Είμαστε μια μακρινή επαρχία της Ευρώπης, γίναμε-γινόμαστε δηλαδή. Γυρνάμε δεκαετίες πίσω σε όλα τελικά, όχι μόνο στα οικονομικά. Ούτε στα 80’s τέτοια κατάντια, τόση κακομοιριά, τέτοιος επαρχιωτισμός. Ακόμα και σε πράγματα που αφορούν τη μουσική, τα παρελκόμενά της, όπως τα ξένα μουσικά περιοδικά λόγου χάριν.

Τέλος τα περισσότερα από τα ξένα μουσικά περιοδικά για την Ελλάδα. Τα μεγάλα εννοώ, τα ευρείας κυκλοφορίας, το Mojo, το Q, εσχάτως και το NME. Επαψαν να τα στέλνουν στη χώρα μας. Προφανώς η κυκλοφορία τους έπεσε κατακόρυφα, οι ξένοι εκδοτικοί οίκοι έκριναν ασύμφορη την αποστολή τους στην πτωχή, πλην τιμία Ελλάδα. Πριν από δύο χρόνια έβλεπα στα κεντρικά περίπτερα «ντάνα» τα νέα τεύχη του Uncut στην πλατεία Μαβίλη. «Πουλάει περισσότερο και από τα ελληνικά μουσικά περιοδικά», μου είχε πει ο περιπτεράς. Απευθύνθηκα από δημοσιογραφική περιέργεια και στο Κεντρικό Πρακτορείο Τύπου. Ειδικά το Uncut, ένα πολύ σοβαρό ξένο μουσικό περιοδικό, έδινε χιλιάδες αντίτυπα στη χώρα μας.

Με την είσοδο, λοιπόν, του 2014 άρχισαν τα κενά. Ενα τεύχος δεν ήρθε καν, ήρθε ένα άλλο μετά καθυστερημένο κι έκτοτε τίποτε. Εξαφανίστηκαν. Απόρησα, ρώτησα, έμαθα: σταμάτησαν να τα φέρνουν στην Ελλάδα πια. Αχά! Λαμπρά. Οπως τότε, τη δεκαετία του ‘80 στην Κυπαρισσία που αγοράζαμε το «Ποπ και Ροκ» με έναν μήνα καθυστέρηση. Το τεύχος Απριλίου το παίρναμε τέλη Μαΐου, έπρεπε πρώτα να το μαζέψουν από τα περίπτερα των Αθηνών κι εμείς οι πολίτες Β’ κατηγορίας να περιμένουμε στην επαρχία τα περισσεύματα. Και δεν υπήρχε internet τότε ούτε καν τηλεόραση καλά καλά. Μόνο το Μουσικόραμα και η ΕΡΑ, το Πρώτο και το Δεύτερο Πρόγραμμα.

Θα γίνω ξανά συνδρομητής στα ξένα περιοδικά. Ημουν, αλλά το έκοψα, μου άρεσε η ιεροτελεστία της αναμονής, η φιλία που αναπτύσσεις με τον περιπτερά που σου κρατάει το τεύχος και άλλα τέτοια. Τουλάχιστον θα μου έρχεται πιο φτηνά με τη συνδρομή. Εντάξει, εκπτώσεις…

Δημήτρης Κανελλόπουλος