Του Γιώργου Σταματόπουλου
Ωμός, θρασύς, αμοραλιστής, ο τραπεζικός τυραννίσκος, διοικητής της Τραπέζης της Ελλάδος, στέλνει στον Καιάδα (επιθυμεί διακαώς) εκατοντάδες χιλιάδες μικρές, μικρομεσαίες αλλά και μεγάλες επιχειρήσεις που έχουν πρόβλημα ρευστότητας· συστήνει στις τράπεζες (ο συνεπής υπηρέτης του καπιταλισμού) να πάψουν να επιχορηγούν τις εν λόγω επιχειρήσεις. Ετσι απλά διαγράφει τη ζωή χιλιάδων οικογενειών, που θα αντιμετωπίσουν τον τρόμο της ανεργίας. Θλιβερός τεχνοκράτης, αλαζών, στυγνός ελιτόφρων, δόξα και καμάρι του πολιτικού συστήματος που τον εξέθρεψε και, τώρα, αυτός το διαφυλάσσει σαν πιστό σκυλί. Φριχτή η λογική του. Αφού πρώτα διαλύθηκε μέσω μνημονίων ο παραγωγικός ιστός της χώρας, αφού άπαντες εξαναγκαστήκαμε να συνεισφέρουμε για να σωθούν οι τράπεζες, αφού τέλος βεβαιώθηκαν (οι τράπεζες) ότι γέμισαν τα ταμεία τους, έρχονται τώρα μέσω του διοικητή τους να βροντοφωνάξουν ότι δεν έχουν ανάγκη την πλέμπα των επιχειρηματιών, αυτών που έχτισαν τον εθνικό οικονομικό κορμό – με πολύ αίμα και ιδρώτα πολλοί εξ αυτών.
Δεν ρίχνει μια ματιά στην Εσπερία ο κύριος διοικητής να δει τι ακριβώς συμβαίνει στον επιχειρηματικό τομέα; Ευθύς αμέσως θα διαπίστωνε, όπως σημείωνε στο εξαιρετικό ρεπορτάζ του χθες στην «Εφ.Συν.» ο συνάδελφος Βασίλης Γεώργας, ότι «σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες γίνονται προσπάθειες να εξυγιανθούν και να σωθούν ζημιογόνες επιχειρήσεις» και, φυσικά, όσοι ευαγγελίζονται το μοντέλο του Καιάδα δεν δίνουν απαντήσεις σε κρίσιμα ερωτήματα, σημειώνει ο συνάδελφος, όπως «τι θα γίνει με τις νέες στρατιές ανέργων που θα προκύψουν, τη μείωση της ζήτησης και των ασφαλιστικών εισφορών κ.λπ.»; Γιατί να απαντήσουν; Τι τους νοιάζει; Σε ποιον λογοδοτούν; Ποιος τους ελέγχει; Ολη η ιεραρχία διέπεται από την ίδια λογική: την κυριαρχία των ολίγων και δυνατών (τώρα, για το πώς έγιναν δυνατοί, χρειάζεται ολόκληρη οικονομική και κοινωνιολογική και αξιακή ανάλυση: τι σημαίνει πλούτος, πώς παράγεται, εις βάρος ποίων, τι μέσα μετέρχονται και με ποιους συναγελάζονται ή εμπλέκονται όσοι τον καρπώνονται· γιατί υπάρχουν τεράστιες οικονομικές ανισότητες, πώς δικαιολογούν τον πλούτο τους όταν η φτώχεια θερίζει, πώς αντέχουν να νιώθουν πλούσιοι όταν συνάνθρωποί τους πεθαίνουν από την πείνα και λοιπά).
Καλά, δεν τους ιδρώνει τ’ αυτί, δεν προβληματίζει όμως και αυτούς που διαλαλούν στην ιδεολογική πραμάτεια τους την ισότητα, τις ίσες ευκαιρίες. Υπάρχουν και μερικοί που θεωρούν τον πλούτο όνειδος (και οικονομικά και πολιτικά και ηθικά· κυρίως ηθικά!), αλλά όλη η κοινωνία γελά μαζί τους… Ας είναι… Αμα δεν έχεις βιώσει τη φτώχεια στο πετσί σου, δεν μπορείς να αγαπήσεις όσους δέρνονται απ’ αυτήν, σου φαίνονται ξένοι, ηττημένοι, μαλάκες! Αναίσχυντοι τραπεζίτες, γελοιοποιούν το νόημα της ζωής, ασελγούν πάνω της. Αυτοί είναι οι κακομοίρηδες και ας ζουν μες στη χλιδή, διότι είναι σκλάβοι. Σκλάβοι.
