Το κόμμα που πρεσβεύει τη διαίρεση του Βελγίου προβλέπεται ότι θα είναι ο βασικός νικητής στις βουλευτικές εκλογές, προωθώντας μια αυτονομιστική, κεντροδεξιά ατζέντα που μπορεί να περιπλέξει πάλι τις διαπραγματεύσεις για τον σχηματισμό κυβέρνησης.

Η αντιπολιτευόμενη σήμερα Νέα Φλαμανδική Συμμαχία (N-VA), που κατέχει ήδη τις περισσότερες έδρες στην απερχόμενη Βουλή, θέλει να εξελιχθεί το Βέλγιο σε μια χαλαρή συνομοσπονδία περιφερειών, που θα καθορίζονται ανάλογα με τη γλώσσα που μιλάει ο πληθυσμός (γαλλικά ή ολλανδικά), με τη Φλαμανδία στον βορρά να έχει τις περισσότερες εξουσίες.

Το N-VA είχε αποσπάσει το 28,2% των ψήφων στις εκλογές του 2010 και αναμένεται τώρα να αυξήσει τα ποσοστά του στο 30%, παρότι αρκετοί ψηφόφοροι δήλωναν μέχρι τελευταία στιγμή αναποφάσιστοι. Πριν από τέσσερα χρόνια η απαίτηση του N-VA για περισσότερη αυτονομία των Ολλανδόφωνων από τους Γαλλόφωνους Βαλλώνους του νότου ήταν η αιτία για την αδυναμία να σχηματιστεί κυβέρνηση επί 18 μήνες, μέχρι που έξι μικρά κόμματα κατάφεραν να συμφωνήσουν στον σχηματισμό συμμαχίας.

Περίπου 8 εκατ. ψηφοφόροι θα πάνε στις κάλπες την Κυριακή, εκ των οποίων το 60% Φλαμανδοί. Γνωρίζοντας ότι μόνο ένα μικρό ποσοστό εξ αυτών επιθυμεί την αυτονόμηση της Φλαμανδίας, το N-VA έδωσε προεκλογικά έμφαση σε «κεντροδεξιά μηνύματα», όπως για παράδειγμα ότι όλοι οι άνεργοι μπορούν να βρουν δουλειά εάν έχουν να παρουσιάσουν ένα αξιοπρεπές βιογραφικό. Η ανεργία στις γαλλόφωνες περιοχές είναι σχεδόν διπλάσια απ' ό,τι στην πιο εύπορη Φλαμανδία.

Τα αντίπαλα κόμματα, όπως οι Σοσιαλιστές του απερχόμενου πρωθυπουργού Έλιο ντε Ρούπο, αντιτείνουν ότι το N-VA δεν είναι αξιόπιστο ή ότι μια ψήφος για τους αυτονομιστές είναι ψήφος υπέρ της διάλυσης της χώρας. Σύμφωνα με το εκλογικό σύστημα, απαιτείται η συνεργασία τεσσάρων κομμάτων -δύο από κάθε «στρατόπεδο»- για να σχηματιστεί κυβέρνηση συμμαχίας.

Οι αναλυτές επισημαίνουν ότι παρότι σε σχέση με το 2010 οι εκλογές διεξάγονται σε πιο ήρεμο οικονομικό περιβάλλον, το Βέλγιο χρειάζεται επειγόντως μεταρρυθμίσεις για να αντιμετωπίσει το πρόβλημα του υψηλού μισθολογικού κόστους και της χαμηλής παραγωγικότητας, που υπονομεύουν την ανταγωνιστικότητα των εξαγωγών. Το Βέλγιο, με χρέος στο 100% του ΑΕΠ, είναι η μία από τις δύο χώρες της ευρωζώνης όπου οι αυξήσεις των μισθών εναρμονίζονται με τον πληθωρισμό.

Έλλη Πάνου
efsyn.gr