Του Δημήτρη Κανελλόπουλου
Πριν σας πω για το νέο βιβλίο του Νίκου Ασημακόπουλου, το «ΖΗΤΩ το ελληνικό ποδόσφαιρο» (εκδόσεις «Ταξιδευτής»), θέλω να τον καταγγείλω δημόσια στους αναγνώστες της «Εφ.Συν.». Ο Νίκος, αν και το ξέρετε φυσικά, είναι ο αρχισυντάκτης του αθλητικού μας τμήματος. Κάθε Κυριακή λοιπόν πήγαινα στο γραφείο του και τον ρωτούσα αν θα έβαζε την άλλη μέρα στις σελίδες τους τη βαθμολογία της ΑΕΚ. «Θα δούμε» απαντούσε σιβυλλικά και σχεδόν ποτέ δεν τη δημοσίευε, μόνο δύο-τρεις φορές όλη τη σεζόν. Πήγαινα ξανά την επόμενη μέρα. Και διαμαρτυρόμουν. «Μα δεν βάζουμε βαθμολογίες της Γ΄ Εθνικής» μου έλεγε γελώντας…
Αυτός είναι ο Νίκος Ασημακόπουλος, βαθύς γνώστης του ποδοσφαίρου και το «ΖΗΤΩ το ελληνικό ποδόσφαιρο» είναι το βιβλίο του που κυκλοφόρησε μόλις την προηγούμενη Παρασκευή. Με 238 χορταστικές σελίδες και -σημεία αναφοράς- τις δύο σημαδιακές στιγμές της Εθνικής μας, του ποδοσφαίρου. Η μία είναι το κάζο που πάθαμε στο Μουντιάλ του 1994 στην Αμερική με τον Αλκέτα Παναγούλια προπονητή. Και η άλλη είναι ο θρίαμβος της Πορτογαλίας, το 2004, στο Euro, όταν κατακτήσαμε το… τιμημένο.
Ο Νίκος ήταν εκεί και στις δύο διοργανώσεις και περιγράφει με γλαφυρό, δημοσιογραφικό τρόπο, στιγμές και γεγονότα. Δύο μέρες μού πήρε η ανάγνωση, μόλις. Το διάβασα στο άψε σβήσε. Σας το συνιστώ, αν είστε φίλοι του ποδοσφαίρου.
Σας παραθέτουμε εδώ, ένα απόσπασμα από το βιβλίο. Θέμα του ο αγώνας με τη Γαλλία. Στα προημιτελικά αν θυμάστε, όταν κερδίσαμε με 1-0, με την κεφαλιά του Χαριστέα από την απίστευτη σέντρα του (ευρωβουλευτή, πια!) Θοδωρή Ζαγοράκη. Ανατριχίλα…
………………………………………….
«Μέχρι το 2004 ο κόσμος μιλούσε για ελληνικές τραγωδίες και γαλλικές σαμπάνιες. Στο Euro, όμως, όπου τα πάντα είχαν γυρίσει ανάποδα, η σαμπάνια ήταν πλέον ελληνική και η τραγωδία γαλλική! Το έβλεπες στα πρόσωπα και στις αντιδράσεις των Ελλήνων και των Γάλλων στο γήπεδο. Πριν αρχίσει το ματς, δεν γύριζαν να μας κοιτάξουν. Δεν απαντούσαν καν στα πειράγματα που συνηθίζουν να κάνουν μεταξύ τους οι οπαδοί, καθώς πήγαιναν δίπλα-δίπλα για να πάρουν τις θέσεις τους. Οποιος προσπαθούσε να τους πει κάτι, αντιμετώπιζε παγωμένα μάτια και υπεροψία στο φουλ. Σε όλα τα εμπορικά κέντρα μακιγιέζ ειδικευμένες στο face painting, ζωγράφιζαν μπλε-άσπρα τα πρόσωπα της μιας πλευράς και μπλε-κόκκινα-άσπρα της άλλης. Οι πιο φανατικοί και χαβαλετζήδες είχαν ξεφύγει. Αλλοι ντυμένοι τσολιάδες, άλλοι αρχαίοι Ελληνας με χλαμύδες και περικεφαλαίες, συνθήματα όπως… “Μάνα στείλε μας λεφτά, να γυρίσουμε με την κούπα αγκαλιά”… Τέτοια.
