Του Γιώργου Σταματόπουλου
Ενα «πουλάκι» χτυπάει το τζάμι του παραθύρου στα γραφεία της εφημερίδας. «Εχω νέα, καλά νέα να σου πω». Τεντώνω τ’ αυτιά μου. «Ενας δεκάχρονος μαθητής, ο Δημητράκης, διαβάζει την εφημερίδα σας μετά μανίας, θαρρείς, με ροπή στις Υποσημειώσεις σου. Αυτό συμβαίνει καθημερινά. Να σκεφτείς μια μέρα ο μπαμπάς του ξέχασε να πάει την εφημερίδα σπίτι. Εγινε, περίπου, σεισμός. Απαίτησε το αντίτιμο του 1,30 ευρώ και ξαμολήθηκε στο περίπτερο. Επέστρεψε, πήρε τη θέση του στο γραφείο και σιγά σιγά άρχισε το ξεφύλλισμα και το διάβασμα». Κοιτάω σαν χαζός το «πουλάκι» και, παρ’ ότι άφωνος, καταφέρνω να εκφράσω την υπέρμετρη απορία μου. «Μα, καλά, δέκα χρονώ μπορεί να μπει στα νοήματα, να ξεδιαλύνει τις λέξεις, να τις αποφορτίζει, να τις εντάσσει στον ειρμό της σκέψης του, να τις ενσωματώνει στο όλον της φράσης;».
«Μην ανησυχείς -με καθησυχάζει το «πουλάκι»-, μια χαρά τα καταφέρνει· όταν σκοντάφτει σε λέξεις άγνωστες τρέχει στην πολύπειρη και πολύστοργη μαμά κι εκείνη, με αγάπη και τρυφερότητα, υπομονή και επιμονή τον καθοδηγεί στο μεγαλείο της ερμηνείας (όλα είναι θέμα ερμηνείας – έτσι δεν λες κι εσύ;). Αυτό πάντως που καταλαβαίνει τον γεμίζει ενθουσιασμό, νιώθει καλύτερα, η μέρα του γίνεται ενδιαφέρουσα κι εντυπωσιακή».
Με βλέπει δύσπιστο, έκπληκτο, ψιλοχαμένο. Προφανώς περίμενε η αντίδρασή μου να είναι κάπως έτσι· συνεχίζει λοιπόν. «Ξέρεις, οι μαμάδες, όταν δεν έχουν χάσει το μεσογειακό τους ταμπεραμέντο, όταν είναι εντός της ζώσης πραγματικότητας και όχι αθύρματα του εξεικονισμού της, δείχνουν ιδιαίτερα ευφυείς με τα παιδιά τους, επιδεικνύοντας αφειδώλευτη στοργή και προστασία χωρίς να γίνονται υπερπροστατευτικές, δηλαδή άγονες! Η μαμά του Δημητράκη βρήκε στη ροπή του να σε διαβάζει ένα υπέροχο παιχνίδι, δύσκολο μεν αλλά παιχνίδι. Καταλαβαίνεις, νομίζω. Θεωρεί ότι μέσα από το παιχνίδι τούτο ο Δημητράκης ίσως ανακαλύψει δρόμους που ούτε η ίδια, ούτε ο μπαμπάς θα μπορούσαν να διανοηθούν».
Ακούω με προσοχή, όση μπορώ, όταν την ίδια στιγμή φλετράει μου η ψυχή, κατά πώς έλεγε ο αιρετικός της γραφής Γιάννης Σκαρίμπας, από όσα λέει το (γενειοφόρο!) «πουλάκι» μου. Ξέρω ότι μία μόνο λέξη μπορεί να αλλάξει ριζικά τα ενδιαφέροντα ενός ανθρώπου εάν την επισκεφτεί με αθωότητα και λαχτάρα να μπει στο βάθος της και στη λυσιτέλειά της. Περιττό να πω πόσο περήφανος νιώθω (το λέω εντούτοις) που έχω τον πιο μικρό αναγνώστη καθημερινή συντροφιά.
Ισως μόνο γι’ αυτό άξιζε που εκδόθηκε τούτη η εφημερίδα…
Λοιπόν, Δημητράκη, έτσι και ο μπαμπάς φανεί αμελής και ξεχάσει να σου φέρει την εφημερίδα, να του τραβήξεις τ’ αυτί ή, αν τον αγαπάς (είμαι βέβαιος) πολύ, να μου τηλεφωνήσεις να ‘ρθω εγώ να του το τραβήξω. Οι μπαμπάδες οφείλουν να είναι συνεπείς απέναντι στη δίψα για γνώση των παιδιών τους, ή για παιχνίδι (αλλά η γνώση έπρεπε να προκύπτει από το παιχνίδι). Καλό καλοκαίρι, Δημητράκη και, να ξέρεις, θα τα ξαναπούμε. Θα τα λέμε. Ετσι κι αλλιώς, μόνο τα παιδιά μάς σώζουν. Εσείς.
