Του Γιώργου Σταματόπουλου
Είναι να τραβάς τα μαλλιά σου, παρατηρώντας ότι οι Ελληνες δεν δίνουν πεντάρα για τα φαινόμενα Μπέου, Μαρινάκη, Χρυσής Αυγής, Καρατζαφέρη, Ποταμιού. Τι διάολο, τίποτε δεν μας ανησυχεί; Επιβραβεύουμε τον υπόκοσμο, το ποδόσφαιρο, την εγκληματικότητα, τα ακροδεξιά κυβιστήματα, το life style με τόση άνεση; Καλά. Ετσι που καταντήσαμε, οι ερωτήσεις είναι άνευ περιεχομένου, φαντάζουν αφελείς και εκτός πραγματικότητος. Οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι πολλοί από μας κουβαλάνε έναν Μπέο μέσα τους, έναν μάγκα και αλήτη που λοιδορεί θεσμούς και κοινωνία και με μέσα προσωπικά επικυριαρχεί στο πολιτικο-κοινωνικό στερέωμα, απαξιώνοντας κάθε κουλτούρα, κάθε πολιτισμό, το ίδιο το πνεύμα. Ολοι εκείνοι οι Βολιώτες γνώριζαν ότι ο Μπέος είναι υπόδικος, αποκλείεται να παραπλανήθηκαν (sic). Με σταθερότητα και αποφασιστικότητα προσέτρεξαν να τον υπερψηφίσουν. Μάλιστα. Χωρίς ενοχές, χωρίς αιδώ. Τι θλίψη. Και τι ανησυχία ταυτόχρονα για το μέλλον του τόπου, για τα νέα παιδιά που δεν ξέρουν πού πατάν (οι γονείς τους) και πού πηγαίνουν.
Ετσι είναι. Οι πολλοί είμαστε Μπέοι, τάχα μάγκες, τάχα αντισυστημικοί, εχθρικοί προς τους ανθρώπους του πνεύματος, χρήστες μιας μαλλιαρής γλώσσας που ξεπερνάει δήθεν τα στερεότυπα και την ορθόδοξη συμπεριφορά, που αυθαδιάζει στους πάλαι κουλτουριάρηδες. Ναι. Είναι όλοι εκείνοι οι απαίδευτοι που ουδέποτε κατάλαβαν τι σημαίνει Αισχύλος ή Ομηρος, που λοιδορούν τους μεγάλους Ελληνες ποιητές αλλά και όλους τους γραφιάδες (πλην εκείνων που χρησιμοποιούν για λίγο τη γραφή ως μέσον ανάδειξης και μοχλό πίεσης προς την εξουσία ώστε να καταλάβουν την εξουσία).
Ετσι λοιπόν. Μπέοι πολλοί εξ ημών, μισούντες την πολιτισμική Παιδεία και τη Δικαιοσύνη, μισούντες το πνεύμα. Αλίμονο, είμαστε πολλοί τέτοιοι. Κυκλοφορούμε μνησίκακα, κρυφά, υπόγεια και χύνουμε τη χολή μας, στην κατάλληλη ώρα, στη Δημοκρατία και την Κοινωνία. Μπέοι (υπόδικοι) και Μαρινάκηδες (ποδοσφαιρόπληκτοι) και Ψινάκηδες και λοιπά. Είναι η σοφία του λαού που λέγαμε χθες. Και πολλά άλλα που δεν περιποιούν τιμή στο είδος μας. Ο εκχυδαϊσμός της επικοινωνίας, ο φασισμός που κρύβουμε μέσα μας αλλά που στην κατάλληλη ώρα τον βγάζουμε στη φόρα (πίσω βέβαια από το παραβάν, όχι στην ανοιχτοσύνη της καθημερινής επαφής διότι είμαστε θρασύδειλοι· μνησίκακοι, μνησίκακοι, σκουλήκια).
Μ’ αυτά δεν ανησυχούν οι πολλοί, τα βλέπουν σαν πανηγυράκι, σαν σκαμπίλι στην αλαζονεία του πολιτικού συστήματος. Αύριο είναι αργά.
