Του Νίκου Κιάου
Είναι δύο χιλιοειπωμένες φράσεις από παράγοντες της τηλεοπτικής και ραδιοφωνικής ενημέρωσης, από ΜΜΕ που στηρίζουν κανονικά την κυβερνητική πολιτική, οι οποίες εκπέμπονται και επανέρχονται κατά καιρούς. Απευθύνονται συνήθως σε ανθρώπους της αντιπολίτευσης, δηλαδή της Αριστεράς και πρωτίστως στον ΣΥΡΙΖΑ, απ’ αφορμή διάφορα περιστατικά βίας ή «βίας», όπως π.χ. αποδοκιμασίες κυβερνητικών παραγόντων ή διαμαρτυρίες και κινητοποιήσεις στο πλαίσιο διεκδικητικών αγώνων. Κι ακόμα για άλλα περιστατικά με βόμβες μολότοφ από μπαχαλάκηδες και άλλους που τους «τσουβαλιάζουν», χωρίς πάντως να ξεχωρίζουν τις προβοκάτσιες και, βεβαίως, χωρίς να συμπεριλαμβάνουν στη βία την αστυνομική βία.
Παρόμοια θέση συναντά κανείς και στις εφημερίδες του ίδιου χώρου. Ολοι αυτοί οι παράγοντες της ενημέρωσης ζητούν να αποσπάσουν «ομολογία» καταδίκης της βίας από όπου κι αν προέρχεται, ασκώντας με τον τρόπο αυτό και ένα είδος ανακριτικού έργου. Προβάλλοντας, εξυπακούεται, τη δική τους καταδίκη της βίας, διανθισμένη με γαρνιτούρα περί πολιτισμού, περί προσβολής της εικόνας της χώρας κ.λπ.
Τις τελευταίες δύο εβδομάδες έχουμε περιστατικά, ειδήσεις με την κλασική έννοια της λέξης, τα οποία αγνοούν συστηματικά τα μέσα αυτά.
Οταν κάνουν απεργία πείνας χιλιάδες κρατούμενοι στις φυλακές, ανεξαρτήτως για ποιο λόγο -που στην προκειμένη περίπτωση είναι σοβαρός- δεν είναι είδηση, που οφείλουν να την πουν;
Οταν οπαδοί-χούλιγκαν της ΑΕΚ επιτίθενται κατ’ επανάληψη σε κατοίκους της Νέας Φιλαδέλφειας, που θέλουν να συζητήσουν θέματα του περιβάλλοντος της περιοχής τους και να προτείνουν λύσεις για το γήπεδο, που δεν θα αντιστρατεύονται την προστασία του Αλσους, όταν τραμπουκίζουν, όταν τραυματίζουν κόσμο, όταν βιαιοπραγούν και υβρίζουν και απειλούν εν ονόματι του δικού τους (!) σχεδίου για το γήπεδο, αυτό δεν είναι είδηση;
Τα δύο περιστατικά είναι συνεχή, η απεργία πείνας και οι τραμπουκισμοί, αλλά τα ΜΜΕ αυτά τα αγνοούν, στην καλύτερη περίπτωση, ή σιωπούν και τα κρύβουν ούτως ή άλλως.
Εδώ πρόκειται για δύο θέματα κατ’ εξοχήν ευαίσθητα κοινωνικά και πολιτικά. Το πρώτο έχει να κάνει με κρατουμένους, οι οποίοι βρίσκονται στη φυλακή για οποιονδήποτε λόγο αλλά δεν παύουν να είναι και αυτοί άνθρωποι, που σημαίνει ότι η πολιτεία πρωτίστως αλλά και οι θεσμοί της κοινωνίας και γενικώς οι άλλοι άνθρωποι (οφείλουν να) νοιάζονται στοιχειωδώς.
