Του Γιώργου Σταματόπουλου
Πολλοί άνθρωποι που κατοικούν στα Εξάρχεια είναι κινηματικοί, από τα κινήματα, όμως, λείπει η διάρκεια (το μέγα ζητούμενο για οποιαδήποτε πολιτισμική-πολιτική-οικονομική έκφανση· ναι, για τους θεσμούς ο λόγος). Τη διαπίστωση διατύπωσαν οι ίδιοι οι κάτοικοι όταν συγκεντρώθηκαν στην πλατεία την περασμένη Πέμπτη, μετά από μια ομολογουμένως εντυπωσιακή πορεία στην περίμετρο της περιοχής. Διεκδίκησαν την αποαστυνόμευση της περιοχής τους, την εκδίωξη ένοπλων συμμοριών που λυμαίνονται την πλατεία και τους γύρω δρόμους πυροβολώντας και τρομοκρατώντας, όπως επίσης και το να σταματήσει η υποκρισία των αρχών και οι σχέσεις τους με αυτές τις συμμορίες.
Θέλουν να κάνουν άντρο τους την ευαίσθητη αυτή περιοχή του κέντρου, γι’ αυτό και φρόντισαν να τη δαιμονοποιήσουν, να πείσουν όλους τους Ελληνες ότι εκεί κατοικούν αναρχικοί μόνο και τρομοκράτες και πρεζόνια και όλος ο υπόκοσμος της χώρας. Παρ’ όλη όμως τη συστηματική και συστημική προσπάθεια, οι κάτοικοι αντιστέκονται. Αυτοοργανώνονται, κάνουν λαϊκές συνελεύσεις, χαράσσουν πρακτική στρατηγική, ενημερώνουν με φυλλάδια τους περαστικούς και τους επισκέπτες του διαδικτύου. Ναι. Αντιστέκονται.
Είναι ίσως από τους ελάχιστους Ελληνες που δεν απαρνήθηκαν, δεν ξέχασαν τέλος πάντων τι σημαίνει η έννοια αντίσταση (στη λογική του καπιταλισμού, στην αυθαιρεσία της εξουσίας, στον εκφασισμό της κοινωνίας). Δεν έχει εκλείψει το σθένος και ας φροντίζουν για το αντίθετο δημοσιογράφοι-φερέφωνα της εξουσίας, μαφίες, αστυνομικές δυνάμεις, με ενορχηστρωμένες θα ’λεγε κανείς προσπάθειες.
Θέλουν να εξαφανίσουν τα Εξάρχεια, εννοείται το πνεύμα αυτοδιαχείρισης και αντίστασης. Δεν θα τους γίνει η χάρη. Σε τούτη την περιοχή ανθούν το πνεύμα, η αρμονική συνύπαρξη λαϊκότητας και διανόησης, η στενή επαφή τους, η τροφοδοσία της μιας από την άλλη. Καλλιεργείται η κουλτούρα της συνύπαρξης, της συμμετοχής στις αποφάσεις της γειτονιάς. Ολοι έχουν λόγο: καλλιτέχνες, ποιητές, μεταφραστές, εκδότες, περιπτερούχοι, ιδιοκτήτες καταστημάτων εστίασης, τσαγκάρηδες, καθηγητές, φοιτητές, συνταξιούχοι, οδοκαθαριστές και πολλοί άλλοι. Υπάρχουν, ναι, και ρουφιάνοι, όσο, όμως, καλά κι αν μασκαρεύονται στο τέλος εκβράζονται.
Τα καφέ των Εξαρχείων δεν προσφέρουν μόνο ποτά· είναι πολιτικά-πολιτιστικά στέκια με νέους σαν τα κρύα τα νερά ν’ ανταλλάσσουν απόψεις σε υψηλούς και χαμηλούς τόνους. Σπάνια βλέπεις πολιτικούς στα δρομάκια των Εξαρχείων και μόνο οι ίδιοι ξέρουν γιατί το αποφεύγουν. Οφειλαν όμως να γνωρίζουν ότι, παρά την ατολμία τους ή την πιθανή ολιγότητά τους, είναι ευπρόσδεκτοι, αρκεί να έχουν έναν ουσιαστικό λόγο να πουν (ίσως δεν έχουν καν λόγο, τι να πεις…).
Εάν συνεχιστούν οι συνελεύσεις, είναι βέβαιο ότι το κίνημα θα αποκτήσει την πολυπόθητη διάρκεια και τότε οι συμμορίες θα εξαφανιστούν (οι οπλισμένοι ένστολοι έχουν γίνει πλέον η μασκότ της περιοχής· ουδείς τούς δίνει σημασία, παρά την αντιαισθητική εικόνα που προσφέρουν στην καθημερινότητα, αλλά και τη βία τους, μην ξεχνιόμαστε).
Να μην κουραστεί η οργή, να μη λείψει το σθένος, αυτό μόνο. Τα Εξάρχεια θα παραμείνουν ο πυρήνας του πολιτισμού και της πολιτικής, είτε το θέλουν είτε όχι.
