Της Χριστίνας Πάντζου
Με τίτλο «Το Μουντιάλ των Μουντιάλ» δημοσιεύτηκε τη Δευτέρα σε σειρά βραζιλιάνικων εφημερίδων ένα κείμενο της προέδρου Ντίλμα Ρούσεφ, στο οποίο βεβαιώνει ότι «Αυτή η διοργάνωση θα είναι το Μουντιάλ υπέρ της ειρήνης και κατά του ρατσισμού, υπέρ της ένταξης και κατά κάθε μορφής διακρίσεων, το Μουντιάλ της ανεκτικότητας, της διαφορετικότητας, του διαλόγου, της κατανόησης και της βιωσιμότητας».
Αλλά οι Βραζιλιάνοι δεν φαίνεται να έχουν την ίδια άποψη όπως δείχνουν οι ακατάπαυστες διαμαρτυρίες, οι κινητοποιήσεις των αστέγων, οι απεργίες των εργαζόμενων στην παιδεία, την ασφάλεια, τις μεταφορές, που, αντί για ανεκτικότητα και διάλογο, αντιμετωπίζουν καταστολή και… ώτα ερμητικά κλειστά. Μια πραγματικότητα εξαιρετικά δυσοίωνη για τη Ρούσεφ μόλις τέσσερις μήνες πριν από τις εκλογές του Οκτωβρίου, στις οποίες διεκδικεί την επανεκλογή της.
Η πρόεδρος σπεύδει την ύστατη στιγμή να λειτουργήσει πυροσβεστικά, φοβούμενη τόσο την κλιμάκωση των κινητοποιήσεων εν μέσω Μουντιάλ όσο και την εκλογική της προοπτική. Χρειάστηκαν μήνες διαμαρτυριών του Κινήματος των Αστεγων Εργαζόμενων (MTST)και ιδίως η θεαματική κατάληψη έκτασης κοντά στο γήπεδο Arena Corintios από 2.000 οικογένειες που βρέθηκαν στον δρόμο λόγω της κερδοσκοπίας που με το Μουντιάλ αύξησε κατά 165% τα ενοίκια, για να υποσχεθεί η κυβέρνηση -μόλις τρεις ημέρες πριν από την έναρξή του- ότι θα ικανοποιήσει τα αιτήματά τους, ξεκινώντας από την κατασκευή 2.000 κατοικιών στον χώρο της κατάληψης.
Η Ρούσεφ ενδιαφέρεται πολύ για την καλή έκβαση αυτής της διοργάνωσης, ελπίζοντας ότι έτσι θα επισκιαστούν οι σφοδρές επικρίσεις για τις καθυστερήσεις, το τεράστιο κόστος και τις σπατάλες. Ωστόσο, για το 61% των Βραζιλιάνων που τάσσεται εναντίον της φιλοξενίας της διοργάνωσης, είναι προσβολή όσο η κοινωνία ασφυκτιά να εγκαινιάζονται δώδεκα αντί για οκτώ έδρες του Μουντιάλ. Ή να κατασκευάζουν στο Μανάους της Αμαζονίας, την πόλη με τη μικρότερη παράδοση στο ποδόσφαιρο, ένα πολυτελέστατο στάδιο όσο οι ιθαγενείς είναι στο πόδι απαιτώντας αξιοπρεπείς συνθήκες ζωής.
Αίσθηση αδικίας
Δεν είναι τόσο ότι αν δεν γίνονταν στάδια θα είχε αλλάξει ουσιαστικά η Υγεία, η Παιδεία ή οι δημόσιες υπηρεσίες, όμως η αίσθηση που υπάρχει στους δρόμους είναι ότι η προτεραιότητα δόθηκε όχι στις ουσιαστικές ανάγκες του λαού, αλλά στο Κύπελλο, λέει ο αναλυτής Ρικάρντο Ριμπέιρο στο περιοδικό «Ejempla». «Δεν προσμέτρησαν ότι η αγάπη μας για το ποδόσφαιρο δεν δικαιολογεί τέτοιες σπατάλες. Αυτό είναι το θέμα που επιδρά στην πολιτική αντίληψη του πληθυσμού. Και δεν ξέρουμε πώς θα εκφραστεί στις εκλογές».
Η Ρούσεφ απαντά πως οι κριτικές είναι άδικες. Πως από τα 63 δισ. δολάρια που επενδύθηκαν σε υποδομές μόνο 4 δισ. προορίζονται αποκλειστικά για το Μουντιάλ και «όλα τα υπόλοιπα είναι για τη Βραζιλία». Πως είναι παράλογο να λένε ότι το Μουντιάλ στέρησε χρήματα από την Παιδεία, αφού οι δαπάνες γι’ αυτήν αυξήθηκαν από 8,2 δισ. δολάρια στις αρχές της κυβέρνησης Λούλα στα 50 δισ. δολάρια σήμερα. Πως δεν έχει κάνει βήμα πίσω από τις κοινωνικές πολιτικές της που τα τελευταία 12 χρόνια έβγαλαν από τη μιζέρια 36 εκατομμύρια πολίτες. Αλλά η δημοτικότητά της δεν ανακάμπτει και οι τελευταίες δημοσκοπήσεις τη φέρουν να κατακτά το 40% στην πρόθεση ψήφου, ενώ οι αντίπαλοί της πετυχαίνουν σημαντική αύξηση των ποσοστών τους τον τελευταίο μήνα.
Ο αντιπρόεδρος του κυβερνώντος Εργατικού Κόμματος, Αλμπέρτο Καντάλισε, επιχειρεί να εμφανιστεί αισιόδοξος, μιλώντας για όλο αυτό το κίνημα διαμαρτυρίας ως ένα συγκυριακό φαινόμενο: «Με το πρώτο λάκτισμα της μπάλας, το Μουντιάλ θα είναι το πιο καλοδεχούμενο γεγονός του κόσμου», ισχυρίζεται ποντάροντας στο ότι «Είμαστε η χώρα του ποδοσφαίρου με την ένδοξη ιστορία των πέντε τροπαίων και κάθε Βραζιλιάνος είναι ταγμένος με πάθος στην ομάδα, στα ινδάλματα, στη Σελεσάο μας: Για εμάς το ποδόσφαιρο είναι γιορτή ζωής».
Αλλά στις 13 Ιουλίου η γιορτή θα τελειώσει. Οχι όμως η δυσθυμία. Και δεν θα υπάρχει κάτι να την διασκεδάσει πέραν των προεκλογικών υποσχέσεων.
