Δεν είχα πάει ποτέ. Μου μιλούσε με ενθουσιασμό για την ιδιαιτερότητά του μια φίλη. Και προχτές η προβολή της υπέροχης ταινίας των αδελφών Ταβιάνι του 1977 «Padre padrone» ήταν μια χαρά ευκαιρία για να το επισκεφθώ. Θερινό σινεμά «Οασις». Πρατίνου 7. Μια νότα της παλιάς Αθήνας ξεφυτρώνει με πείσμα ανάμεσα στις πολυκατοικίες του Παγκρατίου για τους φανατικούς σινεφίλ.

Η ιστορία του αρχίζει τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του ‘50. Ενας μικρός γοητευτικός κινηματογράφος με άρωμα εποχής, κυριολεκτικά. Στην οθόνη και στο περιβάλλον. Με το πρώτο βήμα που κάνεις γυρνάς εξήντα χρόνια πίσω. Το παλιό μωσαϊκό στο δάπεδο, η διακόσμηση, οι ασπρόμαυρες φωτογραφίες των σταρ στους τοίχους, η μυρωδιά από αρωματικά κεριά, η αίσθηση που αποπνέουν οι συμπαθέστατες ιδιοκτήτριες – παρέλαβαν το σινεμά από τους γονείς τους. Ο τρόπος που σε καλωσορίζουν και σε κατευοδώνουν, μια ευγένεια που έρχεται από πολύ παλιά. Η μία από τις αδελφές χωμένη στο ταμείο, πνιγμένο σε κεραμικές ανθοστήλες και πρασινάδες και η άλλη στο μπαράκι στο πλάι της οθόνης.

Και ο κήπος, τόσο καλά φροντισμένος. Πανύψηλα δέντρα, παρτέρια με κρυφούς φωτισμούς, ακροκέραμα και γλάστρες, καλοστρωμένο χαλίκι στις σειρές των καθισμάτων. Από τα ηχεία ακούγονται μελωδίες του Στράους. Πάντα κλασική μουσική πριν αρχίσει η ταινία και στο διάλειμμα. Και ξαφνικά στη μέση της ταινίας ακούς το λάλημα ενός κόκορα. Ξανά και ξανά. Και είναι τόσο αλλόκοτα κοντινή και αληθινή η παρουσία του, που για μια στιγμή νομίζεις ότι «παίζει» στην ταινία, ότι είναι το ρινγκτόουν κάποιου κινητού. Δεν είναι όμως. Γιατί ο κόκορας ζει και λαλάει κάπου εκεί στο βάθος του κήπου – «τον έχουμε από μωρό» μας είπε η κυρία στο ταμείο, όταν τη ρωτήσαμε στο διάλειμμα…

Τα θερινά τα σινεμά, αυτή η νοσταλγική επιστροφή στα χρόνια της αθωότητας, επιμένουν. Σαν μικρή όαση στο γκρίζο. Και οι κυρίες του «Οασις» είναι νοσταλγικά ανυποχώρητες: «Αν αγαπάς κάτι, παλεύεις για να το συντηρήσεις στη ζωή».

Εφη Μαρίνου