Του Πέτρου Μανταίου

«Καταδιωκτικά»! Ετσι ονόμαζαν οι επαγγελματίες μουσικοί, στη «μυστική» τους γλώσσα, τα τραγούδια που έδιωχναν κόσμο από τα νυχτομάγαζα. Ξεθεωμένοι από κούραση μουσικοί ορχήστρας –έπαιζαν όλη νύχτα φτάνοντας στα όρια της αντοχής–, για να διώξουν και τους τελευταίους πελάτες που δεν έλεγαν να φύγουν αν δεν έβγαινε ήλιος, έπιαναν κάτι «κοιμίσικα», που οι ίδιοι ονόμαζαν «καταδιωκτικά». «Πιάσε κανένα καταδιωκτικό!» έλεγαν ο ένας στον άλλο.

Μου το αφηγούνταν κάποτε, σε ένα από τα γλέντια της παρέας, προς τα ξημερώματα, ο Θανάσης Αραπίδης, βιρτουόζος του σαξόφωνου∙ κατά πολλούς ο καλύτερος, με εκτενέστατη δισκογραφία (έπαιζε τα περισσότερα ξύλινα πνευστά∙ κυρίως, όμως, σαξόφωνο, φλάουτο και κλαρίνο). Ενα καλοκαιρινό μεσημεράκι, στο εξοχικό του, στα ημιορεινά του Κιάτου, στην πλατεία του χωριού, τα μεγάφωνα από το φορτηγό του πλανόδιου μανάβη διαλαλούσαν άφιξη και πραμάτεια, υπό τους ήχους λαϊκής μουσικής στη διαπασών. Ο Θανάσης συγκεντρωνόταν στο άκουσμα, με το γλυκό του χαμόγελο, και κάθε τόσο διέκοπτε: «Εδώ παίζω σαξόφωνο…». «Εδώ, κλαρίνο…». «Εδώ, δεν παίζω εγώ, παίζει ο… τάδε…». «Καλά» απόρησα, «σε πόσους δίσκους έχεις παίξει;». «Μακάρι να θυμόμουνα!» απάντησε.

Εχει καταγράψει μέρος της μακράς μουσικής του πορείας (ανεξάντλητη: δίσκοι, νυχτοκάματα, συναυλίες, ταξίδια στο εξωτερικό…) σε βιβλίο ευανάγνωστο. Εχει κάνει άλλα δύο βιβλία με αποφθέγματα, τα οποία καθαρόγραφε, σε δεμένα τετράδια, με γράμματα καλλιγραφίας, που πούλησαν πολύ (όλα στις εκδόσεις «Αγκυρα»). Μου τον γνώρισε, τέλη δεκαετίας του ’80,ο κοινός μας φίλος, συνθέτης Βασίλης Δημητρίου∙ είχαν συνεργαστεί σε μεγάλες επιτυχίες.

Στον σταθμό του Ηλεκτρικού, στο Ηράκλειο, είναι συχνά υπαίθριος σαξοφωνίστας: Καπέλο με πλατύγυρο μπορ, ροκεντρολίστα δεκαετίας τού ’60, ανοιγμένη θήκη του σαξόφωνου για… όσους έχουν ευχαρίστηση. Το περασμένο Σάββατο το απόγευμα έπαιζε, σε μπλουζ… συλλαβιστό, υποβλητικό, το «Strangers in the night». Λίγο πριν είχα πληροφορηθεί πως ο Θανάσης είναι πια με τους απόντες…