Του Πέτρου Μανταίου

Στους πρωινούς περιπάτους προς Υμηττό συναντάς, πότε πότε, και ανθρώπους παράδοξους∙ ή που εσύ τους νομίζεις παράδοξους∙ όπως, άλλωστε, και αυτοί μπορεί να νομίζουν εσένα. Πριν από περίπου δύο χρόνια εμφανίστηκε κάποιος που περπατούσε διαβάζοντας. Σε ασφαλές, βέβαια, έδαφος, χωρίς εμπόδια, φορούσε γυαλιά και περπατούσε διαβάζοντας με συγκεντρωμένη προσοχή∙ αμφιβάλλω αν καταλάβαινε ποιος τον προσπερνούσε. Ετσι κάποτε, καθώς είχε εξάψει την περιέργειά μου, τον πλησίασα από πίσω και τον προσπέρασα γρήγορα, ρίχνοντας, όμως, αστραπιαία ματιά στο βιβλίο του. Δεν κατάλαβα περί τίνος επρόκειτο. Δεν ήταν βιβλίο συνηθισμένο πάντως. Ηταν βιβλίο μόνο με σύμβολα! Εκανα κι εγώ την υπόθεση ότι ο άνθρωπος ή διάβαζε παρτιτούρες μοντέρνας μουσικής ή μελετούσε μοντέρνα μαθηματικά.

Ο προχθεσινός τύπος ήταν διαφορετικός. Γύρω στα εβδομήντα, λεπτός, αθλητικός, γκρι παντελόνι περιπάτου, πουκάμισο ομοίως γκρι, πλην σκούρας αποχρώσεως, παπούτσια μαύρα παντοφλέ. Μόνο που τα τελευταία δεν τα φορούσε. Τα βαστούσε στο δεξί χέρι και βάδιζε ξιπόλητος! Λέω, παράδοξος. Δεν λέω, σαλταρισμένος. Γιατί στο «σαλταρισμένος» το μυαλό πάει εύκολα. Εύκολα, αλλά χωρίς να λογαριάζει την ελευθερία της ξιπολησιάς, την ελευθερία να μπορεί κανείς να νιώσει παιδί, σε ώρες και σε μέρη που περνάει σχεδόν απαρατήρητος. Εύκολες οι ετικέτες και ανώδυνες, για όποιους τις βάζουν. Αυτοί που τις φορτώνονται έχουν το πρόβλημα.

Θυμήθηκα τα πάρα πολλά ξιπόλητα καλοκαίρια των παιδικών μου χρόνων, τα δικά μου και των συνομηλίκων μου, στις προσφυγικές γειτονιές μας των Αμπελοκήπων∙ ξιπόλητα τάγματα∙ οργώναμε, χωρίς παπούτσια την Αθήνα, μέχρι την Ομόνοια και την πλατεία Κάνιγγος, ώσπου πήγαμε στο Γυμνάσιο και σοβαρέψαμε! Σκέφτομαι μόνο –σήμερα, Κυριακή εκλογών απόγευμα, προτού ανοίξουν οι κάλπες– μήπως οι χθεσινές επιλογές μας –γνωστά τώρα πια τα αποτελέσματά τους– μας στείλουν… ξιπόλητους στ’ αγκάθια ή μας υποχρεώσουν να… διαβάζουμε μοντέρνα μουσική είτε μοντέρνα μαθηματικά με… μέθοδο άνευ διδασκάλου, ωιμέ…