Του Γιώργου Σταματόπουλου
Η κυβέρνηση φαίνεται θορυβημένη για τα καλά αντικρίζοντας το παλλαϊκό μέτωπο που έχει αναπτυχθεί αντιδρώντας στην πώληση της «μικρής ΔΕΗ». Οι σπασμωδικές κινήσεις και τα φληναφήματα στελεχών των δύο συγκυβερνώντων κομμάτων, αλλά και η επίθεση του ίδιου του πρωθυπουργού καθώς και του αντιπροέδρου της κυβέρνησης προς τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ, ότι δήθεν ο τελευταίος με την πρότασή του να γίνει δημοψήφισμα θα οδηγήσει τη χώρα στην καταστροφή, δηλούν ότι όχι μόνο έχουν θορυβηθεί αλλά είναι πανικόβλητοι και τρομοκρατημένοι. Είναι από τις ελάχιστες φορές που η μείζων και τα κόμματα της ελάσσονος αντιπολίτευσης συμφωνούν να κινητοποιηθούν σχεδόν ενωμένοι. Η κυβέρνηση και πάλι θα αδιαφορούσε εάν δεν έβλεπε ότι όλα τα κόμματα μαζί και οι ανεξάρτητοι βουλευτές σχηματίζουν έναν ωραίο αριθμό που δεν επιτρέπει στην παρούσα Βουλή να εκλέξει Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Οπότε, πάπαλα· πάμε γι’ άλλα, εκλογές, απώλεια εξουσίας, θέσεων και λοιπά και λοιπά, δυσκολοχώνευτα, ξένα προς την εξουσιολαγνεία και ματαιοδοξία τους.
Δεν πρόλαβα να δω, αλλά μάλλον πολλοί πρέπει να έχουν καταχεριάσει αυτόν τον ανεκδιήγητο Ταμήλο, ο οποίος δεν δίστασε να επαναφέρει στα αγαθά του 21ου αιώνα την παλιά καλή λάμπα πετρελαίου· τον ομηρικό λύχνο δεν τον επικαλέστηκε και ποιος ξέρει πώς του διέφυγε η αρχαία τούτη φλόγα. Είναι συνηθισμένοι, δασκαλεμένοι μάλλον, να υπακούουν χωρίς αντίρρηση στους ανωτέρους τους, άρα, είναι φυσικό γι’ αυτούς να τους δείχνουν υπακοή οι κατώτεροί τους. Τώρα λοιπόν που οι κατώτεροι δηλώνουν ανυπακοή, χάνουν κάθε εξουσιαστική τους βεβαιότητα. Και όταν τη χάνουν είναι θλιβερά μικροί, αποκρουστικά χυδαίοι και ανερμάτιστοι ταυτόχρονα.
Ουδείς πρέπει να δίνει σημασία στους ανθρώπους της εξουσίας, διότι είναι παγκοίνως αναγνωρισμένη η ολιγότητα πολλών εξ αυτών. Αυτό που είναι ενθαρρυντικό είναι τα ίχνη παλλαϊκότητας που διαφαίνονται στην αντίδραση της κοινωνίας μπροστά στα εγκληματικά σχέδια της κυβέρνησης να ξεπουλήσει μεγάλο τμήμα του δημόσιου αγαθού της ενέργειας. Ακόμη πιο ενθαρρυντικό είναι όχι τόσο ο πανικός της κυβέρνησης μήπως δεν διασφαλίσει τον πολυπόθητο αριθμό 180, όσο η συμφωνία, έστω μερική, των κομμάτων της αντιπολίτευσης, που συμπορεύονται, τουλάχιστον ηθικά, με τις τοπικές κοινωνίες και όλοι μαζί δροσίζονται από μια αύρα ανυπακοής. Δεν είναι λίγο. Η κυβέρνηση δεν έχει πλέον απέναντί της μια αντιπολίτευση-σκορποχώρι, ούτε συνδικαλιστές που ξεπουλάνε τον αγώνα των συναδέλφων τους μετά από μια-δύο μέρες απεργίας. Ούτε φαίνεται να είναι ισχυρό το χαρτί της επιστράτευσης που το κουνάει, αποχαιρετώντας τους θεσμούς της δημοκρατίας, κάθε φορά που βλέπει τα δύσκολα.
Επρεπε να ξέρει η κυβέρνηση ότι το φως είναι ανίκητο όσο υπάρχουν ήλιοι στους γαλαξίες, όσο υπάρχει ακόμη αξιοπρέπεια. Ετσι όπως πάει θα τη φάει, μάλλον, το μαύρο σκοτάδι και δεν φαίνεται μακριά η διαδικασία του καταβροχθίσματος.
