Το 1999 τής πήρε το βραβείο Turner από τα χέρια ο Στιβ ΜακΚουίν, ναι, αυτός που κέρδισε φέτος Οσκαρ καλύτερης ταινίας με το «12 χρόνια σκλάβος». Αλλά για το «My Bed» της Τρέισι Εμιν έγιναν ουρές στην έκθεση των υποψηφίων στην Τate Britain, που έσπασαν όλα τα μέχρι τότε ρεκόρ. Αυτό έμεινε στην καλλιτεχνική ιστορία και εκτίναξε την καριέρα της Τουρκοκύπριας, αλλά πολιτογραφημένης Βρετανίδας, εικαστικού.
Ετσι όπως το ξέρουμε έκτοτε, βγαίνει στο σφυρί: ξέστρωτο, με μπουκάλια βότκα, τασάκια με αποτσίγαρα και τεστ εγκυμοσύνης, αφού σ’ αυτό υποστηρίζει η Εμιν ότι πέρασε χωμένη μια ολόκληρη εβδομάδα μετά από έναν χωρισμό που της ράγισε την καρδιά. Το πουλάει ο περιβόητος μαικήνας και συλλέκτης Τσαρλς Σαάτσι, που το είχε αγοράσει από την Εμιν το 2000 για 150 χιλιάδες λίρες.
Ηταν ένα από τα σπουδαιότερα κομμάτια της μεγάλης συλλογής αυτού που θεωρείται ότι στήριξε και πρόβαλε πολλούς από τους Young British Artists, αλλά τώρα αποφάσισε να την αλαφρώσει λιγάκι πουλώντας πενήντα από τα ογκωδέστερα έργα της, εγκαταστάσεις και γλυπτά.
Είναι μια καλή ευκαιρία, γράφει η «Guardian», να εκτεθεί επιτέλους το «Μy Bed» σε κάποιο δημόσιο μουσείο. Η τιμή που περιμένουν οι Christie’s -εκεί θα βγει σε δημοπρασία- είναι μεταξύ 800 χιλιάδων και 1,2 εκατομμυρίων λιρών, αν και ο ατζέντης τής Εμιν τη βρήκε μάλλον χαμηλή. Τα έσοδα θα βοηθήσουν τον Σαάτσι να κρατήσει ελεύθερη για το κοινό την είσοδο στο όντως ωραιότατο ιδιωτικό του μουσείο (Saatchi Gallery) και να συνεχίσει τα δωρεάν εκπαιδευτικά προγράμματα για μαθητές. Είναι γνωστό, άλλωστε, ότι ο μαικήνας προσπάθησε το 2010 να δωρήσει την αφρόκρεμα της συλλογής του στο έθνος, αλλά η ιστορία ναυάγησε.
Η Τρέισι Εμιν, που κάποτε είχε γίνει αντιπαθής και παρείσακτη στον χώρο της τέχνης, γιατί είχε ψηφίσει τους Τόρις, αρνιόταν αρχικά να πουλήσει έργα της στον Σαάτσι γιατί τον θεωρούσε… συντηρητικό. Παρόλα αυτά συναντήθηκαν σε καφενείο του Μεϊφέαρ και την έπεισε να του δώσει το Κρεβάτι της. Τώρα η Εμιν δήλωσε στην «Τelegraph»: «O Σαάτσι κρατούσε αυτό το έργο του ’90 στο σπίτι του σαν να ήταν “κάψουλα του χρόνου”. Σήμερα πια φαντάζει ιστορικό». Θυμήθηκε, μάλιστα, ότι την τελευταία φορά που είχε αναγκαστεί να ξεπακετάρει το «Μy Bed» για μια έκθεση στη Φρανκφούρτη ένιωσε σαν να γυρνούσε στο παρελθόν. «Εννοώ ότι όχι μόνο έχω κόψει το κάπνισμα, αλλά και ότι οι άνθρωποι δεν σοκάρονται πια από το έργο».
Επιμ. Β. Γεωργ.
