Το είδαμε κι αυτό, αν και δεν το καλοείδαμε από τη 17η σειρά του θεάτρου της Πειραιώς 260, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών. Μαύρους κύκνους, κατάμαυρους, όχι μόνο σε κοστούμια, που μερικά διανθίζονταν με κάποιους χρωματισμούς, αλλά και κάτω από τα «tutu», που φορούσαν ανεξαιρέτως φύλου και οι δώδεκα χορευτές, μια και όλοι προέρχονταν από τους γηγενείς της Νοτίου Αφρικής.
Με επικεφαλής την Ντάντα Μαζίλο, υπεύθυνη και για την ιδιάζουσα χορογραφία αυτής της «Λίμνης των κύκνων», οι ξυπόλυτοι αλλά με θαυμαστά relevés κύκνοι επιδόθηκαν σ’ έναν ξέφρενο χορό ανάμεικτο με δεξιοτεχνικότατους μπαλετικούς βηματισμούς και ταχύτατες ανακυκλώσεις της λεκάνης, κατάλοιπο των τοπικών αφρικανικών χορών. Βέβαια τίποτα δεν έμεινε απείραχτο. Τη μουσική του Τσαϊκόφσκι διαδέχτηκαν κομμάτια των Στιβ Ράιχ, Αρβο Περτ κ.ά. ακόμα και «Ο θάνατος του κύκνου» του Καμίγ Σεν-Σανς.
Οσο για την Ιστορία, εκεί τα πράγματα μπερδεύονται περισσότερο. Ο πρίγκιπας Ζίγκφριντ ερωτεύεται την Οντέτ, αλλά κάποια στιγμή αισθάνεται σφοδρή ερωτική έλξη και για ΤΟΝ Οντίλ (όχι, δεν είναι τυπογραφικό λάθος). Η Ντάντα Μαζίλο διασκεδάζει τελικά με το να μας ξαφνιάζει!
Στον ίδιο χώρο ξαναβρήκαμε τον παλιό καλό Κωνσταντίνο Ρήγο, με την ομάδα του Οκτάνα. Εκείνος πιο έμπειρος μετά τα οκτώ χρόνια σιωπής, και η ομάδα ανανεωμένη, στην καινούργια του χορογραφία «Αρκαδία». Η ζοφερή εικόνα της θλίψης και της αποσύνθεσης, στο εύστοχο σκηνικό του ίδιου του Ρήγου, μας παραπέμπει άμεσα στην αγωνιώδη εποχή που ζούμε. Η σταδιακή εμφάνιση των 12 ικανότατων χορευτών, ανάμεσά τους κι ο εξαίρετος Τάσος Καραχάλιος, που αναπολούν περασμένες στιγμές του παρελθόντος και αναζητούν την «Αρκαδία», τον τόπο της ευδαιμονίας, μας μεταφέρει με τρόπο συγκλονιστικό την απέλπιδα προσπάθεια των ανθρώπων για ευτυχία και γαλήνη.
Με έμπνευση αξιοζήλευτη, ο Ρήγος έστησε έναν καθρέφτη μπροστά μας, απεικονίζοντας την ασφυχτική πορεία της ζωής μας από εδώ και πέρα, σταμπαρισμένους με τα ΑΜΚΑ και τα ΑΦΜ, που μας οδηγεί σε μια αργή προκαθορισμένη ψυχική νέκρωση. Ο «Γενναίος καινούργιος κόσμος» του Αλντους Χάξλεϊ μας περιμένει. Οπως πάντα, ευμελείς μουσικές συνθέσεις συνόδευαν τα δρώμενα, των οποίων η άριστη διανομή και η θεατρικότητα αποτέλεσαν άλλο ένα επίτευγμα του χορογράφου.
Μίρκα Ψαροπούλου
