Φωτογραφίζει και σχολιάζει o Τάσος Κωστόπουλος
Το αποτέλεσμα των προχθεσινών ευρωεκλογών ισοδυναμεί με πεντακάθαρη ήττα της κυβέρνησης Στουρνάρα-Σαμαρά, οι συνιστώσες της οποίας αποδείχθηκε πως έχουν χάσει μέσα σε μια διετία το 26% της δύναμής τους, κατρακυλώντας από το 42% στο 31%. Ακόμη εντονότερη είναι αυτή η υποχώρηση σε απόλυτα νούμερα: από τους 2.581.521 ψηφοφόρους των Ν.Δ.-ΠΑΣΟΚ το 2012, σχεδόν 840.000 τούς γύρισαν την πλάτη το 2014. Με δεδομένη την αμφίπλευρη πόλωση και τα ασφυκτικά διλήμματα που τέθηκαν με κάθε επισημότητα από τα ίδια τα πρωθυπουργικά χείλη, είναι προφανές πως η κυβέρνηση έχει χάσει τη δεδηλωμένη.
Από την άλλη, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν κατόρθωσε, παρά το καλό ποσοστό του, να μετατρέψει αυτή την αποδοκιμασία της κυβέρνησης σε δική του σαρωτική προέλαση. Ο τελικός χάρτης των αποτελεσμάτων αποτυπώνει μια ευρεία διασπορά της αντιπολιτευτικής ψήφου σε κάθε λογής κόμματα και κομματίδια. Ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ χάνει 150.000 ψήφους, τα δύο τρίτα των οποίων μετακινήθηκαν στους μικρότερους σχηματισμούς της Αριστεράς (ΚΚΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, Σχέδιο Β′, Μ-Λ ΚΚΕ, ΕΕΚ, ΟΚΔΕ). Παρά την απογοητευτική απόδοση των τελευταίων (ακόμη και το ΚΚΕ, που αύξησε τις δυνάμεις του σε σχέση με τις 18/6/2012, πήρε 190.000 λιγότερες ψήφους απ’ ό,τι στις 6/5/2012), η απώλεια αυτή συνιστά το μοναδικό απτό αποτέλεσμα της στροφής της ηγετικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ προς έναν (ανύπαρκτο πλέον) «μεσαίο χώρο» από τον Δεκέμβριο του 2012 και δώθε. Η προβολή μιας καθησυχαστικής ταυτότητας προς τους πάσης φύσης «νοικοκυραίους» και λοιπούς «πατριώτες», η αντικατάσταση του προγραμματικού στόχου της κυβέρνησης της Αριστεράς από νεφελώδεις εθνοενωτικές επαγγελίες δεν στάθηκαν ικανές να άρουν τη δυσπιστία των συντηρητικών target groups. Αν η ραγδαία άνοδος του κόμματος την άνοιξη του 2012 προέκυψε ως αντανάκλαση στο πολιτικό πεδίο των έντονων κοινωνικών αγώνων της αμέσως προηγούμενης περιόδου, η κοινωνική ειρήνη και η στρατηγική του «ώριμου φρούτου» της τελευταίας διετίας διοχέτευσαν τις νέες ψήφους διαμαρτυρίας κυρίως προς το δεξιόστροφο Ποτάμι (που επαίρεται προκλητικά για την απουσία «προστατών» του, τη στιγμή που απόλαυσε μια προκλητικά δυσανάλογη προβολή από τα κανάλια και τα έντυπα των εφοπλιστών) ή προς ακόμη γραφικότερες επιλογές. Ανάλογο τίμημα πλήρωσαν και οι ΑΝ.ΕΛΛ., η πολιτική δηλαδή ενσάρκωση της «πάνω πλατείας» του 2011 – σε αντίθεση με τη Χ.Α., που όχι μόνο ήταν απούσα από την αντιμνημονιακή εξέγερση, αλλά και την είχε κιόλας καταγγείλει επανειλημμένα. Παρά την απρόσμενη ανάδειξή της σε δήθεν «ρυθμιστή» των αυτοδιοικητικών εκλογών από τα προπαγανδιστικά επιτελεία των κ. Σαμαρά, Βενιζέλου και Καμίνη και τη συνακόλουθη υπερπροβολή της από τα κανάλια, η ναζιστική οργάνωση δείχνει ωστόσο κι αυτή να εξαντλεί τα όρια της δυναμικής της.
Την πραγματική έκπληξη των προχθεσινών εκλογών (και το πιο ενδιαφέρον μήνυμα για την υπόγεια δυναμική μιας κοινωνίας βυθισμένης στην κρίση) αποτέλεσε, ως εκ τούτου, η παραλίγο νίκη του Γαβριήλ Σακελλαρίδη στον Δήμο της Αθήνας. Αγνωστος στο ευρύ κοινό μέχρι την τελική ευθεία της προεκλογικής αναμέτρησης (όπως, άλλωστε, κι ο Αλέξης Τσίπρας προ οκταετίας), «θαμμένος» από τα γκάλοπ στην 3η και 4η θέση, ο υποψήφιος της «Ανοιχτής Πόλης» απέσπασε τελικά την υποστήριξη των μισών εκλογέων ενός «συντηρητικού» δήμου με τον καθαρό πολιτικό του λόγο, δίχως υποχωρήσεις στα βασικά σημεία αρχής μιας αριστερής ατζέντας και χωρίς να στρογγυλέψει τις θέσεις του σε ζητήματα που θεωρούνται «αντιδημοφιλή» για τον «μέσο πολίτη». Κι αυτό, παρ’ όλο που βρέθηκε αντιμέτωπος με τις ρατσιστικές κορόνες του επίσημου υποψηφίου της Ν.Δ. αλλά και με την εκλεπτυσμένη ακροδεξιά καμπάνια του κ. Καμίνη, που επικεντρώθηκε σχεδόν αποκλειστικά στην κινδυνολογία περί διαδηλώσεων, απεργιών κι… αφισοκόλλησης, ενστερνιζόμενος πλήρως τον σύγχρονο αντικοινοβουλευτικό λόγο της ισοπεδωτικής δαιμονοποίησης «των κομμάτων». Η απήχηση αυτής της παραδειγματικά αξιοπρεπούς στάσης, παρά την οριακή νίκη του φιλοκυβερνητικού δημάρχου με 2,8%, αποτελεί την πιο αισιόδοξη παρακαταθήκη της προχθεσινής πολλαπλής αναμέτρησης.
