Τιμώντας με τον τρόπο μας τη χθεσινή εθνική γιορτή των ΗΠΑ, παρουσιάζουμε σήμερα ένα ενδιαφέρον ντοκουμέντο: το δημοφιλές βιβλίο δύο επιφανών εκπροσώπων του υπερατλαντικού λαϊκού εθνικισμού, του δημοσιογράφου Ντικ Μόρις και της δικηγόρου (και συζύγου του) Αϊλίν Μακ Γκαν, με τον προκλητικό τίτλο «Screwed!» («στριμωγμένοι» ή «γαμημένοι») και τον επεξηγηματικό υπότιτλο «Πώς οι ξένες χώρες ξεσκίζουν την Αμερική και λεηλατούν την οικονομία μας – και πώς οι ηγέτες μας τους βοηθούν να το κάνουν». Λίγο μετά την κυκλοφορία του, το 2012, το βιβλίο βρέθηκε στην πρώτη θέση του καταλόγου «ευπώλητων» των «New York Times» και τον περασμένο χειμώνα κατείχε περίοπτη θέση στις προθήκες του Heritage Books, της αλυσίδας που ελέγχει μονοπωλιακά τη βιβλιαγορά σε πολλά αεροδρόμια των ΗΠΑ.

Θα μπορούσε άνετα να έχει γραφτεί από τον Βελόπουλο, τον Καρατζαφέρη, τον Αδωνι Γεωργιάδη ή τον Λιακόπουλο, με μια μοναδική προϋπόθεση: αυτοί οι τελευταίοι να είχαν γεννηθεί μερικές χιλιάδες χιλιόμετρα δυτικότερα και, αντί για τον Μεγαλέξανδρο, το Βυζάντιο ή τους 300 του Λεωνίδα, να αντλούσαν την εθνική αυτοπεποίθησή τους από τον Τζορτζ Ουάσινγκτον, τον Ντέιβιτ Κρόκετ, τη Χιροσίμα και τα επιτεύγματα της NASA.

Παρά τις επιμέρους μικροδιαφορές, το βασικό σχήμα παραμένει άλλωστε λίγο-πολύ το ίδιο: το επίζηλο έθνος των αφηγητών δέχεται έναν ανίερο, υπόγειο πόλεμο από κάθε λογής αντίζηλους κι αντιπάλους, με σκοπό την εκτόπισή του από την ηγεμονική θέση που κατέχει ή «αντικειμενικά» δικαιούται. Καθώς όμως αυτά τα κηρύγματα απευθύνονται σε διαφορετικό κάθε φορά «εσωτερικό» κοινό, η δομική ομοιότητά τους περνά συνήθως απαρατήρητη. Η αντιπαραβολή τους, αντίθετα, μας επιτρέπει να διαπιστώσουμε από πρώτο χέρι πως οι «ανάδελφοι» τηλε-εθνικιστές κάθε εθνικότητας μοιάζουν μάλλον με σιαμαίους.

Ποιοι είναι όμως οι συγγραφείς των «Στριμωγμένων»; Ο Ντικ Μόρις ξεκίνησε την καριέρα του ως στενός συνεργάτης και σύμβουλος επικοινωνίας του Μπιλ Κλίντον («γκουρού» του προέδρου τον αποκαλούσαν στις 20.10.1995 οι «New York Times»), θέση από την οποία απομακρύνθηκε το καλοκαίρι του 1996 λόγω της εμπλοκής του σ’ ένα σεξουαλικό σκανδαλάκι. Μεταπήδησε κατόπιν ως επικοινωνιολόγος στη δεξιά πτέρυγα των Ρεπουμπλικάνων και τα τελευταία χρόνια εξελίχθηκε σε υποστηρικτή του νεοσυντηρητικού Tea Party. Διατηρεί εβδομαδιαία στήλη στην εφημερίδα «New York Post», την οποία αναπαράγουν διάφορα επαρχιακά έντυπα, και μέχρι τον Φλεβάρη του 2013 εμφανιζόταν ως τηλεσχολιαστής στο κανάλι Fox News. Μαζί με τη σύζυγό του διαχειρίζεται ένα ειδησεογραφικό πόρταλ κι έχει εκδώσει σειρά βιβλίων για τις συνωμοσίες εξωτερικών κι εσωτερικών εχθρών που απειλούν την ασθμαίνουσα υπερδύναμη. Εξι απ’ αυτά έχουν αναδειχθεί σε «Νο1 ευπώλητα» του καταλόγου των «New York Times».