Οταν μάλιστα οι κρατούμενοι αναφέρονται στις συνθήκες κράτησης, που είναι άθλιες και μεσαιωνικές, και αντιτίθενται σε μέτρα που θα κάνουν φυλακές Γκουαντάναμο, και συναντούν τον αυταρχισμό της πολιτείας, δεν είναι άσκηση βίας εκ μέρους της πολιτείας σε ανθρώπους ανυπεράσπιστους, αφού ούτως ή άλλως είναι φυλακισμένοι; Η ποινή του θανάτου έχει καταργηθεί, μην ξεχνάμε. Και ο σωφρονισμός (οφείλει να) είναι φροντίδα για επανένταξη και όχι μορφή εξόντωσης.
Διαφορετικά βρισκόμαστε μπροστά σε άσκηση βίας, τιμωρίας, εκδίκησης. Αυτή τη βία την αποσιωπούν τα ΜΜΕ αυτά. Και, εν πάση περιπτώσει, δεν είναι οι φυλακές υψίστης ασφαλείας που έχει ανάγκη η χώρα. Εκτός κι αν η κυβέρνηση φιλοδοξεί να συνεχίσει μια πολιτική που έχει γράψει ιστορία στη χώρα, με τα στρατόπεδα και τις φυλακές τιμωρίας και αναμόρφωσης (πρωτίστως σε πολιτικούς κρατουμένους αλλά και ποινικούς, στη Μακρόνησο, στη Γυάρο κ.α.) και που αντιγράφει τώρα μεθόδους αμερικανικές, τουρκικές κ.λπ. Και την ίδια ώρα κρατά στο συρτάρι τον εκσυγχρονισμένο Σωφρονιστικό Κώδικα, που είχε φέρει τον Νοέμβρη του 2012 ο τότε υπουργός Δικαιοσύνης Αντ. Ρουπακιώτης. Καταχωνιάζει την πρόοδο και προωθεί τη βαρβαρότητα, λες κι αυτή είναι η προτεραιότητα της πολιτικής της.
Στο δεύτερο περιστατικό η Αστυνομία δείχνει την ανοχή της στους τραμπουκισμούς των χούλιγκαν, που καταστρέφουν μάλιστα και χώρους κοινωνικής πολιτιστικής δράσης, δεν προστατεύει ούτε τους δημάρχους ούτε το δημαρχείο και στέκεται απαθής με απαξιωτικούς ψιθύρους των αστυνομικών «περί αναρχικών» (για τον κοινωνικό χώρο όπου επιτέθηκαν οι χούλιγκαν…). Τίποτα και σ’ αυτό από τα ΜΜΕ. Αλλά ούτε το Δ.Σ. της ομάδας ούτε ο ισχυρός άνδρας Δημ. Μελισσανίδης έκαναν τίποτα. Μήπως γι’ αυτό δεν μετέδωσαν τίποτα τα ΜΜΕ; Με τη στάση της σιωπής «έθαψαν» τα γεγονότα…
Αν είχαν ασχοληθεί στοιχειωδώς με τα περιστατικά θα είχαν ασκήσει, έστω εμμέσως, έλεγχο, θα είχαν συμβάλει να βγουν στον αέρα και ίσως θα είχε μπει φρένο και στην πολιτεία με το νομοσχέδιο και στους τραμπούκους στη Ν. Φιλαδέλφεια.
«Πνίγοντας» τα δύο θέματα έπαιξαν εκ των πραγμάτων το παιχνίδι της κυβέρνησης. Μήπως δεν ήθελαν να δείξουν «άσχημη» εικόνα και, όπως ισχυρίζονται συστηματικά, ότι «δυσφημείται» η χώρα; Αστειότητες…
Στη Βραζιλία προβλήθηκαν οι όχι και τόσο ειρηνικές διαδηλώσεις εναντίον της κυβέρνησης, και μάλιστα εν μέσω Μουντιάλ. Κι όμως δεν έγινε τίποτα και το Μουντιάλ συνεχίζεται.
Απλώς εδώ είχαμε άλλο ένα δείγμα από τη χαμένη τιμή της αξιοπιστίας των Μέσων.
