Ορισμένοι άνθρωποι δεν υπάρχουν. Το αποτύπωμά τους αποτελεί ένα αναπόδραστο κενό. Τους κοιτάζεις και διακρίνεις πεντακάθαρα πίσω τους ό,τι κρύβει υποτίθεται το περίγραμμα του κορμιού τους. Διασταυρώνεσαι μαζί τους σ' έναν στενό διάδρομο και δεν χρειάζεται να παραμερίσεις. Περνάς ανέτως από μέσα τους δίχως να νιώσεις την παραμικρή αντίσταση, χωρίς να σε εμποδίσει έστω μια αμυδρή αύρα. Τους συναντάς παντού. Στο σχολείο, το πανεπιστήμιο, το εργοτάξιο, το γραφείο, ενδεχομένως στο σπίτι, ακόμα και σε φανερές ή κρυφές πτυχώσεις του ίδιου σου του εαυτού.
Ισοβίως δέσμιοι της προσωπικής τους ιλαροτραγωδίας ιδανικεύουν τους ισχυρούς. Οχι τους κάλλιστους· τους φορείς εξουσίας. «Ανύπαρκτοι» αλλά θορυβωδώς εμφανείς ουδόλως σχετίζονται με όσους αποκαλούνται «αόρατοι» και η κοινωνία τους τοποθετεί στα κατασκότεινα ερμάρια του περιθωρίου. Μετανάστες, πρόσφυγες, ξένοι όσο και ανέγγιχτοι δικοί, άστεγοι, οροθετικοί, λογής λογής αναξιοπαθούντες ζουν θαμμένοι σε υπόγεια, στοές, χαμοκέλες δίπλα μας. Δεν καταγράφονται στα επίσημα στοιχεία, αποτελούν δυσανάγνωστους αριθμούς, σημειώνονται ως υποσημειώσεις, υπό κατηγορία υποκατηγορίες.
Η παρουσία τους υπογραμμίζεται διά της απουσίας. Δεν τους βλέπουμε ακόμα κι όταν τους επιτίθενται ή τους σκοτώνουν οι ρατσιστές. Λες και ρέει στις φλέβες τους διαφανές υγρό αντί αίμα. Βγάζουμε το κεφάλι από το χώμα όταν προκαλούνται αναταραχές ή εντάσεις, ωστόσο ο αφελής στρουθοκαμηλισμός μας επιθυμεί να τους βυθίσει διά παντός στην άβυσσο καθώς αποτελούν άχθος και άγος για την εξωραϊσμένη μας εικόνα. Τους «ανύπαρκτους», αντιθέτως, δεν τους ανεχόμαστε απλά, πολύ συχνά επιδιώκουμε τη συναναστροφή τους, αυταπατώμενοι ότι η ζωτικότητά τους προσθέτει ενδιαφέρον στις παρέες μας.
Συχνάζουν σε κοινωνικές εκδηλώσεις και συμμετέχουν ενεργά σε πολιτιστικά, συνδικαλιστικά και τοπικά εγχειρήματα. Κορυβαντιούν κομπορρημονούντες σε οργανώσεις και κόμματα, της Αριστεράς συμπεριλαμβανομένης. Μέρες που 'ναι γεμίζουν τα ψηφοδέλτια δημοτικών, περιφερειακών και ευρωπαϊκών συνδυασμών ζητώντας πιεστικά την ψήφο μας. Αμετροεπείς και νεφελοβάμονες, δεν ενδιαφέρονται παρά μόνο για το φουσκωμένο υπερεγώ τους, το οποίο προβάλλουν πάντοτε και επί παντός.
Ηττημένοι απ' την υπεροψία, τυφλοί από μνησικακία, δεν τους περισσεύει καλός λόγος για κανέναν. Ξέρουν τα πάντα. Είναι καλύτεροι κι απ' τους ειδικούς, αρκεί να μην τους υποβάλεις στη βάσανο να το επιβεβαιώσουν. Παρουσιάζονται ως εξπέρ σε όλα και ασφαλώς είναι πλασμένοι για ιθύνοντες, επικεφαλής, διευθυντές. Μπορούν να σχεδιάσουν αποτελεσματικότερα κι από αρχιτέκτονα έναν χώρο, να τον στολίσουν ομορφότερα κι από διακοσμητή, να στήσουν ένα έντυπο εξυπνότερα κι από γραφίστα. Διαπρέπουν ακόμα και σε αντικείμενα στα οποία εντρυφούν για πρώτη φορά. Θεωρούν τους άλλους υπηκόους. Αργά ή γρήγορα η τεράστια φούσκα της ματαιοδοξίας τους σπάει και δεν βγάζει ούτε φυσαλίδες· μένει μόνο ένα απέραντο κενό. Τους εκνευρίζουν οι ικανοί, δηλαδή οι περισσότεροι γύρω τους. Τους την σπάνε ακόμα και τα μετέωρα που προοιωνίζονται αίθριο καιρό με λίγα σύννεφα σε όλη τη χώρα, που κάνουν τους ανθρώπους γελαστούς.
Μετέωρος [email protected]