Για το περιεχόμενο των εν λόγω μπεστ σέλερ, αρκετά εύγλωττοι είναι κάποιοι χαρακτηριστικοί τίτλοι τους:

• «Μαδημένοι. Πώς ο Μπαράκ Ομπάμα, η τρομοκρατική απειλή από τα ΜΜΕ, οι φιλελεύθεροι που θέλουν να εξοντώσουν το Talk Radio, το Κογκρέσο που δεν κάνει τίποτα, οι εταιρείες που βοηθούν το Ιράν και οι λομπίστες ξένων κυβερνήσεων στην Ουάσινγκτον μας κοροϊδεύουν… και τι μπορούμε να κάνουμε γι’ αυτό» (2008).

• «Καταστροφή. Πώς ο Ομπάμα, το Κογκρέσο και τα Συμφέροντα μετατρέπουν μια ύφεση σε κραχ, την ελευθερία σε σοσιαλισμό κι ένα δυστύχημα σε καταστροφή… και πώς να το καταπολεμήσουμε» (2009).

• «Εξέγερση! Πώς να νικήσουμε τον Ομπάμα και ν’ αποκρούσουμε το σοσιαλιστικό πρόγραμμά του» (2011).

Η ταύτιση του Ομπάμα με τον σοσιαλισμό μπορεί να ξενίζει όσους δεν είναι εξοικειωμένοι με τον λόγο της σύγχρονης αμερικανικής δεξιάς, κάθε άλλο παρά μεμονωμένο κρούσμα μπορεί όμως να θεωρηθεί. Στο αεροδρόμιο της Φιλαδέλφειας, λ.χ., στην ίδια προθήκη με τους «Στριμωγμένους» είδαμε πέρσι το πόνημα ενός ακόμη «ευπώλητου» συγγραφέα, με τίτλο «Γκρεμίστε την τυραννία. Συντρίβοντας το όραμα του Ομπάμα για τις Σοσιαλιστικές Πολιτείες της Αμερικής».

Το βιβλίο των Μόρις και Μακ Γκαν πρώτο τραπέζι πίστα στο αεροδρόμιο της Φιλαδέλφειας (Ιανουάριος 2014)

Φυλακισμένη υπερδύναμη

Ποιο είναι όμως ακριβώς το περιεχόμενο του βιβλίου των Μόρις και Μακ Γκαν; Ουσιαστικά, μια μεταγραφή προφορικού λόγου που θυμίζει ιεροκήρυκα και διανθίζεται με σποραδικές αναφορές σε δημοσιεύματα εφημερίδων, τηλεοπτικές εκπομπές κι αναρτήσεις του διαδικτύου. Κεντρική ιδέα του αποτελεί η αντιπαραβολή του ιδανικού κόσμου της παραδοσιακής αμερικανικής δημοκρατίας με το έρεβος της σύγχρονης παγκοσμιοποίησης, στην οποία φέρονται να πρωταγωνιστούν όχι οι ΗΠΑ αλλά οι αντίπαλοί τους: η Ε.Ε., η Κίνα, ο ΟΗΕ κι η Παγκόσμια Τράπεζα, με συνεργούς τις «τύποις» συμμαχικές προς την Ουάσιγκτον μουσουλμανικές χώρες. Η «τεκμηρίωση» γίνεται με την επιλεκτική παρουσίαση (και κυρίως τη διαστρέβλωση) πραγματικών γεγονότων και καταστάσεων, που στη συνέχεια αντιδιαστέλλονται με τα πιο χοντροκομμένα εξιδανικευτικά στερεότυπα της αμερικανικής εθνικής κατήχησης.

