Κάποιοι πιέζουν να περιοριστούν οι περιοχές Natura υποστηρίζοντας ότι είναι πολλές!
Της Χαράς Τζαναβάρα
Η χώρα μας «τιμά» τη σημερινή Παγκόσμια Ημέρα προστασίας των βιοτόπων… καταργώντας ή συγχωνεύοντας τους 27 άμισθους φορείς διαχείρισης, στο όνομα των Μνημονίων και της αντιμετώπισης της σπατάλης δημοσίου χρήματος! Ηταν οι μόνοι μηχανισμοί, που χωρίς εφόδια και ουσιαστικές αρμοδιότητες, προσπαθούσαν την τελευταία τριετία να οριοθετήσουν τους 360 πιο πολύτιμους θύλακες της ίδιας της ζωής, έχοντας να αντιμετωπίσουν και τις πολιτικές πιέσεις εκείνων που υποστηρίζουν ότι το… παρακάναμε στις περιοχές Natura και πρέπει να τις περιορίσουμε.
Η Ελλάδα -με καταγεγραμμένα 26.500 είδη χλωρίδας και ορνιθοπανίδας, από τα οποία το 60% είναι απειλούμενα- περιλαμβάνεται στις πλουσιότερες από άποψη βιοποικιλότητας χώρες της Ευρώπης. Στους οικότοπους, που καλύπτουν περίπου 170.000 στρέμματα (το 27% της χερσαίας επιφάνειας) κατοικεί το 64% των προστατευόμενων πτηνών της Γηραιάς ηπείρου, ενώ η ερπετοπανίδα είναι πλουσιότερη από αυτή της Ισπανίας. Τα 30 από τα 200 σημαντικότερα δάση της Μεσογείου βρίσκονται στη χώρα μας. Η προστασία τους στις περισσότερες περιπτώσεις βρίσκεται στα χαρτιά και δεν είναι τυχαίες οι καταδικαστικές αποφάσεις του ευρωπαϊκού δικαστηρίου.
Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση της λίμνης Κορώνειας που περιλαμβάνεται στους σημαντικότερους οικότοπους της Ευρώπης και υποτίθεται ότι προστατεύεται από τη διεθνή σύμβαση Ραμσάρ. Το οικοσύστημα της περιοχής έχει δεχτεί τη χαριστική βολή από τις αρχές του 2009, όταν είχαν εντοπιστεί χιλιάδες νεκρά ψάρια που είχαν υποστεί δηλητηρίαση από τοξικά λύματα προερχόμενα από τους γύρω οικισμούς και κυρίως τις μικρές παραγωγικές μονάδες. Από τότε ακούστηκαν πολλά «θα» για τη διάθεση εξασφαλισμένων ευρωπαϊκών κονδυλίων, αλλά μόλις τον Δεκέμβριο το αρμόδιο υπουργείο ΠΕΚΑ υπέγραψε δύο συμβάσεις συνολικού ύψους 12,5 εκατ. ευρώ για τις πρώτες παρεμβάσεις διάσωσης της λίμνης.
Οι πιο μεγάλες απειλές για τις προστατευόμενες περιοχές στην Ελλάδα είναι η οικοπεδοποίηση, οι πυρκαγιές, η ανεξέλεγκτη απόρριψη στερεών και υγρών αποβλήτων. Οπως προκύπτει από μελέτες της WWF Ελλάς:
*Στον Υμηττό, τον πιο σημαντικό ορεινό όγκο για το λεκανοπέδιο, οικοπεδοποιήθηκε το 20,9% της συνολικής του έκτασης μετά τον πόλεμο. Σχεδόν 16.000 στρέμματα χαμηλής βλάστησης, άλλα 146 δασικής και πάνω από 8.000 αγροτικών εκτάσεων μετατράπηκαν σε οικισμούς.
*Το Λιβάδι, στην καρδιά του Παρνασσού, λόγω του χιονοδρομικού κέντρου έχει μετατραπεί σε… πολιτεία. Η δομημένη επιφάνεια το 1945 ήταν μόνον 126 στρέμματα και σήμερα φθάνει τα 2.000, σε βάρος της γεωργικής γης και αλλά και του δάσους.
*Στην Κασσάνδρα Χαλκιδικής οικοπεδοποιήθηκαν υγροτοπικά και αμμοθινικά παράκτια συστήματα. Τα τελευταία χρόνια έχουν οικοπεδοποιηθεί 5.000 στρέμματα, το 26,7% του συνόλου, που προήλθαν από αφανισμό της αγροτικής γης (61,2%) και των δασών (18,7%).
*Το Δέλτα των ποταμών Αξιού, Λουδία και Αλιάκμονα δέχεται τις πιέσεις της βιομηχανικής περιοχής της Σίνδου, ενώ προβλέπεται η δημιουργία νέου ΧΥΤΑ!
Η προστασία της βιοποικιλότητας αποτελεί παγκόσμιο πρόβλημα. Οι απώλειες στους βιότοπους είναι τόσο μεγάλες, ώστε το 2050 θα έχει χαθεί το 11% της παγκόσμιας χλωρίδας και πανίδας, με σημαντικές οικονομικές παραμέτρους. Σύμφωνα με το Παγκόσμιο Ταμείο για τη Φύση, μόνον η «χασούρα» από τον αφανισμό των δασών, κοστολογείται στα 3-5 τρισ. δολάρια τον χρόνο, όταν το κόστος της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης υπολογίζεται σε δύο τρισ. δολάρια.
