Του Πέτρου Μανταίου

Στον μικρό μας «κύκλο» οι δεσμοί μου με τον αλησμόνητο Γιώργο Γλυνό είναι γνωστοί και ακατάλυτοι. Συγκρατούμενοι, αμφότεροι, της χούντας το 1967-1968. Πρώτα στο διαβόητο «άντρο» βασανιστηρίων της Γενικής Ασφάλειας, στην οδό Μπουμπουλίνας. Εν συνεχεία, στις φυλακές Αβέρωφ και, αργότερα (στον ίδιο θάλαμο, όπου σφυρηλατήθηκε ο δεσμός μας), στις φυλακές της Αίγινας. Σ’ αυτόν τον δεσμό προστέθηκαν, τρία-τέσσερα χρόνια μετά, δύο κουμπαριές: με πάντρεψε και βάφτισε τον γιο μου.

Από τότε μείναμε αιώνια φίλοι. Ακόμα και τα πολλά χρόνια που απουσίασε στο Παρίσι (για σπουδές: οικονομία με ειδίκευση στο συνάλλαγμα) και στις Βρυξέλλες (επί πολλά χρόνια στέλεχος της ΕΟΚ και, μετέπειτα, της Ευρωπαϊκής Ενωσης). Ακόμα και παρά τις, συχνές, πολιτικές διαφωνίες μας! Εως πέρσι, τέτοιον καιρό, στις 29 Μαΐου, που πέθανε πρόωρα από έναν βασανιστικό καρκίνο. Στη μνήμη του, η Γιάννα Γλυνού θέλησε φέτος να κάνει μια μικρή συγκέντρωση, φίλων και συνεργατών του άντρα της, στη γειτονιά τους, στα Εξάρχεια. Ομως…

«Μέχρι σήμερα» γράφει σε επιστολή της («Καθημερινή» 15/5) «δεν κατόρθωσα να βρω χώρο, γιατί προέκυψε η αδιανόητη δυσκολία να μη μου διαθέτουν τις αίθουσες οι ιδιοκτήτες τους, φοβούμενοι επιθέσεις “υπερασπιστών της ελευθερίας”, επειδή ανάμεσα στους καλεσμένους μας θα ήσαν και ορισμένοι πολιτικοί. Σήμερα, ακόμη αναποφάσιστη και απογοητευμένη, αναρωτιέμαι σε ποιον να απευθυνθώ. Είναι δυνατόν να είμαστε σε τέτοιο βαθμό έρμαια της τρέλας, της ιδεοληψίας ή και του μίσους μικρών δυναμικών μειονοτήτων;».

Δεν ξέρω αν και κατά πόσο έχει δύναμη το γνωμικό «ο φόβος φυλάει τα έρημα». Φοβάμαι όμως πως η ολοένα και αυξανόμενη… ερημοποίηση (αξιών, συνειδήσεων, ηθών και ιστορικής επίγνωσης) που διανύουμε, είναι, αλίμονο, μόνιμη πηγή φόβου, ανεξάρτητα από «υπερασπιστές ελευθερίας» και λοιπούς «κοινωνικούς τιμωρούς». Πληροφορούμαι πάντως ότι ο δημοτικός Ρ/Σ «9,84», στις 29 Μαΐου, πρώτη επέτειο θανάτου, θα αφιερώσει εκπομπή στον Γιώργο Γλυνό.