Για να γίνει το μήνυμα πιο εύληπτο, το βιβλίο ξεκινά με τα συμπεράσματα (σ. 7-8):

«Δεν ελέγχουμε πια την εθνική μας οικονομία. Αυτό το κάνει η Ομοσπονδιακή Τράπεζα.

Δεν ελέγχουμε πια την Ομοσπονδιακή Τράπεζα. Το ΔΝΤ, μέσω της ομάδας των G-20, θέτει την πολιτική που η Ομοσπονδιακή Τράπεζα υποχρεώνεται ν’ ακολουθήσει.

Δεν μπορούμε ούτε ν’ αποφασίσουμε αν θα πάμε σε πόλεμο. Αυτό το κάνουν τα Ηνωμένα Εθνη, με το βέτο των Ρώσων και των Κινέζων να κρέμεται πάνω απ’ το κεφάλι μας. Οι παγκοσμιοποιητές προσπαθούν ακόμη και να αναγορεύσουν την κήρυξη πολέμου χωρίς την έγκριση του ΟΗΕ σε διεθνές έγκλημα επίθεσης, καθιστώντας τους ηγέτες μας ατομικά και ποινικά υπεύθυνους αν το διαπράξουν.

Δεν ελέγχουμε την εμπορική μας πολιτική. Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου το κάνει, θεσπίζοντας ότι πρέπει να έχουμε μηδενικούς δασμούς και ν’ αφήνουμε όλες τις εισαγωγές, ενώ η Κίνα νοθεύει το νόμισμά της για να υποσκάψει τις τιμές μας.

Δεν ορίζουμε τη δική μας βιομηχανική κι ενεργειακή πολιτική. Το κάνουν οι κλιματολόγοι και οι πράσινοι σύμμαχοί τους. Αυτοί θεσπίζουν πόσο άνθρακα μπορούμε να εκπέμψουμε, από ποιες πηγές και πότε μπορούμε να το κάνουμε. Στο μεταξύ, η Ινδία και η Κίνα έχουν αυξήσει τις εκπομπές τους σε αέρια του [φαινομένου του] θερμοκηπίου κατά 10% μέσα σε καθένα από τα τελευταία τρία χρόνια δίχως τιμωρία ή συνέπειες.

Δεν ελέγχουμε τι κάνει το Κογκρέσο μας. Αυτό το κάνουν οι λομπίστες και τα ειδικά συμφέροντα.

Δεν ελέγχουμε τη χρήση γης στις ίδιες μας τις κοινότητες. Το κάνουν οι διεθνείς περιβαλλοντολόγοι, χρησιμοποιώντας τις συνθήκες του ΟΗΕ για να κατασκευάσουν αποφάσεις σχετικά με το τι μπορούμε να χτίσουμε και που μπορούν να μεγαλώσουν οι πόλεις μας.

Δεν ελέγχουμε την κοινωνική μας πολιτική. Το κάνουν αυτό οι δικαστές, νομοθετώντας από το ύψος των ισόβιων διορισμών τους στις ομοσπονδιακές και πολιτειακές δικαστικές έδρες, δίχως να έχουν εκλεγεί και χωρίς να δίνουν πουθενά λογαριασμό.

Δεν ελέγχουμε τα σύνορά μας. Κανείς δεν μπορεί να το κάνει αυτό και πάνω από 12 εκατομμύρια άνθρωποι ζουν εδώ παράνομα».

