Θρησκείες
Η κάθε μορφής θρησκεία είναι δικαίωμα του καθενός και υποχρέωση κανενός, καθώς και μεταποιημένο ένδυμα συναισθήματος σε ανακουφιστικό ελπίδας. Η χριστιανική θρησκεία, της οποίας αντικείμενο λατρείας είναι ο Χριστός, η ισλαμική, της οποίας αντικείμενο φανατικής λατρείας είναι ο Μωάμεθ, καθώς και η βουδιστική, της αποκοιμιστικής νιρβάνας, ο Βούδας, ανέκαθεν έρχονταν σε πεδίο φονταμενταλιστικής διαμάχης και αιματηρών συγκρούσεων προκαλώντας ποταμούς αίματος. Τις θρησκείες επινόησαν κάποιοι επιτήδειοι με στόχο να διαιρούν τους λαούς, πουλώντας σ’ αυτούς όπλα που σημαίνει «ο θάνατός σου η ζωή μου». Πιστεύοντας όμως όλοι οι λαοί σε έναν μόνο θεό, αυτό τους ενώνει για να τους φέρνει σε ειρηνική συνύπαρξη μεταξύ τους, απαλλαγμένοι από μίση και πάθη που προκαλούν ολέθριες συνέπειες βγάζοντας ο ένας τα μάτια του άλλου.
Το παράδοξο που συμβαίνει με τον κλήρο της χώρας μας και από ρατσιστικο-εθνικιστική συμπεριφορά, είναι ότι σε κάποιο σημείο των δεήσεων ψάλλουν «του φιλοχρίστου ημών στρατού», λες και τα στρατευμένα παιδιά των άλλων χωρών είναι του Διαβόλου ή ενός κατώτερου θεού! Επίσης, ψάλλουν το «πάσαν την βιοτικήν αποθώμεθα μέριμναν», σωστό, αλλά οι δεσποτάδες για να δείχνουν πως διαθέτουν για τον εαυτό τους πολυτέλεια, κυκλοφορούν με 500άρα Μερσεντές αντί με ταπεινό γαϊδουράκι που κυκλοφορούσε ο Χριστός. Δεν αποκλείεται αν τους αφαιρεθεί η 500άρα, να απειλήσουν με αθρόες παραιτήσεις. Ετσι όμως θα απαλλαγούμε από το ανάλογο ποσό παρακράτησης από την Εφορία για τον μισθό τους.
Τα παπαδάκια, σε αντίθεση με τους δεσποτάδες, παίρνουν πενιχρό μισθό πείνας και υποβάλλονται απ’ αυτούς σε ταπεινωτική δοκιμασία, απαιτώντας να τους προσκυνούν γονυπετείς και παρά την προχωρημένη ηλικία κάποιων.
Κων/νος Παπανδρέου
Φαραί Πατρών
…………………………………………
Η εξουσία στον θάνατο
Δεν ήταν απλώς ένας ενεργός πολίτης, αλλά μια ξεχωριστή «μοναδική» προσωπικότητα που αφιέρωσε τη ζωή του όχι μόνο στα προβλήματα της τοπικής κοινωνίας -του όμορφου Διμηνιού (Κιάτο -Κορινθιακός) αλλά μ’ όλες του τις δυνάμεις για μια ανάπτυξη βιώσιμη γιατί «αγαπώ τον πλανήτη που κατοικώ, επειδή είναι ο πλανήτης της ζωής μου» όπως δήλωνε κάθε τόσο!
Για τον Βασίλη Κελλάρη που έφυγε από κοντά μας, τον γνωστό πρόεδρο της ΟΙΚΟΣΥΛΚΟ, δεν ήταν τόσο το δυναμικό πέρασμά του που χωρίς την επιδίωξη αξιωμάτων «έφτυνε αίμα» για τη διατήρηση των δικαιωμάτων μας που αποκτήθηκαν με αγώνες εκατονταετιών, οικονομικά, κοινωνικά, εργασιακά, περιβαλλοντολογικά όσο το γράψιμό του μ’ αυτή την πένα που σκότωνε την κάθε ανάλγητη εξουσία.
