Του Γιώργου Σταματόπουλου
Λέμε όλοι σχεδόν για τη σοφία του λαού, του εκλογικού σώματος, αντιπαρερχόμενοι την αγραμματοσύνη πολλών, τα μικροσυμφέροντα που υπερασπίζονται, τον φόβο μην τους πάρουν οι κομμουνιστές τις περιουσίες, την ανεπάρκειά τους (ή τον τρόμο) να διαχειριστούν κάποια ελευθερία. Προσποιούμαστε ότι δεν καταλαβαίνουμε τα ευτελή τις περισσότερες φορές κίνητρα του εκλογικού σώματος. Ποια σοφία. Εάν διαθέταμε κόκκον έστω αυτής, θα τους είχαμε στείλει όλους σπίτι τους, θα είχαμε στρέψει τα νώτα μας στον φιλελευθερισμό, στο life style, που εκεί που πάει να ξεψυχήσει, εκεί ξαναγεννιέται (τρανταχτό παράδειγμα αυτό του Ποταμιού με πρωτοπόρους ένα τηλεοπτικό αστέρι της δημοσιογραφίας κι ακόμη ένα τηλεοπτικό αστέρι του Πανεπιστημίου)· θα είχαμε επίσης τη δύναμη να τραβήξουμε το αυτί σε μερικούς ανεκδιήγητους του ΣΥΡΙΖΑ που, λες και βγάζουν τ’ απωθημένα τους απέναντι στις καθεστωτικές δυνάμεις, προκαλούν τον γέλωτα στους πολλούς.
Υπάρχει βιοσοφία, ναι, όχι όμως στην άσκηση του εκλέγειν ή εκλέγεσθαι.
Εκεί επικρατούν το δήθεν, η κακομοιριά, η ψευτιά, η ευτέλεια, η ανήθικη συναλλαγή και πολλά άλλα που δεν είναι ό,τι καλύτερο για το πολιτικό ζώο άνθρωπος. Ολα τούτα συμβαίνουν διότι θεωρήσαμε τον κοινοβουλευτισμό ως την ύψιστη μορφή δημοκρατικής διακυβέρνησης, διότι εκχωρήσαμε την ανεξαρτησία μας, τη σκέψη μας και τον όποιο στοχασμό μας σε επιτήδειους επαγγελματίες πολιτικούς. Αιώνια ριζώματα που καθόρισαν τα βήματά μας, τη συνείδησή μας, τον εσωτερικό, όπως συνηθίσαμε να τον αποκαλούμε, κόσμο. Δεν υπάρχουν εκριζωτικές δυνάμεις και δεν υπάρχει σθένος για επαναξιολόγηση των κωδίκων τους οποίους υπηρετούμε με αυθάδη αδιαφορία και εκρηκτική άγνοια.
Ποια σοφία του λαού; Σαν ανέκδοτο έπρεπε να ακούγεται, σαν ύβρις απέναντι στην πολιτική και το πνεύμα το ίδιο. Με τον ίδιο τρόπο ακούγεται και ο λόγος των αντιπροσώπων· όλο μηνύματα παίρνουν, όλο τη χώρα «σώζουν» και, μια ζωή, από το κακό στο χειρότερο πάμε. Πώς αλλιώς; Είπαμε, στρεβλός ο τρόπος άσκησης της πολιτικής, αιώνες τώρα, παρά τις τόσες επαναστάσεις και εξεγέρσεις, που όμως πνίγονται, είτε σε λίγους μήνες είτε σε εβδομήντα χρόνια είτε… και λοιπά. Η σοφία απουσιάζει, είτε μας αρέσει είτε όχι. Ουδείς εξ ημών φυσικά ευθύνεται (αυστηρώς προσωπικά) γι’ αυτή την απουσία, αυτό δα έλειπε (για τον φιλοτομαρισμό μας…). Πιθανώς να ’χουν κάποια σημασία και μερική ίσως λυσιτέλεια οι μετεκλογικές αναλύσεις, αλλά μόνο για τη γραμματεία και την Ιστορία, όχι για το νόημα των ανθρωπίνων. Ολο και υποχωρεί η ανθρωπιά και τη θέση της καταλαμβάνει ένα ανίατα αρρωστημένο εγώ που εκπέμπουν η εξουσία, το χρήμα, η δουλοφροσύνη. Αλλά κάπως έτσι δεν κυλάει η κάθε μέρα (μας); Ευτυχώς, λένε μερικοί, γιατί διαφορετικά θα βγάζαμε τα μάτια (και την καρδιά) ο ένας του άλλου. Ας επικεντρωθούμε λοιπόν στο (πολλαπλό!) μήνυμα των εκλογών. Στη σοφία, άλλη φορά.
