Του Γιάννη Ντεντόπουλου

Τα στιβαρά χέρια του Δημήτρη Διαμαντίδη δεν ήταν απλά τα χέρια ενός αρχηγού-βιτρίνα που, όπως ορίζει το πρωτόκολλο, έπρεπε να παραλάβουν μία ακόμη κούπα πρωταθλητή.

Τα στιβαρά χέρια του Δημήτρη Διαμαντίδη είναι τα χέρια ενός ηγέτη, ο οποίος τα λεφτά που παίρνει, τα δουλεύει και τα τιμά με το παραπάνω, αφού έφτασε στα 34 και είναι εκείνος που βγαίνει από το παρκέ μόνον όταν φτάσει η γλώσσα του στο πάτωμα.

Αλλωστε στις κρίσιμες μάχες είναι ο παίκτης που παίρνει τις μεγάλες αποφάσεις και συνήθως αποφασίζει το σωστό.

Η επίδρασή του σε ολόκληρη την ατμόσφαιρα της ομάδας είναι καταλυτική. Από τα αποδυτήρια, μέχρι τον τρόπο σκέψης των συμπαικτών του. Στις καλές και κυρίως στις κακές στιγμές.

Είναι ο ηγέτης πάνω στον οποίο μπορεί να βασιστεί ο προπονητής, είτε λέγεται Ομπράντοβιτς είτε Πεδουλάκης είτε Αλβέρτης. Και καλείται ξαφνικά να οδηγήσει αυτό το μεγάλο καράβι στα δύσκολα. Σύμφωνοι… Είναι πλέον φυσιολογικό να μην είναι τόσο γρήγορα, όπως όταν βρισκόταν στα ντουζένια του. Να μην παίζει καν την άμυνα που τον καθιέρωσε σταθερά ως τον κορυφαίο αμυντικό της Ευρωλίγκας. Πάνω στην κούραση θα κάνει ένα λάθος παραπάνω. Είναι όμως βέβαιο ότι χωρίς αυτόν ο Παναθηναϊκός παρουσιάζει μια εντελώς διαφορετική εικόνα. Ξεκάθαρο επίσης, από τη στιγμή που ο ίδιος έδωσε χθες το βράδυ το σύνθημα δηλώνοντας «…συνεχίζουμε», πως ο Παναθηναϊκός οφείλει να λάβει τα μέτρα του για να τον προφυλάξει ως κόρην οφθαλμού. Να βρει έναν τρόπο να μην τον ξεζουμίζει, όπως κάνει τα τρία τελευταία χρόνια. Στο φινάλε, να τον προστατεύσει από τους κακόβουλους που έφτασαν πολλές φορές στο σημείο να τον προτρέπουν να… συνταξιοδοτηθεί, κρίνοντας από δύσκολες βραδιές όταν τον έβλεπαν να ψάχνει απεγνωσμένα ένα χέρι βοήθειας.

Εκείνος, για να συντηρήσει το σώμα του και τις αντοχές του (και για χάρη του Παναθηναϊκού…) σταμάτησε από την Εθνική μόλις πάτησε τα 30.

Είναι η σειρά του Παναθηναϊκού, σε όλο του το φάσμα, να καταλάβει πώς ακριβώς έχει η κατάσταση.

Γιατί, άλλο να πεθαίνεις για την ομάδα κι άλλο η ομάδα να σε πεθαίνει.