Του Πέτρου Μανταίου

Καρδίτσα, 2011. Ο Τάσος Ζωγράφος, μέλος, τότε, της κριτικής επιτροπής του ετήσιου Φεστιβάλ Ερασιτεχνικού Θεάτρου, εισάγεται επειγόντως στο τοπικό νοσοκομείο, όπου και χάνει τη μάχη της ζωής. Ημουν εκεί.

Καλοκαίρι του 2011, στο εξοχικό του Τάσου, στον Κισσό Πηλίου. Ολιγάριθμη συντροφιά, καλεσμένοι της Εφης Ζωγράφου, κατά κόσμον, και, κατά τέχνην, Γοργόνας Ευσταθίας, μόνιμο μοντέλο του Ζωγράφου που, εκτός από Ζωγράφος ήταν και… ζωγράφος (να θυμίσω και λίγο τον ομότεχνο, άλλον μεγάλο απόντα, Μποστ), σκορπάμε την τέφρα του Ζωγράφου στη ρεματιά, πλάι στην αυλή του σπιτιού τους.

Αύγουστος 2006, στον Λαύκο Πηλίου. Ο Τάσος Ζωγράφος, ημέρα των ογδοηκοστών γενεθλίων του, εγκαινιάζει, με τις φωτεινές ζωγραφιές του, το σπίτι του γλύπτη Αντώνη Ταβάνη. Νωρίς το απόγευμα στήθηκαν και οι δύο, ο πρεσβύτης ζωγράφος και ο νέος γλύπτης (γνώριμοι από τις μπουάτ του ’60), και ενώπιον κοινού, συνεργαζόμενοι, φιλοτέχνησαν μικτό πίνακα γλυπτικής/ζωγραφικής. Τον άλλο μήνα, τον Σεπτέμβριο, απεβίωσε, νεότατος και αιφνιδίως, ο Αντώνης∙ ο καλύτερος φίλος που είχα ποτέ.

Δεν ήμουν εκεί. Ηταν όμως ο μεγάλος μου αδελφός, ο Γιώργος. Στη μεγάλη δίκη των ΕΠΟΝιτών από τους Αμπελοκήπους, το 1948∙ συγκατηγορούμενοι και φίλοι οι δυο τους, από τότε, ο Τάσος και ο Γιώργος, τραβηγμένοι στις φυλακές και τις εξορίες και τα Μακρονήσια. Και τι να πρωτοθυμηθεί κανείς και τι να πρωτογράψει για υπέροχους ανθρώπους, που έφυγαν με το χαμόγελο της πίκρας.

Ημουν, ασφαλώς, εκεί. Την περασμένη βδομάδα, στις 12 Μαΐου, στην Πινακοθήκη του Δήμου Αθηναίων, στο Μεταξουργείο, στα εγκαίνια της αναδρομικής του Ζωγράφου. Που εκτός από ζωγράφος ήταν και (σπουδαίος) σκηνογράφος (κινηματογράφου, θεάτρου και τηλεοπτικών σίριαλ) και ενδυματολόγος και παραμυθάς και… μάγειρας και… τρισχαριτωμένος άνθρωπος με χιούμορ αστραφτερό. Αποδίδονται, όλα αυτά, με γοητεία και χάρη, μέσα από πανδαισία χρωμάτων φαντασίας υψιπετούς, στην αναδρομική. Που ευφραίνει νουν και καρδίαν!