Αμέσως μετά το παιχνίδι οι φανατικοί με τις “τρικολόρ” μπλούζες, που προφανώς είχαν έρθει στη Λισαβόνα για να κάνουν… πλάκα, εξαφανίστηκαν. Τον χαβαλέ ξεκίνησαν οι δικοί μας, από την ώρα που μπήκε το γκολ του Χαριστέα, με συνθήματα… σεξουαλικού περιεχομένου (βεβαίως βεβαίως), κυρίως για τον Ζινεντίν Ζιντάν και τον Νταβίντ Τρεζεγκέ. Και μόλις τελείωσαν τα “όλε – όλε” και τα πανηγύρια με τους παίκτες, άρχισε το γλέντι στις εξόδους του γηπέδου της Σπόρτινγκ Λισαβόνας. Εκεί, οι 5 χιλιάδες οπαδοί έγιναν χοροπηδώντας ένα κουβάρι. Αγκαλιάστηκαν και φιλήθηκαν, χωρίς να ξέρει ο ένας τον άλλον. Κι έδωσαν ραντεβού στον τελικό: “Σήκωσέ το – το γαμημένο – δεν μπορώ να περιμένω». Απαραίτητη η σόκιν φράση στη μέση, καθώς… δεν γίνεται στο ελληνικό ποδόσφαιρο σύνθημα χωρίς να περιέχει κάποια σεξουαλική αναφορά ή προτροπή. Οπως και το…. “βαριά βαριά” με την άλλη… “του τσολιά”!
Δύο ώρες μετά έφυγε το πούλμαν για το ξενοδοχείο. Από πίσω αυτοκίνητα άρχισαν να κορνάρουν. Κάτω από το ξενοδοχείο όπου έμεναν οι Ελληνες παίκτες, πανδαιμόνιο. Εκατοντάδες άνθρωποι μαζεμένοι τους φώναζαν να βγουν έξω. Εκείνοι έφαγαν, έκαναν καλαμπούρια και έδειχναν να απολαμβάνουν την κάθε στιγμή. Υστερα από αρκετή ώρα ανέβηκαν στα δωμάτια. Εκεί τους περίμενε μια μεγάλη έκπληξη. Η δορυφορική της ΕΡΤ έφερνε μπροστά στα μάτια τους τις εικόνες από την Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη και όλες τις άλλες πόλεις της Ελλάδας. Τους έλεγαν από τα κινητά κάποιοι φίλοι… “δεν μπορείτε να φανταστείτε τι γίνεται εδώ”, αλλά άλλο να το ακούς και άλλο να το βλέπεις. Τρελάθηκαν! Ισως εκείνη τη στιγμή να συνειδητοποίησαν τι ακριβώς είχαν κάνει και πώς το εισέπραξε ο κόσμος.
Την άλλη μέρα όλοι οι Ελληνες της Λισαβόνας τρέξαμε για έναν (καθόλου) περίεργο λόγο να αγοράσουμε τη “L’ Equipe”, την πρώτη σε κυκλοφορία αθλητική εφημερίδα στον κόσμο και να καμαρώσουμε το πρωτοσέλιδό της. Στην πραγματικότητα θέλαμε να διασκεδάσουμε, χαζεύοντας τη μεγάλη φωτογραφία με τα σκυμμένα κεφάλια των Γάλλων αμέσως μετά τη λήξη. Τον Ζιντάν, τον Πιρές και τον Σαχά να προσπαθούν να συνειδητοποιήσουν τι έγινε. Μας είχε πειράξει το ανυπόφορο για ορισμένους σνομπάρισμα των Γάλλων φιλάθλων πριν από τον αγώνα και θέλαμε κατά κάποιον τρόπο να πάρουμε… ρεβάνς. Τίτλος; “Ιndefendable”! Αδικαιολόγητοι… Σωστό. Απ’ όποια πλευρά κι αν το έβλεπε κανείς…»
