Του Ν. Ασημακόπουλου
Καταλαβαίνει κανείς το σοκ που ένιωσαν οι άνθρωποι του ΠΑΟΚ μόλις κατάλαβαν ότι η απόφαση αφαίρεσης βαθμών για τα επεισόδια της Τούμπας στο ματς με τον Ολυμπιακό είναι οριστική. Οταν έχεις μάθει στο χάιδεμα, στο «δεν βαριέσαι» και στο «κάτι θα γίνει στο τέλος και θα γλιτώσουμε», σου έρχεται κάπως απότομα μόλις συνειδητοποιείς ότι ξόφλησες.
Ημουν πάντα υπέρ της αφαίρεσης βαθμών μετά από σοβαρά επεισόδια. Πίστευα και πιστεύω ότι είναι η μοναδική ποινή που μπορεί να πονέσει πραγματικά τις ποδοσφαιρικές εταιρείες μέχρι να αποφασίσουν να μαζέψουν και να πετάξουν μακριά από το γήπεδό τους το χουλιγκαναριό που συντηρούν και χαϊδεύουν. Από την εποχή που δεν είχε ξεκινήσει ένα ματς Πανιωνίου – Ολυμπιακού στη Νέα Σμύρνη με ευθύνη των οπαδών, τιμωρήθηκαν με μηδενισμό και -3 οι δύο ομάδες, αλλά ξεσηκώθηκε τότε το σύμπαν (υπουργοί, βουλευτές, δήμαρχοι και «τοπικοί κοινωνικοί φορείς» με συλλαλητήρια και… «κάτω τα χέρια από τον Θρύλο»!) ήταν φανερό πως κανένας δεν θα τολμούσε να ρίξει στο μέλλον τόσο βαριές καμπάνες σε οποιονδήποτε.
Πέρασαν πάρα πολλά χρόνια. Η κατάσταση ξέφυγε αρκετές φορές – αποτέλεσμα της γενικευμένης ατιμωρησίας. Ολα τα επεισόδια συνέχισαν να αντιμετωπίζονται με ποινές-χάδια για λόγους… ισονομίας: κεκλεισμένων των θυρών ή απλά πρόστιμα που στην πραγματικότητα δεν ενοχλούσαν κανένα.
Επρεπε κάποια στιγμή να γίνει η νέα αρχή και να πάμε, επιτέλους, σε μέτρα που θα αντιμετωπίσουν σοβαρά την κατάσταση.
Η αφαίρεση βαθμών είναι το μοναδικό πράγμα που τσούζει. Οταν πας να πάρεις το πρωτάθλημα ή είσαι κοντά στο όνειρο του Champions League και της Ευρώπης ή προσπαθείς με νύχια και δόντια να γλιτώσεις τον υποβιβασμό και τρως μια κλοτσιά που σε πετάει τρεις θέσεις παρακάτω και σε τελειώνει, τότε θα σκεφτείς πολύ πολύ σοβαρά αν θα ξαναφήσεις τα 500 βλαμμένα να σου κάνουν μπάχαλο το γήπεδο για το κέφι τους.
Αν δεν το καταλάβουν αυτό, ούτε τώρα ο ΠΑΟΚ, ούτε αύριο ο Παναθηναϊκός, ούτε μεθαύριο οποιοσδήποτε άλλος θελήσει να το πάει στον τσαμπουκά και στην ταρζανιά, τότε θα είναι άξιοι της μοίρας τους.
