«Το ζωάκι έφυγε. Ουραιμικό κώμα…». Δεν μπόρεσα ν' ακούσω περισσότερα. Το πρωινό τηλεφώνημα του γιατρού μου ανήγγειλε το τέλος. Το κεφάλι μου βούιζε. «Ποτέ πια, ποτέ πια…». Τα λόγια του γιατρού δεν μπορούσαν να μαλακώσουν τον απίστευτο πόνο. «Πρέπει να ξέρετε πως δεν υπέφερε. Ηταν και η ηλικία της τέτοια…». Αλήθεια, κανείς δεν μπόρεσε να πει με βεβαιότητα πόσο χρόνων ήσουν. Μπορεί δώδεκα, μπορεί δεκατριών, μπορεί και περισσότερο. Το μόνο που ξέρω είναι πως σε τρεις μήνες θα συμπλήρωνες έξι χρόνια κοντά μας. Αυτή ήταν για μένα η ηλικία σου.
Πόσο γρήγορα πέρασε ο καιρός από τότε που σε βρήκα, ένα μικρό, σκελετωμένο, βρόμικο πλασματάκι, τρυπωμένο σε ένα σιδερένιο βαρέλι για να γλιτώσεις από τα μεγαλόσωμα αδέσποτα σκυλιά που συστηματικά τάιζα κάθε Σαββατοκύριακο στον Ισθμό της Κορίνθου. Κάποιος ασυνείδητος σε πέταξε κοντά τους και αυτά δεν σε καλοδέχτηκαν. Με πλησίασες όταν σου πρότεινα το χέρι μου με φαγητό κι έφυγες κλαίγοντας όταν, ξαφνικά και αναίτια, δέχθηκες στα σκελετωμένα πλευρά σου την κλοτσιά του άγνωστου «κυρίου» που πήγαινε για μπάνιο τρώγοντας μια τυρόπιτα. Δεν υπήρξε δεύτερη σκέψη. Εκεί ήσουν καταδικασμένη. Σε έβαλα στο κάθισμα του συνοδηγού και σε λίγη ώρα πέρασες το κατώφλι του σπιτιού που θα γινόταν για το υπόλοιπο της ζωής σου το σπίτι σου.
Ετσι έμεινες κοντά μας. Πριν από λίγο καιρό είχε πεθάνει το σκυλί μας και περιμέναμε να βρούμε, πάντα από τον δρόμο, τη νέα μας συντροφιά. Βαφτίστηκες Λέιλα, μα σε λίγο όλοι σε φώναζαν με το «χαϊδευτικό» σου: Λουλού. Σε λίγες μέρες έγινες ο απόλυτος κυρίαρχος του σπιτιού. Κατάπληκτοι είδαμε το πλασματάκι με την τραγική εμφάνιση να μεταμορφώνεται σε ένα πανέμορφο κανισάκι. Απίστευτα ζωηρό, τόσο που να αμφιβάλλουμε για την εκτίμηση των γιατρών σχετικά με την ηλικία σου. Λαίμαργο, φιλικό με όλους, τρυφερό, καρτερικό στις ταλαιπωρίες και στον πόνο -η εξαγωγή των χαλασμένων δοντιών ήταν επώδυνη- τόσο που και οι γιατροί απορούσαν.
Και ο καιρός περνούσε κι εσύ παντού και πάντα μαζί μας. Ταξίδια, διακοπές, βόλτες κι η καθημερινότητά μας γεμάτη από σένα και τη μοναδική παρουσία σου.
Τώρα το σπίτι άδειασε. Μάταια αναζητάμε τα γαβγίσματα και το τρελό σου τρέξιμο στην πόρτα κάθε φορά που χτυπούσε το κουδούνι. Τα χαρούμενα πηδήματα γύρω από όποιον έμπαινε στο σπίτι. Τη λαιμαργία σου και τη λαχτάρα σου να δοκιμάσεις οτιδήποτε έβλεπες να τρώμε. Τον τρόμο σου όταν συναντούσες, ή έβλεπες και από μακριά ακόμα, άλλο σκυλί. Κατάλοιπα από τις άσχημες εμπειρίες της ζωής σου στον δρόμο. Μάταια τα βράδια ψάχνω με το χέρι να βρω τη χνουδωτή μπαλίτσα που τις περισσότερες φορές κοιμόταν δίπλα μου. Και δεν είσαι ούτε στο κρεβατάκι σου που έχει μείνει άδειο πια. Εσύ ξεκουράζεσαι στην Επίδαυρο, κάτω από τη μικρή ροδιά, δίπλα στον Φιντέλ μας, που έφυγε λίγο πριν βρω εσένα.
Ξέρω πως σύντομα κάποιο άλλο σκυλάκι θα βρεθεί κοντά μας. Σ' ευχαριστούμε, Λουλού, για όσα μας έδωσες αυτά τα χρόνια, για την αγάπη και την αφοσίωση, για τη ζεστασιά και τη μοναδική σου, ανεπανάληπτη παρουσία. Σ' ευχαριστούμε γιατί με τη μοναδικότητά σου μας έκανες να σ' αγαπήσουμε τόσο πολύ.
Χρυσούλα
…………………………………….
Ο Παναγιώτης Διαμαντής θα παίρνει τα γράμματά σας στη διεύθυνση: Κολοκοτρώνη 8, Αθήνα (στήλη «Εμείς κι αυτά»), τα τηλεφωνήματά σας στον αριθμό 211 1045000, κάθε Δευτέρα και Τρίτη, 11.00-13.00 και τα e-mails σας στη διεύθυνση [email protected]
