Του Πέτρου Μανταίου

Πρώτη φορά στην ελληνική Ιστορία κάλπες αναδεικνύουν πρώτη δύναμη την Αριστερά. Αυτό είναι το αναμφισβήτητο. Στα επί μέρους μπορεί να κάνει κανείς όσες αναλύσεις και αξιολογήσεις τραβάει η ψυχή του∙ στα σοβαρά ή με κίνδυνο να γελοιοποιηθεί. Εκείνο που δεν μπορεί να αμφισβητηθεί είναι το εκλογικό αποτέλεσμα της Κυριακής, που έφερε την Αριστερά πρώτη δύναμη, πρώτη φορά στην Ιστορία. Μπορούμε, επομένως, να μιλήσουμε για νίκη ιστορικής σημασίας, χωρίς τον κίνδυνο να θεωρηθεί ότι κάνουμε αγοραία ρητορική.

Νίκη ιστορική, τελεία και παύλα. Μάλιστα νίκη σε περιβάλλον ευρωπαϊκό. Μιας Ευρώπης που έκανε ιστορική τούμπα στην ξενοφοβία και τον ακραίο συντηρητισμό, σχεδόν στο σύνολό της. Κορυφαία δείγματα: στην Αγγλία το Κόμμα Ανεξαρτησίας του Ηνωμένου Βασιλείου, του λαϊκιστή τρομολάγνου Νάιτζελ Φάρατζ, που –πρώτη φορά στην Ιστορία και αυτό– έφυγε μπροστά αφήνοντας πίσω τους παραδοσιακούς του δικομματισμού Εργατικούς και Συντηρητικούς, και στη Γαλλία το Εθνικό Μέτωπο της Μαρίν Λεπέν που ανέβηκε, ομοίως, στο βάθρο του νικητή ευαγγελιζόμενο ένα αμιγώς εθνικό πρωτάθλημα, με τη Γαλλία περίπου ομοιόχρωμη.

Μόνες εξαιρέσεις: Η, με εντυπωσιακό προβάδισμα, Κεντροαριστερά του Ματέο Ρέντσι (με τον ανεκδιήγητο Μπέπε Γκρίλο δεύτερο!) στην Ιταλία και ο δικός μας Συνασπισμός της Ριζοσπαστικής Αριστεράς, που προπορεύτηκε της συγκυβερνώσας Νέας Δημοκρατίας σχεδόν τέσσερις μονάδες (αλλά με τη Χρυσή Αυγή Τρίτη!). Τα υπόλοιπα –όσα μέλλει να ακολουθήσουν στο εξής, σε ένα σαφώς αλλαγμένο πολιτικό σκηνικό– επαφίενται στον πατριωτισμό, τη νοημοσύνη, την ψυχολογία, την ενόραση και την όραση του ΣΥΡΙΖΑ: Να δείξει και να αποδείξει πως διαθέτει τα προσόντα που θα του επιτρέψουν ορθή και παραγωγική διαχείριση της, πράγματι, ιστορικής προχθεσινής νίκης. Κατά τα άλλα, για να μην ξεχνάμε και την πολιτική «περιφέρεια», μιας και την Κυριακή αναδείχθηκαν, επίσης, δήμαρχοι και περιφερειάρχες, όπως ίσως θα έλεγε και ένας σύγχρονος Κικέρων: O tempora, o… Moralis.