Το ηλεκτρονικό μήνυμα, που διάβαζε ο Μπρης το πρωί της Κυριακής 15 Δεκεμβρίου, διασαφήνιζε το τελετουργικό της συνάντησης των συμμαθητών του μέχρι και την παραμικρή λεπτομέρεια. Τα στραβάδια της τάξης θα γεύονταν το επόμενο Σάββατο τα φίνα εδέσματα γνωστής ταβέρνας των Πατησίων, από το Η' Λύκειο των οποίων αποφοίτησαν μεσούσης της χούντας. Εκτός από ρεκόρ συμμετοχής η φετινή διοργάνωση έσπαζε και ταμεία. Οι είκοσι πέντε παρακαθήμενοι θα τα 'τσουζαν με τον υπέργηρο μαθηματικό τους και θα παρακολουθούσαν από οθόνης, μεταξύ τυρού και αχλαδίου, ξεχασμένες στιγμές της εφηβείας τους. Χάρη στη συλλεκτική μανία του Μίμη Σκουζίχη θα ξανάβλεπαν τις παιδικές τους φάτσες σε σκετς, γυμναστικές επιδείξεις και κυρίως σχολικές εκδρομές.

Ο Μπρης μισούσε τις μεγάλες συναθροίσεις· αρραβώνες τις χαρακτήριζε υποτιμητικά και μάλιστα χωρίς νύφη. Διαισθανόταν, ωστόσο, τη συλλογική υπέρβαση της επικείμενης μάζωξης: από τα προπύλαια της τρίτης ηλικίας επέστρεφε ήδη στην ανεμελιά και την ευδαιμονία της πρώτης. Τα περιττά κιλά και οι γκρίζοι κρόταφοι δεν τον εμπόδιζαν να παίζει αμέριμνος ξυλίκι και μπάλα στους λασπωμένους χωματόδρομους, φλίπερ και ποδοσφαιράκι στα σφαιριστήρια, ούτε να αβγαταίνει το σερί του στις τετράσπονδες καραμπόλες.

Προκαθορισμένη στο κέντρο του τραπεζιού η θέση του, ακριβώς δίπλα στο τιμώμενο πρόσωπο. Με τον Στέφανο Ανταράκη μοιραζόταν το ίδιο θρανίο από το Δημοτικό. Πέρασαν μαζί στο πανεπιστήμιο· στο Χημικό ο ένας, στο Φυσικό ο άλλος. Οι επαμφοτερίζουσες εκρήξεις του δοκιμαστικού σωλήνα κατάντησαν τον Μπρη γαζετατζή, ενώ ο Στιβ Ανταρ ξεχώρισε για τη λαμπρή ακαδημαϊκή του καριέρα στις ΗΠΑ. Διαπρεπής αστροφυσικός, συνεργάστηκε επί σειρά ετών με τη ΝΑSΑ κι οι μεγάλες διεθνείς διακρίσεις του προβάλλονταν με πηχυαίους τίτλους στην «Προχθεσινή», στην οποία προτιμούσε να δίνει τις δισέλιδες συνεντεύξεις του για το αύριο των επιστημών. Ερχόταν στην Ελλάδα να συνδυάσει ριγιούνιον και Χριστούγεννα.

Ξάφνου ο Μπρης θυμήθηκε τον έτερο Καππαδόκη, τον Πελοπίδα, και τον επηρμένο, εκκολαπτόμενο δημοσιογράφο που του 'στειλε πεσκέσι. Εκείνη την ώρα ο Νικάνωρ στριμωχνόταν σ' ένα ασφυκτικά γεμάτο λεωφορείο της γραμμής Μαργκάο – Βομβάη. Η μηδαμινή απόσταση μεταξύ των καθισμάτων τον ανάγκαζε να τεντώνει τα γόνατα ίσαμε το σαγόνι, κατάσταση την οποία αντιμετώπιζε στωικά· καθώς δεκάδες όρθιοι συνεπιβάτες του κρέμονταν κοιμισμένοι απ' τις χειρολαβές.

Δεν έφευγε από την Γκόα με τις καλύτερες εντυπώσεις. Μούσκεψε το κορμί του και μαύρισε στις ωκεάνιες παραλίες της, άπλωσε την αρίδα του και ξεκουράστηκε στις χρυσές αμμουδιές της αλλά ξενέρωσε απ' τη δήθεν ατμόσφαιρα και τα αλλοπρόσαλλα μπιτς πάρτι. Η ψευδεπίγραφη Δύση στην καρδιά της Ανατολής διέψευδε τις προσδοκίες του για τις Ινδίες, τόσο που ο Μπρης και ο διακαής πόθος του να ενταχθεί στο δυναμικό της «Προχθεσινής» δεν τον απασχολούσαν καθόλου. (Συνεχίζεται…)