Το πράσινο, η λατρεία του για κάθε ένα δέντρο ξεχωριστά και ποτέ το δάσος μ’ ό,τι αυτό σήμαινε πιο πέρα στην κοινωνία του ατομισμού, η εργασία, η ασφάλεια, η κοινωνική μέριμνα κόντρα στη φτώχεια και την ανισότητα, η δημόσια παιδεία και υγεία (επίτιμο μέλος των Γιατρών του Κόσμου), η πολύπαθη – αμαρτωλή Τοπική Αυτοδιοίκηση (υποψήφιος για την περιφέρεια με την Οικολογική Συμπολιτεία του Μοριά) με τα τρισάθλια χωροταξικά-πολεοδομικά ήταν όλη η ζωή του. Μ’ αυτά κοιμόταν, μ’ αυτά ξύπναγε γεμάτος όνειρα μακριά από την πραγματικότητα, όνειρα σωστά εφιάλτες!
Και μπορεί να λέμε ότι «ο αποθανών δεδικαίωται», αλλά τέτοια ειρωνεία (έφυγε στον εορτασμό της Ημέρας του Περιβάλλοντος), τέτοια «ιεροσυλία» μέσα και έξω από τη γραφική εκκλησία του Αγ. Κων/νου μες στον Κορινθιακό -τι αγώνες για τη λάσπη του -Βωξίτες-Μυτιληναίος, κυνήγημά του!- να στριμώχνονται όλοι οι δήμαρχοι και όχι μόνο για μια καλή κουβέντα (θα τον τιμήσουμε στο 1ο Δ.Σ.!) και καθαρίσαμε! Οταν απ’ έξω όλη η δύναμη της Αστυνομίας-Τροχαίας «έφτυνε αίμα» για τη ρύθμιση μποτιλιαρίσματος χιλιομέτρων! Τι και αν συνέπεσε το γκρέμισμα μιας γέφυρας στο ύψος της Αθηνών-Πατρών. Ηταν η ανύπαρκτη περιμετρική στον βωμό των πελατειακών σχέσεων αυτών που σε κοντράριζαν μια ζωή και τώρα κλαίνε στο μνήμα σου!
Θυσία στον βωμό της «ανάπτυξης» και των συμφερόντων του κεφαλαίου όπως τους τα κοπάναγες συχνά, για την τόση ανικανότητα και ηλιθιότητα!
Εφυγες όρθιος στην κυριολεξία αφήνοντάς μας στα ερείπια της σημερινής κατάντιας μας.
Με τόσα όνειρα, πάντα χωρίς αυταπάτες, για ένα δικαιότερο, καλύτερο, ομορφότερο κόσμο!
ΥΓ. Αφησα για το τέλος αυτό που με προσοχή τού άρπαξα και που μου ’μεινε σ’ εκείνο το ταξίδι μας με τον προαστιακό (πόσα όνειρα και για το τρένο=πολιτισμός): «Η ιστορία μάς διδάσκει ότι όπου ο άνθρωπος υπήρξε κυρίαρχος μιας περιοχής, άφησε στο πέρασμά του μόνο ερείπια!»
Γιάννης Π. Κορδής
Κιάτο
………………………………………
Φιλότιμο
Δεν υπάρχουν διλήμματα, παρά μόνο καθαρές σκέψεις και αποφάσεις. Τέλος στις αντιθέσεις. Μόνο αναφορές, διαπιστώσεις και αποδοχές. Ορθολογισμός. Αυτή τη φορά επιβάλλεται η ώριμη λογική για να δώσει την απάντηση. Μόνη λύση, η φωνή του σκεπτόμενου ανθρώπου. Οι αντιπαραθέσεις δεν ευνοούν. Φιλότιμο. Μόνο με αυτό το συναίσθημα και με τη διορατικότητα, ο ήχος της σιωπής θα επιφέρει την έξοδο από το φως στο τούνελ. Αναγωγή δυνάμεων και δυναμισμός. Απαιτεί αποφασιστικότητα και τόλμη.
Αλέξιος Μαυρουδής
