ΒΡΥΞΕΛΛΕΣ Του Κώστα Μοσχονά

Απ’ όλα έχει ο μπαξές των υποψηφίων για τις ευρωεκλογές της Κυριακής… Τυχοδιώκτες της πολιτικής, τηλεπερσόνες, δημοσιογράφοι, πρόσωπα από τον χώρο του αθλητισμού και της τέχνης… Γενικά, επιλέχθηκαν άτομα με γνώμονα ότι είναι γνωστά στο ευρύ κοινό. Οι τυχόν γνώσεις τους επί των ευρωπαϊκών θεμάτων δεν έχουν μεγάλη σημασία… Αλλωστε, εκτός από αυτούς που έχουν ήδη στην πλάτη τους μία θητεία στο Ευρωκοινοβούλιο και ορισμένες εξαιρέσεις, οι περισσότεροι δεν γνωρίζουν πού πέφτουν οι Βρυξέλλες και το Στρασβούργο. Ως προς τη γνώση ξένων γλωσσών, η οποία όπως και να το κάνουμε αποτελεί απαραίτητο στοιχείο για έναν Ελληνα ευρωβουλευτή, ισχύει η φράση του Τσαρούχη…

Βέβαια, τα λεφτά παραείναι καλά. Ενας ευρωβουλευτής βάζει στην τσέπη του κάπου 15.000 ευρώ τον μήνα. Αξίζει τον κόπο, λοιπόν, να υποφέρει κανείς τη βροχή των Βρυξελλών, τη συνεχή περιπλάνηση στα αεροδρόμια σέρνοντας μία βαλίτσα και τη μοναξιά των ξενοδοχείων. Φυσικά, η χρηματική άνεση επιτρέπει να συχνάζει κανείς σε καλά εστιατόρια και για όσους αντέχουν τα νυχτερινά παραπατήματα…

Οι φουρνιές των Ελλήνων ευρωβουλευτών από την ένταξη της χώρας στην Ε.Ε. διαφέρουν από πλευράς ποιότητας. Η πρώτη ήταν η χειρότερη. Είχαν στείλει στο Στρασβούργο φθαρμένους πολιτικούς μεγάλης ηλικίας για να… ξεκουραστούν.

Μηδαμινό έργο

Το αποτέλεσμα ήταν να δημιουργηθούν ουκ ολίγα παρατράγουδα με ορισμένους και γενικά το έργο ήταν σχεδόν μηδαμινό. Στη συνέχεια, όμως, τα πράγματα άρχισαν σταδιακά να βελτιώνονται. Τα κόμματα συνειδητοποίησαν τη σημασία του Ευρωκοινοβουλίου και έπαυσαν να στέλνουν παλαιά στελέχη τους για να ξεκουραστούν. Ετσι, ήρθαν νέοι άνθρωποι με ικανότητες και φιλοδοξία, όπως ο Γιώργος Αναστασόπουλος, ο Γιώργος Ρωμαίος, η Μαριέττα Γιαννάκου, ο Αλέκος Αλαβάνος, ο Κωστής Χατζηδάκης, ο Παναγιώτης Λαμπρίας κ.ά. Τα χνάρια τους ακολούθησαν λίγο-πολύ και οι υπόλοιπες φουρνιές, συμπεριλαμβανομένης της τελευταίας.

Η κρίση έχει διαμορφώσει ένα διαφορετικό πολιτικό κλίμα, όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά σε όλη την Ευρώπη. Το χάσμα μεταξύ του πολίτη της Ε.Ε. και των κέντρων αποφάσεων (βλέπε Βρυξέλλες) διευρύνεται συνεχώς, με τους Ευρωπαίους ηγέτες να το αναγνωρίζουν κάθε φορά αλλά και να περιορίζονται σε ευχολόγια. Αλλωστε, οι σημερινοί Ευρωπαίοι ηγέτες δεν έχουν το πολιτικό ανάστημα ενός Μιτεράν, ενός Κολ ή ακόμη και της Μάργκαρετ Θάτσερ. Σήμερα, την Ευρώπη κυβερνούν πολιτικοί «νάνοι». Ως προς την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, η επιλογή του Ζ. Μπαρόζο ως προέδρου ήταν μία τεράστια αποτυχία για την Ε.Ε. Βέβαια, οι ηγέτες των μεγάλων κρατών-μελών, και ιδίως η Ανγκελα Μέρκελ, ήθελαν έναν «αχυράνθρωπο» στο τιμόνι της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Και καλύτερο «αχυράνθρωπο» από τον Ζ. Μπαρόζο δεν μπορούσαν να βρουν. Προτάθηκε και ο απίθανος Ολλανδός πρόεδρος της ευρωζώνης, Γερούν Ντάισελμπλουμ.

Απογοήτευση

Η Ευρώπη, λοιπόν, πρέπει να αλλάξει. Οπως και η Ελλάδα. Οι αποφάσεις που λαμβάνονται σε κοινοτικό επίπεδο δεν «αγγίζουν» πλέον τον Ευρωπαίο πολίτη, ο οποίος βλέπει καλώς ή κακώς τα άμεσα προβλήματά του (ανεργία, ακρίβεια κ.λπ.) να παραμένουν άλυτα. Ως προς τους πολίτες των νέων κρατών-μελών που ψήφισαν μαζικά υπέρ της ένταξης στην Ε.Ε., πίστεψαν αφελώς ότι με την τελευταία θα λυθούν πολλά από τα άμεσα προβλήματά τους και είναι ανυπόμονοι. Μετά τον ενθουσιασμό ήρθε η απογοήτευση. Δεν είναι τυχαίο, λοιπόν, ότι τα κόμματα των ευρωσκεπτικιστών αύξησαν τη δύναμή τους σε αρκετά κράτη-μέλη. Οσο παράδοξο και αν φαίνεται, είναι μία μορφή διαμαρτυρίας ορισμένων Ευρωπαίων πολιτών, οι οποίοι είναι απογοητευμένοι με τη σημερινή Ευρώπη των ηγετών τους.

Στα διάφορα ευρωβαρόμετρα που δημοσιεύονται κατά τη διάρκεια του έτους, στην ερώτηση «ποιο θεσμικό όργανο της Ε.Ε. εμπιστεύεστε περισσότερο», οι περισσότεροι Ελληνες προτιμούν το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή έχει τη «ρετσινιά» του κατ’ εξοχήν τεχνοκρατικού οργάνου, που παρουσιάζεται ως ένας σύγχρονος «καφκικός πύργος» και συνεπώς αντιμετωπίζεται με καχυποψία, ενώ το Συμβούλιο Υπουργών θεωρείται ένα ψυχρό εκτελεστικό όργανο, στο οποίο παίζονται τα συμφέροντα των κρατών-μελών, με τα μεγάλα κράτη-μέλη να επιβάλλουν συχνά την άποψή τους.

Η αλλαγή, λοιπόν, της σημερινής Ευρώπης επιβάλλεται. Οπως και της Ελλάδας. Και μπορεί να γίνει μία αρχή με τις εκλογές της Κυριακής. Η ουτοπία ανοίγει δρόμους ελπίδας μερικές φορές.