Η παρακάτω συνέντευξη δεν δημοσιεύτηκε σε δεξιά ή «συστημική» γαλλική εφημερίδα, όπως είναι ο όρος της μόδας εδώ στην Ελλάδα. Την αλιεύσαμε από τη χθεσινή αριστερή «Λιμπερασιόν». Μιλάει ο κορυφαίος, αλβανικής καταγωγής, Γάλλος χορογράφος Ανζελέν Πρελζοκάζ, γνωστός μας κι εδώ χάρη στο Φεστιβάλ Καλαμάτας. Επεσε θύμα των εξεγερμένων intermittents του θεάματος (ηθοποιοί, τεχνικοί κ.λπ.), που διεκδικώντας καλύτερους όρους συνταξιοδότησης και ταμείου ανεργίας απειλούν όλες τις θερινές διοργανώσεις, με κορυφαία την Αβινιόν (έχουν κηρύξει απεργία στην πρεμιέρα της, 4 Ιουλίου).
Η περίπτωση του Πρελζοκάζ είναι ιδιαίτερη. Παρ’ όλο που η γενική συνέλευση του Φεστιβάλ Montpellier Dance απέρριψε με ψήφους 67 έναντι 39 την απεργία, μια ομάδα ανέβηκε την περασμένη Κυριακή πάνω στη σκηνή με πλακάτ και συνθήματα και ματαίωσε την παράστασή του «Empty Moves (Part I, II & III)».
Υπάρχει αυτή τη στιγμή ένα σχίσμα στον γαλλικό καλλιτεχνικό χώρο. Και δεν βάζουμε μέσα τη σοσιαλιστική κυβέρνηση (Ολάντ, Φιλιπετί, Βαλς) που επιμένει ότι με το ξεκίνημα ενός διαλόγου θα ικανοποιηθούν τα βασικά αιτήματα του κλάδου. Αναφερόμαστε στους διευθυντές των μεγάλων φεστιβάλ (Αρλ, Αβινιόν, Εξ-αν-Προβάνς) που κάνουν έκκληση να βρεθούν άλλοι τρόποι πάλης, αλλά και σε καλλιτέχνες σαν τον Ανζελέν Πρελζοκάζ, που δηλώνει στη «Λιμπερασιόν»: «Αυτό που έγινε ήταν πολύ σκληρό για τους ίδιους τους χορευτές. Εχουν διαλυθεί. Ηθελαν τόσο πολύ να σωθεί η παράσταση, είχαν μια βαθιά επιθυμία να χορέψουν. Τη ματαίωση τη βιώνουμε σαν μια ανωμαλία, σαν αυτοκτονία και καταστροφή. Εμείς δεν είμαστε πολυεθνική (σ.σ.: ο Πρελζοκάζ διευθύνει το Εθνικό Κέντρο Χορού της Εξ-αν-Προβάνς), δεν κάνουμε εμπόριο με την τέχνη. Δεν ξέρω πια τι να πω. Ακούω από παντού θυμωμένους ανθρώπους, αλλά έχω κι εγώ το δικαίωμα να ρωτήσω αν οι πράξεις τους είναι σωστές. Συμμερίζομαι τον αγώνα τους. Οχι, όμως, τα όπλα και τα πεδία μάχης που διαλέγουν».
Ο Ανζελέν Πρελζοκάζ είχε προτείνει στη γενική συνέλευση του Φεστιβάλ Montpellier Dance άλλους τρόπους αντίδρασης. «Για παράδειγμα, να ανεβούν όλοι γυμνοί στη σκηνή για να δηλώσουν ότι αν διαλυθεί το υπάρχον σύστημα προστασίας τους έτσι θα καταντήσουν. Πρότεινα ακόμα να χορέψουμε πίσω από μια σειρά από intermittents, που θα ήταν όλη την ώρα στη σκηνή. Αδύνατον να τους πείσω».
Είχε ζήσει και το καλοκαίρι του 2003, που πάλι κινητοποιήσεις των καλλιτεχνών είχαν ματαιώσει την Αβινιόν. «Ηταν κάτι πολύ βίαιο», λέει. «Και ούτε έφερε αποτέλεσμα». Επιπλέον διαπιστώνει κάτι που και σε μας έχει κάνει εντύπωση. Οι intermittents έκαναν ειδική συμφωνία με την τηλεόραση France 2, που αναμετέδωσε τη Γιορτή της Μουσικής, βγήκαν και στην εκπομπή του Πατρίκ Σεμπαστιάν και ούτε γάτα ούτε ζημιά, οι συναυλίες έγιναν. «Υπάρχει μια δυσαναλογία. Το ζωντανό θέαμα δέχεται μεγαλύτερες επιθέσεις από ό,τι ο οπτικοακουστικός τομέας. Γιατί διαλέγουν τα φεστιβάλ για να δώσουν τη μάχη τους;».
Επιμ. Β. Γεωργακοπούλου
