→Ο περισσότερος κόσμος έχει απόλυτα συνειδητοποιήσει μέχρι πού ακριβώς φτάνουν τα πόδια των παικτών της Εθνικής μας

Του Ν. Ασημακόπουλου

Aκούω κάπως παράξενα μερικούς να μιλάνε για αλλαγές προσώπων που τάχα θα διορθώσουν την κατάσταση στο δεύτερο ματς της Εθνικής μας με την Ιαπωνία.

Μακάρι να βγω ψεύτης, αλλά είτε ο Μήτρογλου παίξει από την αρχή στη θέση του Γκέκα είτε ο Τζαβέλας αντί του Χολέμπας είτε ο Φετφατζίδης για τον Σαλπιγγίδη είτε ξεκινήσει ο Καραγκούνης, η συνολική μας εικόνα δύσκολα θα είναι διαφορετική.

Στην πραγματικότητα, και με τον τρόπο που είναι δομημένη η ομάδα δεν γίνεται ν’ αλλάξουμε παρά ελάχιστα πράγματα. Για όποιον δεν θέλει να παραμυθιάζεται, δεν υπάρχουν… επαναστατικές επιλογές στις οποίες θα μπορούσε να καταφύγει ο προπονητής. Παίζουμε αμυντικά; Συνήθως πάμε καλά, αλλά από την Κολομβία φάγαμε τρία. Προσπαθούμε να βγούμε μπροστά; Δεν κάνουμε φάσεις.

Οταν μια ομάδα δεν έχει μάθει να δημιουργεί, αλλά περιμένει την γκέλα τού απέναντι για να σκοράρει, δεν μπορεί από τη μια στιγμή στην άλλη να αλλάξει τρόπο σκέψης – πόσο μάλλον αγωνιστική συμπεριφορά. Αν νικήσουμε τους Γιαπωνέζους, θα τους νικήσουμε έτσι όπως παίζουμε ώς τώρα. Το ίδιο κι αν χάσουμε.

Αφού και οι ποδοσφαιριστές μας το έλεγαν στις δηλώσεις τους πριν από το πρώτο ματς: Δεν πάμε για να παίξουμε μπάλα, αλλά για να κυνηγήσουμε το αποτέλεσμα καταστρέφοντας τον αντίπαλο. Αυτό ξέρουμε καλά, αυτό κατεβήκαμε να εφαρμόσουμε και στην πράξη. Ελα όμως (το έλεγα από το περασμένο Σάββατο) που τώρα δεν υπάρχουν Λιθουανίες και Λετονίες απέναντι για να τις έχουμε του χεριού μας και να μπορούμε να τις κοροϊδέψουμε. Το επίπεδο στο Μουντιάλ είναι άλλο. Και σ’ αυτό δεν γίνεται να προσαρμοστούμε από τη μια στιγμή στην άλλη, αν στο μεταξύ δεν έχουμε δουλέψει έναν διαφορετικό τρόπο παιχνιδιού, πιο μοντέρνο και δημιουργικό.

Αλλωστε κι ο περισσότερος κόσμος έχει απόλυτα συνειδητοποιήσει μέχρι πού ακριβώς φτάνουν τα πόδια των παικτών της Εθνικής μας. Απόδειξη, ότι ελάχιστοι έβρισαν και πολύ λίγοι γκρίνιαξαν ή έδειξαν τη διάθεση να καθίσουν τους υπεύθυνους σε κάποιο σκαμνί μετά το 3-0 από την Κολομβία. Μπορεί να μην περίμεναν τόσο βαρύ σκορ στην πρεμιέρα, αλλά κατά βάθος δεν είχαν στο μυαλό τους ούτε καν την ισοπαλία. Μόνο με κάποιου είδους θαύμα θα μπορούσε ν’ αλλάξει η συγκεκριμένη ομάδα. Την είχαμε δει στα προκριματικά, τη μελετούσαμε, ξέραμε τα υπέρ και τα κατά της και τελικά την αντικρίσαμε να παίζει εκείνο που περίπου είμαστε σε θέση να προβλέψουμε. Αν μάλιστα δεν τρώγαμε το πρώτο γκολ τόσο νωρίς, θα την κοιτάζαμε να αμύνεται συνέχεια με τον γνωστό στείρο τρόπο μέχρι να το φάει.

Το θέμα για μένα -να το ξαναπώ- είναι το μετά. Εκεί που ορισμένοι ποδοσφαιριστές προσπάθησαν να μας παρουσιάσουν τον κακό μας εαυτό σαν κάτι ελκυστικό και όμορφο που το παίξαμε, αλλά… ατυχήσαμε. Και ύστερα, όταν ο Σάντος τούς άδειασε μεγαλοπρεπέστατα, προσγειώθηκαν κι άρχισαν να το αναλύουν με τη βοήθεια πρόθυμων δημοσιογράφων, για να μας πουν τώρα ότι… την έχουμε την Ιαπωνία… αν αλλάξουμε.