Του Πέτρου Μανταίου

Μπορεί ο Νάιτζελ Φάρατζ –η πιο ακραία, νομίζω, περίπτωση αντιευρωπαϊστή σήμερα– να δήλωσε υπερηφάνως, μετά την πρωτιά του Κόμματός (του) Ανεξαρτησίας του Ηνωμένου Βασιλείου στις ευρωεκλογές, ότι «η αλεπού του UKIP έχει μπει στο κοτέτσι του Γουεστμίνστερ» (Βρετανικό Κοινοβούλιο υπό ευρεία έννοια). Ομως, οι λεγόμενες αλεπούδες της ευρωπαϊκής ηγεσίας∙ που μάλλον με άμυαλα κοκόρια και μπούφους μοιάζουν. Αυτές που, με τις πολιτικές τους για δημοσιονομικές παρλαπίπες και τα ρέστα, έμπασαν στα… κοτέτσια (δεν υπάρχει κάποιος να αποστομώσει τους υβριστές;) της Ευρώπης διάφορους Φάρατζ και Λεπέν και δεν συμμαζεύεται, από το Βέλγιο μέχρι τη Φινλανδία και από τα Βαλκάνια μέχρι την Ουγγαρία…

Αυτές οι αποτριχωμένες αλεπούδες, αμέσως με την ανακοίνωση των ευρωεκλογικών αποτελεσμάτων, βγήκαν (ήδη από χθες βράδυ) στο παζάρι της ευρωαγοράς να ορίσουν –με μαγειρέματα και σαλατοποιήσεις, που μπορεί να πάρουν και καιρό– τον επόμενο πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής∙ μήπως και ξαναφέρουν το χαρτί από τη μεριά τους. Γιατί τώρα, κάπως σαν να κουνήθηκαν από τον ξενοφοβικό, ρατσιστικό, ακροδεξιό, (νέο)φασιστικό, (νέο)ναζιστικό (στην Ουγγαρία επιτράπηκε και το όνομα, διά νόμου!) σεισμό, που, επαναλαμβάνω, οι ίδιοι προκάλεσαν… μπαζώνοντας ρέματα και… αποξεραίνοντας λίμνες∙ με άλλα λόγια, δεν άφησαν τη δημοκρατία στην Ευρώπη να ανασάνει, μέσα από τις κοινωνικές πολιτικές της, τη συνεργασία, την αλληλεγγύη, την ισοτιμία και την ισοπολιτεία…

Ολα αυτά που οι πρώτοι Ευρωπαίοι οραματιστές, οι πρωτοπόροι, θεώρησαν θεμελιώδεις λίθους, ριζιμιά λιθάρια, για την οικοδόμηση της Ενωμένης Ευρώπης του μέλλοντος. Μιας Ευρώπης θέλγητρο και όχι αποτροπή για τους λαούς της. Τόσο κατάλαβαν: πως αρκεί να έχεις τους «δικούς» σου στις δοτές εξουσίες και στις «κρίσιμες» θέσεις, στα πόστα, ώστε να έχεις και τον έλεγχο στο παιχνίδι. Να την κάνεις την Ευρώπη ό,τι γουστάρεις, κι ας τη στέλνεις άναυλη στον γκρεμό και στη διάλυση. Τόσο κατάλαβαν…