Η μοχθηρία των υποδεέστερων

Πού όμως οφείλονται όλα αυτά; Το βιβλίο δεν διστάζει να προβάλει ένα απλό ερμηνευτικό σχήμα. Μην πάει ο νους σας στον άγριο καπιταλισμό ή, έστω, σε κάποιες σκοτεινές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις. Κινητήρια δύναμη του κακού δεν είναι παρά ο φθόνος της υπόλοιπης ανθρωπότητας για την ανωτερότητα του κοινωνικοπολιτικού συστήματος των ΗΠΑ:

«Οι διεθνείς γραφειοκράτες, τόσο οι Αμερικανοί όσο και οι Ευρωπαίοι, ένα στόχο έχουν: να ακρωτηριάσουν τη δύναμή μας, του λαού των Ηνωμένων Πολιτειών. Από το τέλος του Ψυχρού Πολέμου και μετά, έχουν καταλήξει να βλέπουν το μονοπολικό κόσμο που κυριαρχείται από την αμερικανική Δημοκρατία ως επικίνδυνο πράγμα. Απρόθυμοι να εμπιστευθούν τον αμερικανικό λαό με την πελώρια ισχύ παγκόσμιας ηγεσίας, προσπαθούν να περιθωριοποιήσουν τις ΗΠΑ και να τις υπαγάγουν σε μια υπερδομή παγκόσμιας διακυβέρνησης» (σ. 9).

Η ελευθερία ταυτίζεται με την ανεξέλεγκτη αγορά, το δε κοινωνικό κράτος σκιαγραφείται όχι ως κατάκτηση του εργατικού κινήματος αλλά σαν προϊόν συνωμοσίας της ευρωπαϊκής… ολιγαρχίας:

Το ζεύγος Μόρις πρωτοσέλιδο επί Κλίντον (1995 – 1996)

«Βολευόμαστε με την ιδέα πως η Βόρεια Αμερική κι η Ευρώπη είναι δημοκρατικές χώρες όπου κυβερνά ο λαός. Οχι και τόσο. Κανένα έθνος δεν αρχίζει καν να πλησιάζει το επίπεδο ελευθερίας και λαϊκής κυριαρχίας που απολαμβάνουμε στις ΗΠΑ. [...] Στην ηπειρωτική Ευρώπη είναι αλλιώς. Η εξουσία της γραφειοκρατίας της δημόσιας διοίκησης πάνω στους εκλεγμένους αντιπροσώπους του λαού χρονολογείται από την εποχή του Οτο Φον Βίσμαρκ, που κυβέρνησε πρώτα την Πρωσία κι ύστερα μια ενωμένη Γερμανία. Προκειμένου ν’ αποτρέψει τους εργάτες να ζητήσουν πραγματική δημοκρατία, την οποία απεχθανόταν, ο Βίσμαρκ συνέλαβε το κράτος πρόνοιας, προσφέροντας επίδομα ανεργίας, υγειονομική περίθαλψη, συντάξεις γήρατος και τα σχετικά στις μάζες για να τις αποτρέψει να ζητήσουν πραγματική πολιτική εξουσία. Ο Βίσμαρκ εφηύρε την ίδια την έννοια της συνταξιοδότησης, ένα χρόνο κατά τον οποίο οι ηλικιωμένοι ζουν από τις συντάξεις και τις αποταμιεύσεις τους, δίχως να χρειάζεται να εργαστούν για να ζήσουν» (σ. 24).

Το ίδιο σοβαρή είναι η ερμηνεία του σκεπτικισμού των Ευρωπαίων απέναντι στους πολιτικούς τους, σε αντίθεση με το σεβασμό που (φέρονται να) επιδεικνύουν οι Αμερικάνοι:

«Στην Ευρώπη η δημοκρατία έχει δυσφημιστεί. Η αποτυχία της να εμποδίσει την άνοδο του Χίτλερ στη Γερμανία και του Μουσολίνι στην Ιταλία άφησε μόνιμες ουλές και στις δυο χώρες. [...]

