Damon Albarn
«Everyday Robots»

Εντάξει όσο θυμώσαμε με τη διάλυση των Blur και των Gorillaz, φτάνει. Αφενός έχει περάσει καιρός, αφετέρου υπάρχει ο Ντέιμον Αλμπαρν να μας θυμίζει πως οι μεγάλες αξίες στο ροκ μπορούν και χωρίς παρέα… Aπό τον Σεπτέμβριο του 2011 είχε ανακοινώσει ότι ετοιμάζει κάτι μόνος κι έφτασε η ώρα να το ακούσουμε. Ανήσυχος, δημιουργικός, ατίθασος αλλά και εσωστρεφής (με τον τρόπο του), ο 46χρονος Λονδρέζος όχι μόνο κυκλοφόρησε τον πρώτο του σόλο δίσκο, αλλά παραδέχεται ότι το «Everyday Robots» είναι η πιο προσωπική δουλειά που κατέθεσε ποτέ στη μουσική.

Ιδρυτικό μέλος των Blur και των Gorillaz αλλά κι εκείνος που ανακοίνωσε το τέλος των δύο συγκροτημάτων με συνεντεύξεις του κατάφερε ξανά να κάνει τον ευρωπαϊκό Τύπο να του γράφει ύμνους.

Με τον δίσκο αυτό συμβαίνει το εξής: από τη μια είναι εξαιρετικά ευχάριστος από το πρώτο ώς το τελευταίο τραγούδι (13 έχει όλα κι όλα). Κι από την άλλη θέλει αρκετές ακροάσεις για να μην τον απορρίψεις με την πρώτη λέγοντας το εύκολο «θυμίζει πολύ το παρελθόν του Αλμπαρν». Χαμηλόφωνο το «Everyday Robots» με το οποίο ξεκινάει ο δίσκος, σαν ψίθυρος το «Hostiles», υπέροχο το «Lonely press play» μιλά για την απομόνωση και το αίσθημα της μοναξιάς, με τη σφραγίδα της Natasha Khan (των Bat For Lashes) το αέρινο κι ατμοσφαιρικό «The Selfish Giant» (αλήθεια, δεν θα βρεθεί ένας σκηνοθέτης να το βάλει σε σάουντρακ;), ερωτικό το «You & me».

Ωραία ιστορία έχει το κομμάτι «Mr Tembo», καθώς γράφτηκε για ένα μωρό ελεφαντάκι που ο Αλμπαρν συνάντησε σε ζωολογικό κήπο της Τανζανίας.

Είναι λοιπόν, πολλοί οι λόγοι που δεν πρέπει κανείς να απορρίψει νωρίς τον δίσκο. Ενας ακόμα το «Heavy seas of love». Είναι το τελευταίο κομμάτι και μάλλον το καλύτερο. Λέτε να φταίει το άγγιγμα και η παρουσία του Μπράιαν Ινο;

Προφανώς κι ο ίδιος ο Αλμπαρν δυσκολεύτηκε να διαλέξει την τελική λίστα των κομματιών καθώς, όπως έχει παραδεχτεί, επέλεξε τα 13 από περίπου 60 τραγούδια που έγραψε. «Οι στίχοι ήταν το πιο δύσκολο πράγμα σε αυτή τη διαδικασία. Με παίδεψαν πολύ», είπε σε συνέντευξή του στο ΝΜΕ. «Η μουσική έχει μια τάση μελαγχολική, εσωστρεφή, δείχνει την πιο soulful πλευρά μου. Είναι αυτό που ήθελα από καιρό να τραγουδώ. Στιχουργικά μού πήρε πολύ καιρό διότι ήθελα να αποτυπώνει με κάποιο τρόπο τη ζωή μου, τη μουσική περιπέτεια που ξεκίνησε το 1976». Τα τραγούδια επίσης έχουν αρκετές πραγματικές εμπειρίες, αλλά θίγει και θέματα όπως «η φύση εναντίον της τεχνολογίας». Αλλωστε, όπως γράφει και στο «Everyday Robots», «We are everyday robots on our phones».

Μ.Κ.