→Ο Κριστιάνο απογοήτευσε στο χθεσινό 4-0 της Πορτογαλίας από τη σαρωτική Γερμανία
Του Θ. Ασημακόπουλου
Μέχρι στιγμής, τα μεγάλα αστέρια του 20ού Παγκοσμίου Κυπέλλου εμφανίζονται αντάξια των προσδοκιών.
Ο Νεϊμάρ, που πέτυχε δύο γκολ στην πρεμιέρα με τη Βραζιλία στο 3-1 κατά της Κροατίας. Οι Ολλανδοί Ρόμπεν – Φαν Πέρσι, που έκαναν ό,τι ήθελαν την Ισπανία και τη φόρτωσαν με 5-1. Ο Μπαλοτέλι, που χάρισε μεγάλη νίκη στην Ιταλία με 2-1 κόντρα στην Αγγλία. Ο Μέσι, που απέδειξε γιατί είναι ο ηγέτης της Αργεντινής στο 2-1 κατά της Βοσνίας. Και ο Μπενζεμά, ο οποίος ήταν μια… Γαλλία μόνος του, έστω κι απέναντι στην Ονδούρα (3-0).
Χθες, όμως, ο Κριστιάνο Ρονάλντο, ο κάτοχος της Χρυσής Μπάλας, απέτυχε. Οχι πως ευθύνεται μόνον αυτός για τη βαριά ήττα με 4-0 από τη Γερμανία, αλλά η εμφάνισή του ήταν ανάλογη με εκείνη στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ: κάτω του μετρίου.
Ο Πορτογάλος ξεκίνησε ορεξάτος, με μια καλή κούρσα και όμορφη πάσα στον Αλμέιδα. Και ένα σουτ αμέσως μετά. Εδειχνε πως μπορεί να πρωταγωνιστήσει. Ομως, τον παρέσυρε η αγωνιστική κατηφόρα της ομάδας του.
Επιχείρησε επτά σουτ και μόνο το τελευταίο (απευθείας εκτέλεση φάουλ στο 91’) ήταν καλό και ανάγκασε τον Νόιερ σε εντυπωσιακή απόκρουση.
Τα υπόλοιπα ήταν κάκιστα. Προσπάθειες που πήγαιναν απελπιστικά άουτ. Φάουλ που έβρισκαν στο τείχος. Και νεύρα. Αρκετά νεύρα. Ο κόσμος (ουδέτεροι και Γερμανοί) τον αποδοκίμαζε. Ολα τού πήγαν στραβά. Μάλιστα, κινδύνευσε να πάρει κίτρινη κάρτα, όταν διαμαρτυρήθηκε πολύ έντονα στο 75’, σε μια περίπτωση που ο Εντερ δεν πήρε πέναλτι. Οχι πως θα άλλαζε κάτι, μια και το σκορ ήταν 3-0. Ηθελε να πετύχει ένα γκολ, μήπως και βουλώσει μερικά στόματα, αλλά δεν το κατάφερε ούτε αυτό.
Κατά συνέπεια, είναι ο μόνος από τους μεγάλους σταρ (όχι, ο Ντιέγο Κόστα δεν μπορεί να συμπεριληφθεί σε αυτούς, μην τρελαθούμε κιόλας, ούτε καν ο Ρούνεϊ) που δεν σκόραρε στο πρώτο του ματς στο φετινό Μουντιάλ και παράλληλα γνώρισε την ήττα.
Τα social media και ο παγκόσμιος Τύπος θα βρουν ευκαιρία να τον λοιδορήσουν. Κι αυτός θα περιμένει τους επόμενους αγώνες με ΗΠΑ και Γκάνα για να δώσει τις απαντήσεις του. Με ακόμη μεγαλύτερο βάρος και άγχος φορτωμένο στους ώμους του. Οι προσδοκίες των συμπατριωτών του, η αμφιβολία αν θα ξεπεράσει τον τραυματισμό του τον έχουν φέρει στα ψυχολογικά του όρια.
Κάπως έτσι πρέπει να ένιωθε και τον Μάιο, όταν υπήρχε η «απαίτηση» να πάρει η Ρεάλ Μ. το δέκατο Τσάμπιονς Λιγκ. Τότε δεν στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων, αλλά υπήρχαν συμπαίκτες του να καθαρίσουν (και) γι’ αυτόν. Τώρα, δεν υπάρχουν…
