Εργο ορόσημο στην ιστορία της γλυπτικής, «Το Παιδί του Κριτία» (490-480 π.Χ.), αντιπροσωπευτικό δείγμα της πρώιμης κλασικής τέχνης, το θαυμάζουμε κυρίως από την πίσω πλευρά. Ή από τα πλάγια. Και τούτο γιατί εκεί φαίνεται καθαρά η γοητεία της κίνησης του ασάλευτου μαρμάρου. Είναι το πρώτο άγαλμα που δεν είναι στατικό. Είναι το πρώτο άγαλμα που διαλύει την ακινησία και ανοίγει τον δρόμο για τις κατακτήσεις των κλασικών χρόνων. Με λυγισμένο ελαφρώς το δεξί πόδι, ο Κριτίας το εμφανίζει σαν να θέλει να περπατήσει.
Ωστόσο ο νέος υπουργός Πολιτισμού Κωνσταντίνος Τασούλας στάθηκε κυρίως «στο συγκρατημένο χαμόγελο του παιδός του Κριτίου, που διαδέχεται το αρχαϊκό έκδηλο χαμόγελο της προηγούμενης περιόδου της τέχνης, γιατί ο έφηβος αυτός αντιλαμβάνεται, στην περίοδο της ακμής της Αθηναϊκής Δημοκρατίας, τις ευθύνες που η Δημοκρατία τού αναθέτει. Ετσι και σήμερα με ένα συγκρατημένο χαμόγελο οφείλουμε να αναλαμβάνουμε τις ευθύνες μας και στον τομέα του πολιτισμού και στον τομέα της ανόρθωσης της χώρας». Με το άγαλμα, ολοκληρώνεται η εξέλιξη του αρχαϊκού κούρου και ανοίγει η νέα εποχή, η κλασική. Ο «Παις του Κριτίου», σχεδόν 0,86 μ., που εκτίθεται στο Μουσείο της Ακρόπολης, έφτασε κομματιασμένος ώς εμάς. Χωρίς τους βολβούς των ματιών. Με κομμένα τα χέρια από τους αγκώνες, το δεξί πόδι από το γόνατο όπως και το πέλμα του αριστερού ποδιού από τον αστράγαλο. Παρ’ όλα αυτά εξακολουθεί να αποπνέει ζωή και κάλλος.
Αν εννοεί ο κ. Τασούλας ότι έτσι διαλυμένο βλέπει να βρίσκεται το υπουργείο Πολιτισμού, μετά από τα δύο χρόνια διακυβέρνησης Σαμαρά, έχει δίκιο. Το υπουργείο έμεινε με ελάχιστους πόρους, πολλαπλά μέτωπα ανοιχτά και σε ορισμένες περιπτώσεις επιλογές προσώπων (πολλά με εντολή από το Μαξίμου) που μας γυρίζουν όχι στην αρχαϊκή αλλά στην παλαιολιθική εποχή. Αν ωστόσο ο νέος υπουργός εννοεί ότι ο ίδιος και οι συνεργάτες του θα οδηγήσουν το υπουργείο στη νέα εποχή με τα μεγάλα επιτεύγματα, η άποψη κρύβει ενδιαφέρον. Ανεβάζει τον πήχη ψηλά και θα πρέπει να ανέβουν και τα μανίκια γιατί υπάρχει πολλή δουλειά.
Βασιλική Τζεβελέκου
