Με την ψυχή μου να φλερτάρει στη μακρινή Κούλουρη προσθαλασσωθήκαμε ογδόντα χιλιόμετρα ανατολικά του Μανάους, σ' ένα σημείο που ο Αμαζόνιος θυμίζει θολό και ακύμαντο πέλαγος. Ωρα πολλή από ψηλά αναρωτιόμουν πώς αλλιώς μπορεί να 'ναι ο παράδεισος. Στο στοιχειώδες λιμάνι ο κόσμος υποδέχτηκε εγκάρδια τον Μιρά, όπως αποκαλούνταν ο Μύρωνας. Η παρουσία μου δεν ξένισε κανέναν. Μου έχουν πει κι άλλοτε ότι φέρνω σε Βραζιλιάνο μιγά, εξαιτίας της κατσαρής κόμης και της σκούρας επιδερμίδας.
Απολαύσαμε τοπικά δροσιστικά και σε λίγο επιβιβαστήκαμε σ' ένα ευμέγεθες πιρογοειδές, που η διακοσάρα εξωλέμβια μηχανή του το 'κανε να φτερουγίζει στα νερά του παραπόταμου Κολόν με τη δύναμη και τη σιγουριά υψιπετούς μαραμπού. Μ' ένα πλατύ, αμήχανο χαμόγελο που αποκάλυπτε μεγαλοπρεπώς τη χαλασμένη του οδοντοστοιχία, ο καϊξής μαρσάριζε επιδεικτικά υποβάλλοντας τους επτά επιβάτες σ' ένα αναπάντεχο, δροσιστικό ντους. Κατεβήκαμε στην τρίτη στάση έπειτα από μισή ωρίτσα διακεκομμένου αλλά αδυσώπητου μπουγελώματος. Επιπλέοντες κορμοί στερεωμένοι με σκοινιά σε πασσάλους παρίσταναν, σαν ατάλαντοι ηθοποιοί, την πρόχειρη και ασαφή προκυμαία.
Κατόπιν μια ντουζίνα ιθαγενείς κάθε ηλικίας ρίχτηκαν πάνω στον λατρευτό τους Μιρά. Αφού είπαν τα δικά τους σε μια ακατάληπτη όσο και μελωδική γλώσσα, ο παλιός μου φίλος με σύστησε στους νέους συντρόφους του με επισημότητα που μ' έκανε να κοκκινίσω. Με περιεργάστηκαν ένα γύρω και επιδόθηκαν αμέσως στις σχετικές χαιρετούρες. Οι άντρες στέκονταν αντικριστά, τοποθετώντας πρώτα το αριστερό κι ύστερα το δεξί τους χέρι στους ώμους μου περιμένοντας να κάνω το ίδιο.
Αργόσυρτα έγερναν έπειτα το κεφάλι ώσπου να έρθουν σε επαφή τα δυο μέτωπα, επαναλαμβάνοντας τρις. Η διαφορά ύψους έκανε τη σκηνή κωμική καθώς ο πιο μποϊλής της φυλής δεν ξεπερνούσε το ένα πενήντα. Οι γυναίκες περιορίζονταν σε μια γενναιόφρονη θωπεία της μύτης ενώ τα παιδιά χυμούσαν ξέγνοιαστα στην αγκαλιά μου. Η τελετή θύμιζε τις φιλοφρονήσεις μεταξύ ομάδων και διαιτητών πριν από την έναρξη των αγώνων στα γήπεδα της αχανούς χώρας. Το αλλόκοτο, προσωπικό μου Μουντιάλ στο απαράμιλλο τερέν του Αμαζονίου προμηνύεται εξόχως συναρπαστικό.
Ο Μύρωνας είχε προμηθευτεί τα δώρα που θα μοίραζα· κούτες με τσιγάρα επί το πλείστον -πρόκειται για αρειμάνιους καπνιστές- κι έναν ελβετικό σουγιά για τον πρεσβύτερο. Τα γλειφιτζούρια προσέδιδαν απεριόριστη γλυκύτητα στα χαμόγελα των μικρών. Κατευθυνθήκαμε στην καλύβα όπου μας περίμενε το αχνιστό μεσημεριανό, με βάση παστό αραπάιμα, τεράστιο ψάρι του ποταμού, γνωστό και ως πιραρουκού. Οπως και να το πεις, βραστό με συνοδεία χυλωμένης σούπας είναι νοστιμότατο. Το γεύμα συμπληρωνόταν από σάγκου, τριμμένη ψίχα από κορμό αρτόδεντρων που ψήνεται καλυμμένη σε φύλλα. Ταρατσώσαμε τον άμπακο και ξαπλώσαμε στις αιώρες παραδομένοι στο γλυκονανούρισμα της τροπικής, απογευματινής μπόρας. Οταν κόπασε έστειλα την ανταπόκριση με ταχυδρομικό μακό -το γαλάζιο ψιττακόμορφο- στην κοντινότερη πόλη με Ιντερνετ. Ο Μιρά είχε κανονίσει τα υπόλοιπα.
Μετέωρος [email protected]
