Του Ν.Ασημακόπουλου
Πάνω από μια δεκαετία προσπαθώ να πετύχω τη Ρεάλ Μαδρίτης σε τελικό Champions League. Αν ήταν δυνατόν και κόντρα στην Μπαρτσελόνα. Ονειρευόμουν το απόλυτο clasico, έκλεινα από τον Μάρτιο εισιτήρια – ξενοδοχεία και… περίμενα.
Μάταια…
Ολα αυτά τα χρόνια, λοιπόν, κατάφερα να δω κάμποσες φορές την Μπάρτσα, τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, την Τσέλσι, την Μίλαν, την Ιντερ, την Μπάγερν Μονάχου, τη Λίβερπουλ, την Ντόρτμουντ, την Αρσεναλ… Ακόμη και για την Πόρτο του Μουρίνιο κόντρα στη Μονακό του Ακη Ζήκου ταξίδεψα σε κάτι χωριά της Γερμανίας! Κάθε χρόνο έμενα με την όρεξη… Εδώ ο μεγάλος τελικός, εκεί ο μεγάλος τελικός… πουθενά ο μεγάλος τελικός.
Τώρα βρίσκομαι στη Λισαβόνα. Την αγαπημένη μου από το 2004. Εζησα μια από τις πιο όμορφες περιόδους της ζωής μου εδώ… Για ένα περίπου μήνα την έκανα πόλη μου, παρακολουθώντας την απίστευτη πορεία της εθνικής ομάδας ώς τον τελικό και την κούπα του Euro.
Αξέχαστη η στιγμή που σ’ εκείνη τη μεγάλη εξέδρα στο κέντρο του γηπέδου, τα δικά μας παιδιά, ντυμένα στα άσπρα, χοροπηδούσαν και σήκωναν ένας ένας την κούπα μέσα σε μουσικές, αποθεωτικά «όλε – όλε» από τον κόσμο και χιλιάδες ασημένια χαρτάκια να τους λούζουν. «Μόνο με τη Ρεάλ Μαδρίτης και τις δικές της άσπρες φανέλες, έχω ξαναδεί παρόμοιο σκηνικό», σκεφτόμουν…
Τώρα, περιμένω με ανυπομονησία να ξαναμπώ στο ίδιο «Ντα Λουζ». Εκεί που νιώσαμε την απόλυτη ποδοσφαιρική ευτυχία βλέποντας τον Ζαγοράκη να σηκώνει το… τιμημένο. Εκεί που ο πρέσβης της Λισαβόνας Λουίς Φίγκο θα αφήσει την κούπα, πριν την πάρει στα χέρια του ο νέος κάτοχος.
Από χθες περπάτησα ξανά στους γνώριμους δρόμους. Είδα πάλι τα αγάλματα των μεγάλων θαλασσοπόρων. Ανέβηκα με το τελεφερίκ στον λόφο αγναντεύοντας από ψηλά τη θάλασσα. Πέρασα βόλτα από τις ίδιες όμορφες γωνιές μιας πόλης σαφώς πιο φτωχής, αλλά με τους ανθρώπους της να κρατάνε από τότε ζωγραφισμένο στα χείλη τους ένα χαμόγελο που θαρρείς δεν φεύγει ποτέ από το πρόσωπό τους…
Τώρα, κάθομαι και περιμένω τον Κριστιάνο Ρονάλντο να το σηκώσει. Του το χρωστάει η ιστορία μετά από εκείνο το κλάμα με το τέλος του αγώνα Πορτογαλίας – Ελλάδας, στο ίδιο γήπεδο, «στη χειρότερη στιγμή της καριέρας μου», όπως παραδέχτηκε αργότερα…
Την αγαπάω τη Λισαβόνα, γιατί έχει μόνο ευχάριστα να μου πει…
