτεί σκληρά με τους δανειστές εξαναγκάζοντάς τους να συμφωνήσουν με την εθνοσωτήριο πολιτική του.
Η διακυβέρνησή του αποδείχτηκε καταστροφική. Εφάρμοσε μέχρι κεραίας τις ντιρεκτίβες της Μέρκελ γεμίζοντας με λουκέτα την επικράτεια και τώρα που πλησιάζουν οι εκλογές και αντιλαμβάνεται πως τα φληναφήματα περί πρωτογενούς πλεονάσματος και τα υπόλοιπα ηχηρά δεν πείθουν ούτε τους δικούς του, παίρνει τα βουνά και τα όρη όχι για να αντισταθεί στους ξένους αφέντες αλλά μπας και σώσει το τομάρι του. Το 'ριξε αίφνης στο αντάρτικο τραγούδι. «Η χώρα θρυμμάτισε τις αλυσίδες της» δηλώνει ανερυθρίαστα, θυμίζοντας το «σπάμε την άτιμη την αλυσίδα / που μας εβάραινε θανατερά, / θέλουμε λεύτερη εμείς πατρίδα / και πανανθρώπινη τη λευτεριά». Και σαν να μην έφτανε αυτό, διακηρύσσει ότι «η νέα Ελλάδα γεννιέται κι ο ίδιος έκλεισε στην ψειρού τους ναζιστές» παραπέμποντας στον ύμνο του ΔΣΕ: «Νέο αντάρτικο γεννιέται / ν' αγωνιστεί για λευτεριά / και τους φασίστες εκδικιέται / όπου τους βρει με αντρειά». Τι να σου κάνουν και τα μετέωρα; Απαντούν με καρεκλοπόδαρα Μάη μήνα.
Μετέωρος [email protected]
