Της Πέπης Ρηγοπούλου*
«Κατεβαίνω στις ευρωεκλογές για να υπερασπίσω το δικαίωμα ενός λαού στην αξιοπρέπεια. Για να ξεπεράσουμε τον φόβο, την ενοχή και τον πολιτικό ευνουχισμό. Για να πούμε όχι στον εξευτελισμό, την υποτέλεια και τη λεηλασία. Για να μπορέσουμε να απαλλαγούμε από τον κυνισμό των χρηματοπιστωτικών αγορών και την τρομοκρατία των λέξεων. Για να βρούμε τον εαυτό μας και τον δρόμο μας στις ρωγμές που θα ανοίξουμε σε ένα σύστημα που μέσα και έξω από την Ελλάδα θέλει να τιμωρήσει τους ανθρώπους και τους λαούς, όταν δεν χωράνε στην πανοπλία του βουλιμικού μοντέλου του. Είναι πολλοί οι άνθρωποι, συχνά εκτός κομμάτων, που συμμερίζονται την κατακερματισμένη από το σοκ των αναδιαρθρώσεων και τον πόλεμο εναντίον των αδυνάτων κοινή αυτή επιθυμία. Τους συναντώ στα διάφορα μέρη που πηγαίνω και τους ευχαριστώ που υπάρχουν.
Αρκεί άραγε το αποτέλεσμα της περασμένης Κυριακής; Τα ποσοστά της Χρυσής Αυγής, η παρουσία στις ευρωεκλογές σχημάτων όπως το Ποτάμι και η σχετική αντοχή του παλαιοκομματισμού υποδεικνύουν το αντίθετο. Ο κόσμος που θέλει πίσω την αξιοπρέπειά του και αντιτίθεται στις σημερινές πολιτικές των Βρυξελλών και του Βερολίνου είναι πολύ περισσότερος από τα ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ, που αποτελεί το κέντρο στην προσπάθεια για την απελευθέρωση της χώρας. Πρέπει να βρούμε πολύ γρήγορα τις ιδέες, τα λόγια, τις διαδικασίες και τις συμπεριφορές για να ανοιχτούμε σ’ αυτό τον κόσμο. Να πείσουμε τη μεγάλη πλειοψηφία των Ελλήνων ότι μπορούμε.
Η Κυριακή θα αποφασίσει για πολλά. Αν, όπως ελπίζω, ο ΣΥΡΙΖΑ εξασφαλίσει ένα υπολογίσιμο προβάδισμα, τότε θα έχει γίνει το πρώτο βήμα για ουσιαστική αλλαγή στην Ελλάδα και στην Ευρωπαϊκή Ενωση, που έχει επείγουσα ανάγκη να εγκαταλείψει τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές της διαίρεσης σε κυρίαρχο Βορρά και υποτελή και εξαθλιωμένο Νότο. Ενα όμως πρώτο βήμα δεν εγγυάται από μόνο του την επιτυχία. Η αντίσταση στη σημερινή κατοχή και λεηλασία του τόπου θα συνεπάγεται σκληρές αναμετρήσεις και απαιτεί δύο πράγματα: ένα αρραγές εσωτερικό μέτωπο και μια σωστή στρατηγική συμμαχιών στο εξωτερικό. Πρέπει να καταλάβουμε καλύτερα και να βρούμε τις φόρμες και τις ρητορικές για να πείσουμε πρώτα εμάς και μετά τους άλλους ότι η τραγωδία της κρίσης έχει και ένα δυνάμει θετικό αποτέλεσμα: κατέστησε τον εθνοαπελευθερωτικό και τον κοινωνικό αγώνα ένα και το αυτό. Ολα τα οράματα και οι διεκδικήσεις, από την αλλαγή μοντέλου στην οικονομική ανάπτυξη και την ανανέωση της πολιτισμικής δημιουργίας μέχρι την αναγνώριση της ετερότητας και την κατάφαση της επιθυμίας σε όλες της τις διαστάσεις, μπορούν να συναντηθούν μέσα στον αγώνα αυτό.
ΗΕλλάδα δεν πρέπει να περιμένει τη σωτηρία της από ξένους προστάτες. Ταυτόχρονα όμως δεν μπορεί να διεκδικήσει τη χαμένη της τιμή χωρίς συμμάχους. Στον νέο πολυκεντρικό κόσμο, που αναδύεται μέσα στην προσδοκία και το αίμα, ενάντια στην εξουσία των αδηφάγων αγορών, η Ελλάδα χρειάζεται μια πολυδιάστατη και ευέλικτη εξωτερική πολιτική».
……………………………………………………………………………………………………..
* Υποψήφια ευρωβουλευτής
