ΡΩΜΗ Του Θεόδωρου Ανδρεάδη – Συγγελλάκη
Νέο ναυάγιο, με 75 αγνοούμενους, σημειώθηκε χθες νότια της Σικελίας, σύμφωνα με μαρτυρίες επιζώντων και όπως επιβεβαίωσαν οι τοπικές αρχές στη σικελική πόλη Κατάνη καθώς και η Υπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες (UNHCR). Πληροφορίες αναφέρουν ότι το πλεούμενο που βούλιαξε στην πραγματικότητα ήταν μια φουσκωτή βάρκα, η οποία μετέφερε -όπως συμβαίνει πολύ συχνά- πολύ μεγαλύτερο αριθμό επιβατών απ’ ό,τι προβλέπουν οι προδιαγραφές της. Οι διασωθέντες, τους οποίους περισυνέλεξε το ιταλικό πολεμικό ναυτικό, δεν ξεπερνούν τους 27.
Στο μεταξύ, ο αριθμός των νεκρών από το ναυτικό δυστύχημα της περασμένης Κυριακής αυξήθηκε σε 45. Μετά την κύρια είδηση, αποκαλύπτονται και άλλες φρικιαστικές λεπτομέρειες. Μαθαίνουμε, τώρα, πώς έχασαν τη ζωή τους οι 45 μετανάστες που είχαν επιβιβαστεί στην «τρίτη θέση» του αλιευτικού, το οποίο κινδύνευσε να βυθιστεί την περασμένη Κυριακή στα χωρικά ύδατα ανάμεσα στη Λιβύη και τη Σικελία.
Ηταν στοιβαγμένοι στο αμπάρι, διότι προέρχονταν από την υποσαχάρια Αφρική και δεν μπορούσαν να πληρώσουν όσο οι υπόλοιποι πρόσφυγες και μετανάστες. Το αμπάρι αυτό, όμως, δεν άνοιξε ποτέ, και οι 45 επιβάτες πέθαναν από ασφυξία, διότι όλοι οι υπόλοιποι «απελπισμένοι της θάλασσας», οι οποίοι βρίσκονταν στο πάνω μέρος του ψαράδικου, δεν τους άφησαν να βγουν να πάρουν αέρα. Φοβούνταν ότι με επιπλέον συνωστισμό το σαπιοκάραβο αυτό θα μπορούσε να ανατραπεί. Τα ιταλικά μέσα ενημέρωσης κάνουν λόγο, δικαίως, για «ομαδικούς τάφους του 21ου αιώνα».
Μάχη απόκληρων, δηλαδή, με τραγικές συνέπειες.
Οπως έχουν υπογραμμίσει επανειλημμένα οι αρχές της Ρώμης, είναι σχεδόν αδύνατον να υπολογίσει κανείς πόσοι είναι, πλέον, οι διασωθέντες και πόσα τα θύματα της συνεχούς μεταναστευτικής ροής. Ο Ματέο Ρέντσι, μιλώντας χθες στο Στρασβούργο για τις προτεραιότητες της ιταλικής προεδρίας στην Ευρωπαϊκή Ενωση, επέμεινε στην ανάγκη να δώσει η Ευρώπη μια ενιαία απάντηση στο τεράστιο αυτό πρόβλημα, στις «σφαγές» αυτές, αρχίζοντας από την ενίσχυση της Frontex.
Ολοι γνωρίζουν, όμως, ότι η όλη προσπάθεια είναι κάτι παραπάνω από δύσκολη: δεν υπάρχουν νέες συμφωνίες με τη Λιβύη, όπως και με άλλες χώρες για τον έλεγχο των αναχωρήσεων από τα λιμάνια τους. Μετά την «αραβική άνοιξη», όλες οι ισορροπίες και οι λύσεις που είχαν βρεθεί, ιδίως με το καθεστώς του Καντάφι, έγιναν οριστικά παρελθόν.
Ολοι περιμένουν μια κάποια λύση, η οποία, όμως, δεν διαφαίνεται στον ορίζοντα. Το υπουργείο εσωτερικών της Ρώμης περιορίστηκε στο να διαψεύσει ότι υπάρχουν Ιταλοί στρατιώτες και αστυνομικοί που έχουν εμφανίσει συμπτώματα φυματίωσης εξαιτίας των επιχειρήσεων διάσωσης και μεταφοράς των μεταναστών. Την είδηση είχαν δημοσιοποιήσει, όμως, οι ίδιες οι στρατιωτικές και αστυνομικές ενώσεις. Πέραν αυτού, όμως, το θέμα είναι πολύ γενικότερο και αφορά τη συνολική αντιμετώπιση του φαινομένου. Την επιβεβλημένη αλληλεγγύη προς τους πρόσφυγες και τους μετανάστες, αλλά και την καταπολέμηση των μαφιόζικων οργανώσεων δουλεμπόρων που εκμεταλλεύονται χωρίς κανέναν ηθικό δισταγμό την απελπισία των μεταναστών από την Αφρική και την Ασία.
Η ιταλική τηλεόραση μετέδωσε τον διάλογο δύο Λίβυων δουλεμπόρων που σχολίασαν, τηλεφωνικά, το ναυάγιο της 3ης Οκτωβρίου του 2013, πολύ κοντά στη Λαμπεντούζα, με τον φοβερό απολογισμό 363 νεκρών: «Ηταν θέλημα Θεού, Ινσαλάχ», λέει ο ένας εγκληματίας. Και ο άλλος απαντά: «Εγώ όταν ταξιδεύουν, στους μετανάστες, τους δίνω πάντα να φάνε. Αυτό, βέβαια, δεν σημαίνει ότι μπορούν να σωθούνε όλοι». Λόγια που μπορούν να μας βοηθήσουν να προβληματισθούμε και να καταλάβουμε ότι χρειάζεται μια προσεκτική, σφαιρική λύση, που να βοηθά όσους έχουν ανάγκη, αλλά όχι και τους ασυνείδητους αυτούς μαφιόζους.
Για το ναυάγιο αυτό, έως τώρα, συνελήφθησαν, στη Σικελία, πέντε Ερυθραίοι που ζούσαν στην Ιταλία. Οι επικεφαλής της οργάνωσης, όμως, ένας Σουδανός και ένας Λίβυος, είναι ακόμη καταζητούμενοι, στο εξωτερικό.
