Λονδίνο Του Ισαάκ Α. Καριπίδη
Την προκατάληψη και την άγνοια της βρετανικής επαρχίας εκμεταλλεύτηκε ο ηγέτης του ξενοφοβικού UKIP Νάιτζελ Φάρατζ στις ευρωεκλογές
REUTERS/Francois Lenoir
Στις διακοπές του Πάσχα πήγαμε με την οικογένεια στην περιοχή του Μπαθ στη δυτική Αγγλία. Η επαρχία της Αγγλίας αυτή την εποχή είναι υπέροχη. Ειδικά όταν δεν βρέχει. Το καθαρό φως της Γηραιάς Αλβιώνας, τα χρώματα της αγγλικής άνοιξης και το απέραντο πράσινο της γης, με το μάτι να χάνεται στον ορίζοντα λες και δεν υπάρχουν βουνά σε αυτόν τον κόσμο, δημιουργούν μια μοναδική εικόνα. Σ’ αυτήν, αν προσθέσεις και τα πολλά μικρά και καλοδιατηρημένα χωριουδάκια, έχεις δημιουργήσει ένα παραμυθένιο σκηνικό.
Τέτοιο παραμυθένιο χωριουδάκι είναι και το Καστλ Κομπ. Ο πληθυσμός του δεν ξεπερνάει τα 350 άτομα. Ολα τα σπίτια του, πέτρινα και καλοδιατηρημένα. Το χωριό διασχίζει ένα μικρό ποταμάκι, το Μπάι Μπρουγκ. Μια λιθόχτιστη γέφυρα και μια μεσαιωνική εκκλησία του 14ου αιώνα συμπληρώνουν το μαγευτικό τοπίο. Οση όμως είναι η ομορφιά του άλλο τόσο είναι αφιλόξενοι οι κάτοικοί του. Ειδικά στους ξένους. Σε αυτούς που δεν έχουν τη σωστή προφορά.
Ηταν η πρώτη φορά μετά από 18 χρόνια που ζω σε αυτή τη χώρα που κάποιοι με έκαναν να αισθανθώ ανεπιθύμητος. Ακόμη και αν ήμουν ένας περαστικός τουρίστας και συνεπώς υποψήφιος πελάτης τους. Το χωριό έχει δύο καφέ. Στο ένα, με τη συμπεριφορά τους, σχεδόν μας διώξανε. Ισως επειδή είχαμε μαζί μας τα παιδιά. Στο άλλο, νιώσαμε πως μας κάνουν χάρη που μας σερβίρουν. Λες και μας κερνούσαν. Την ίδια όμως απαξιωτική συμπεριφορά νιώσαμε και από τους θαμώνες του καφέ. Η υπεροψία τους ήταν χειρότερη ακόμη και από αυτήν κάποιων στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ όταν βγαίνουν στα τηλεοπτικά κανάλια.
Από το καλοκαίρι του 1996 που ζω σε αυτή τη χώρα δεν θυμάμαι ποτέ ξανά να ένιωσα έτσι. Ακόμη και τα πρώτα χρόνια. Τότε που ούτε τη γλώσσα ήξερα καλά αλλά ούτε τις συνήθειες και τους διαφορετικούς τρόπους συμπεριφοράς των ανθρώπων. Μου έκανε δε τόση εντύπωση η συμπεριφορά των κατοίκων του Καστλ Κομπ, που πριν από μερικές μέρες, στο περιθώριο μιας συνέντευξης με γνωστό Βρετανό αναλυτή για τις ευρωεκλογές, δεν κρατήθηκα και τον ρώτησα: «Πώς είναι δυνατόν τόσα χρόνια στο Λονδίνο να μην έχω νιώσει ποτέ τον παραμικρό ρατσισμό και τώρα στην επαρχία, σε ένα μικρό χωριό που πήγα μάλιστα ως τουρίστας, με έκαναν να νιώσω ότι οι ξένοι είναι ανεπιθύμητοι; Μήπως τελικά έχουν δίκιο όσοι λένε ότι οι Αγγλοι του Λονδίνου είναι διαφορετικοί από αυτούς της επαρχίας;» «Δεν είναι όλη η επαρχία έτσι», μου είπε. «Είναι οι περιοχές που δεν έχουν την εμπειρία του μετανάστη», συμπλήρωσε ο συνομιλητής μου και νομίζω ότι είχε δίκιο.
Οπως όμως και να έχουν τα πράγματα, όσο τα οικονομικά προβλήματα μεγαλώνουν τόσο η προκατάληψη για τους ξένους διογκώνεται. Αυτό άλλωστε είναι και το συμπέρασμα έρευνας που δημοσίευσε πρόσφατα η εφημερίδα Guardian. Η BSA που πραγματοποίησε την έρευνα κατέληξε ότι η «φυλετική προκατάληψη» στη Βρετανία βρίσκεται στο υψηλότερο σημείο των τελευταίων 20 χρόνων. Μάλιστα από το 2008, από τότε δηλαδή που ξεκίνησε η οικονομική κρίση, αυτή η προκατάληψη έχει ανοδική τάση. Με εξαίρεση την περίοδο των Ολυμπιακών Αγώνων του Λονδίνου το 2012.
Στην ευρύτερη περιοχή της βρετανικής πρωτεύουσας τα ποσοστά της «φυλετικής προκατάληψης» είναι εξαιρετικά χαμηλά. Χαμηλά όμως ήταν και τα ποσοστά που πήρε στο Λονδίνο το ξενοφοβικό και άκρως ευρωσκεπτικιστικό Κόμμα Ανεξαρτησίας του Ηνωμένου Βασιλείου (UKIP) του Νάιτζελ Φάρατζ. Το φαινόμενο είναι εξαιρετικά ανησυχητικό, καθώς, όπως είπε κάποτε η πρόσφατα αποβιώσασα Μάγια Αγγέλου, «η προκατάληψη είναι ένα βαρύ φορτίο που θολώνει το παρελθόν, απειλεί το μέλλον και κάνει το παρόν απρόσιτο».
