Του Γιώργου Σταματόπουλου
Τα βλέπεις· σαν τα κρύα τα νερά. Κοριτσάκια 22, 25, άντε 26 χρονώ να κινούνται στη βουή του πλήθους και στον συνωστισμό κρατώντας έναν δίσκο με σάντουιτς και καφέδες. Ολη μέρα. Ακούραστα, λες, γελαστά αλλά μ’ ένα βαθύπικρο βλέμμα. Ανεβοκατεβαίνουν σκάλες, γιατί τα ασανσέρ πολλές φορές δεν λειτουργούν, αγόγγυστα, περήφανα, ικανοποιώντας τις ορέξεις των καθιστικών υπαλλήλων των υπηρεσιών που εδράζονται στα κτίρια του κέντρου. Η καλημέρα στα χείλη τους, στον νου τους, στη διάθεσή τους. Χάρμα ιδέσθαι. Τις νύχτες τώρα. Η ζέστη του θέρους σε ωθεί να πιεις ένα δροσιστικό ποτό σ’ ένα από τα μπαρ της περιοχής (η ζέστη δεν είναι πρόσχημα για όσους είναι δύσπιστοι στα λόγια…)
Τα κορίτσια, πάντα εκεί. Είτε πίσω από την μπάρα είτε σερβίροντας του θαμώνες της πλατείας. Υπομονετικά, γνήσια, λαϊκά. Παιδιά μας. Που ψάχνουν απελπισμένα ένα μεροκάματο. Με πτυχία και μεταπτυχιακά. Με μηδέν θέσεις εργασίας στη μαμά πατρίδα. Δεν αρνούνται μια κουβεντούλα όταν η δουλειά δεν τα κυνηγάει. Γονείς άνεργοι, όνειρα πετσοκομμένα. Η βία εν τη ολότητί της. Αυτό είναι βία. Το θλιβερό τέρας που λέγεται κράτος, που το υπηρετούν αλλοπρόσαλλοι πολιτικοί με προεξάρχουσα μια δειλή εξουσιαστική ομάδα. Αλλα είχαν στο μυαλό τους τα παιδιά. Σπουδές, ταξίδια, διακοπές, ξεγνοιασιά και εργασία (πανηγύρια, έρωτες και τα συναφή…).
Τίποτε δεν εγγίζουν. Τίποτε! Μόνο φλιτζάνια και δίσκους και ιδρωμένα σώματα στους δρόμους και λάγνες, ανόητες ματιές. Αλλά παραμένουν άσπιλα, άπεφθα. Ειλικρινή κορίτσια όλο γέλιο και ήλιο και κούραση, ναι, αλλά τι στωικότητα, τι ευγένεια, τι χάρη, τι ομορφιά. Μπαίνουν στο γραφείο και ομορφαίνει ο κλειστός χώρος, πλατύνεται, φωτίζεται. Λαμποκοπά.
Κάπου κάπου διακρίνεις μια σκιά, μια φευγαλέα λύπη, αλλά αμέσως σφίγγουν τα δόντια, σηκώνουν το κεφάλι. Συνεχίζουν. Προχωρούν. Ζουν, με έναν κόμπο στον λαιμό ίσως αλλά επιμένουν. Κάνουν τον καφέ νόστιμο, το νερό δροσερό, το φαγητό αμβροσία. Ιερουργούν μέσα στη θλίψη της χώρας, στη θρασύτητα των κυβερνώντων, στην αδιαφορία των πολλών, στην ανάπηρη Παιδεία, στην ακρωτηριασμένη Υγεία. Να χτυπήσουμε ξύλο, να είναι γερά και υγιή, να συνεχίζουν να χαμογελούν και τα βράδια αργά ν’ αφήνουν τον πόνο τους ελεύθερο, αλλά πλήρως ελεγχόμενο από τη λογική. Ξέρουν πια ότι θα ζήσουν υπ’ αυτές τις συνθήκες μέσα στην αθλιότητα της μνημονιακής πολιτικής. Δεν ζηλεύουν για τους μεγαλύτερους φίλους τους που έζησαν μια ευδαίμονα ζωή, επίπλαστη μεν, αλλά αυτό ήταν θέμα των γονέων, του τηλεοπτικού ψεύδους, της lifestyle άνεσης και της βαθιά νυχτωμένης Αριστεράς. Δυσανασχετούν ενίοτε, ουδέποτε, όμως, παύουν να ευγνωμονούν την ύπαρξη, τη ζωή. Εχουν λόγο, δυνατό, σφιχτό, κριτικό, αλλά ευρύ. Λόγος νιότης, όσο στρεβλός και δυσαρθρωτικός κι αν ακούγεται τις μικρές ώρες. Νέος λόγος, που όμως κινείται από τη μέγαιρα ανάγκη, από την ηλίθια Πολιτεία, από την ευνουχισμένη δημοκρατία. Δεν αναζητούν, δεν θέλουν συμβουλές· μόνο κατανόηση και ευρύτητα ιδεολογική. Ομορφα, δυνατά κορίτσια, αντιμέτωπα με ένα ζοφερό μέλλον, με μια εκφασισμένη κοινωνία, μ’ ένα ολοκληρωτικό καθεστώς. Δικά μας παιδιά, υπέροχα. Ισως η αισχρή πραγματικότητα τα οδηγήσει στην απελευθέρωση, στην επανανοηματοδότηση του βίου τους.
