Του Ν. Ασημακόπουλου

Εκπληξη για τους περισσότερους το ποδόσφαιρο που έπαιξε η εθνική ομάδα των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής στο Μουντιάλ. Εδώ έχουμε να κάνουμε με μια χώρα που οι φίλαθλοί της έχουν την μπάλα που παίζεται με τα πόδια στην έκτη-έβδομη θέση των ενδιαφερόντων τους. Ομως, από τη στιγμή που αποφάσισαν εκεί να φτιάξουν «εθνικό στιλ» και να το εξελίξουν σε «σχολή», το κατάφεραν με αξιοζήλευτη συνέπεια και προγραμματισμό.

Αφορμή οι Ολυμπιακοί Αγώνες του Λος Αντζελες, του 1984. Επρεπε να φτιάξουν τότε υποχρεωτικά εθνική ομάδα για να παίξουν ως οικοδεσπότες που ήταν στο ποδοσφαιρικό τουρνουά. Οπως εμείς, το 2004, πήραμε μέρος στο μπέιζμπολ.

Εκαναν, λοιπόν, μια τεράστια προσπάθεια για να δώσουν σε αυτή την ομάδα τα χαρακτηριστικά που ταιριάζουν στους ανθρώπους της. Ξεκίνησαν το 1983, όταν πήραν προπονητή τον Αλκέτα Παναγούλια. Κι ο τρόπος που δούλεψαν έφερε εντυπωσιακά αποτελέσματα.

Σε μια χώρα που δεν έδινε παρά ελάχιστη σημασία στο ποδόσφαιρο, και με παίκτες χωρίς ίχνος ταλέντου, το αποτέλεσμα ήταν να στήσουν έναν δικό τους τρόπο παιχνιδιού που το παίζουν με τον καλύτερο τρόπο, με αποτέλεσμα να τους προσφέρει ευχαρίστηση αλλά και επιτυχίες.

Εμείς, με το 30% του πληθυσμού της χώρας να χαρακτηρίζεται από επίσημη έρευνα της UEFA «τρελοί για μπάλα», ψάχνουμε ακόμη το στίγμα μας που δεν θα το βρούμε, όσο έχουμε αυτή την τραγικά αστεία ομοσπονδία που διοικεί.