Γνωστή η παροιμία: Μ’ όποιον δάσκαλο καθίσεις, τέτοια γράμματα θα μάθεις. Αυτά στους παλιούς καιρούς… Τώρα τα δεδομένα έχουν αλλάξει, συνεπώς άλλαξαν και τα ζητούμενα. Σήμερα το ζητούμενο δεν είναι: «μ’ όποιον δάσκαλο καθίσεις…». Είναι, τι γράμματα θα μάθεις χωρίς δασκάλους. Διότι, όπως αναφέρει η προχθεσινή «Εφ.Συν.» -το βεβαίωσε σε τηλεοπτική συνέντευξη και ο νέος υπουργός Παιδείας Ανδρέας Λοβέρδος-, «οι ελλείψεις των εκπαιδευτικών ανέρχονται σε 22.000, ενώ μπορεί να αγγίξουν και τις 24.000, και αυτό μπορεί να τινάξει τη νέα σχολική χρονιά στον αέρα».
Το «μπορεί να τινάξει…» δεν το είπε ο υπουργός, είναι σχόλιο του συντάκτη του δημοσιεύματος, που σημαίνει ότι μπορεί και ναι, μπορεί και όχι. Εκείνο όμως που, σύμφωνα με άλλο δημοσίευμα, είπε ο υπουργός είναι ότι: Η νέα σχολική χρονιά θα αρχίσει κανονικά, όπως κάθε χρόνο, στις 11 Σεπτεμβρίου, «ακυρώνοντας μια ακόμη απόφαση του προκατόχου του». Γεγονός που, ομολογώ, με εξέπληξε. Διότι αγνοούσα ότι ο προκάτοχος, εκτός από όλα τ’ άλλα, έπαιρνε και αποφάσεις! Τον είχα μόνο για… καταφάσεις. Μαθαίνει κανείς.
Οπως μαθαίνει και τι θα πει συγχώνευση σχολείων. Σε μία συγχώνευση λοιπόν χάνεται, κατά μέσο όρο, το 15-20% των οργανικών θέσεων εκπαιδευτικών. Πρόσφατο παράδειγμα (ΦΕΚ) σε Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση και Νηπιαγωγεία: συγχωνεύσεις 128 Δημοτικών σε 64 και 77 Νηπιαγωγείων σε 37 προκάλεσαν απώλεια 195 οργανικών θέσεων δασκάλων και νηπιαγωγών. Αν προσθέσουμε και τον εντυπωσιακά αυξημένο αριθμό αιτήσεων συνταξιοδότησης το 2014: ίσως φτάσουν τις 9.500, με διορισμούς μόλις… 212! Τότε, εκπαιδευτικά πάμε για… βρούβες.
Να πω το… τετριμμένο: πρώτα η υγεία και η παιδεία; που τις πήγαμε και τις δύο στα… πίσω καθίσματα; Φοβάμαι πως αυτοί που ενδιαφέρονται δεν μπορούν κι αυτοί που μπορούν δεν ενδιαφέρονται. «Σ’ αυτόν τον τόπο», όπως έλεγε ο Σεφέρης, «όπου όλοι είμαστε τόσο τραγικά αυτοδίδακτοι»…