Οταν ένας εκλεγμένος αξιωματούχος μιλά στις ΗΠΑ, τον επιδοκιμάζουμε λόγω της νομιμοποίησης που πηγάζει από την εκλογή του απ’ το λαό. Ενας διορισμένος δημόσιος υπάλληλος δεν έχει τέτοια νομιμοποίηση. Στην Ευρώπη, όμως, είναι σχεδόν το αντίθετο. Ο εκλεγμένος αξιωματούχος αντιμετωπίζεται συνήθως με περιφρόνηση σαν δημαγωγός που υποθάλπει τους ψηφοφόρους, ενώ ο δημόσιος υπάλληλος είναι ένας ανιδιοτελής ειδήμων που μπορείς να εμπιστευτείς τη γνώμη του» (σ. 25).

Η κατοχή του ΔΝΤ

Ως αιχμή του δόρατος της συνωμοσίας οι συγγραφείς καταγγέλλουν τη διεύρυνση του G-8 σε G-20 σε συνεργασία με το ΔΝΤ: «Η διεθνής κοινότητα παρείχε στο ΔΝΤ την εξουσία να γίνει το αφεντικό των αφεντικών, η υπερυπηρεσία που θα ελέγχει και θα συντονίζει την πολιτική όλων των κεντρικών τραπεζών, της Ομοσπονδιακής Τράπεζας των ΗΠΑ συμπεριλαμβανομένης» (σ. 16-7). «Σχηματίζοντας και στελεχώνοντας το G-20, το ΔΝΤ κι οι Ευρωπαίοι αφέντες του έχουν τώρα το πλαίσιο για να κάνουν τεράστια βήματα προς το στόχο τους της παγκόσμιας γραφειοκρατικής κυριαρχίας. Χρησιμοποιώντας την εξουσία του μέσω του G-20, το ΔΝΤ λέει στις ΗΠΑ να περικόψουν το έλλειμμά τους, ν’ αυξήσουν τους φόρους τους και να μειώσουν τους μισθούς στελεχών του ιδιωτικού τομέα. Αν οι ΗΠΑ δε συμμορφωθούν, αντιμετωπίζουν καταδίκη του ΔΝΤ και, ενδεχομένως, ακόμη και την προοπτική κυρώσεων» (σ. 20-1). Καθώς «όλοι θέλουν να κοντύνουν την Ουάσινγκτον» (σ. 23), «οι ΗΠΑ είναι ένας γιγάντιος Γκιούλιβερ σφιχτοδεμένος από τους Λιλιπούτειους στο G-20» (σ. 18).

Το τελικό συμπέρασμα θυμίζει έτσι κάτι από Γιώργο Τράγκα: «Τα όνειρα του Χίτλερ και του Ναπολέοντα για παγκόσμια κυριαρχία βρίσκουν τη συνέχειά τους στην επέκταση της ισχύος της Γερμανίας και της Γαλλίας μέσω του ΔΝΤ και του G-20. Δεν χρειάζεται να φτιάξεις στρατό και να εισβάλεις σε χώρες για ν’ αποκτήσεις παγκόσμια δύναμη. Μπορείς να την κερδίσεις στο τραπέζι των συνδιασκέψεων» (σ.21).

Για όλα τα παραπάνω φταίει κυρίως η υπερβολική ευαισθησία κι αυτοενοχοποίηση των Αμερικανών («εθνικό μαζοχισμό» ή «εθνομηδενισμό» θα το αποκαλούσαν οι ημέτεροι Μόρις): «Η αρπαγή της εξουσίας από το ΔΝΤ και τους Ευρωπαίους προέκυψε ως αποτέλεσμα των αισθημάτων ενοχής των ΗΠΑ για τη χρηματιστική κρίση του 2008. [...] Η Ευρώπη κατηγόρησε τις ΗΠΑ για την παγκόσμια οικονομική κρίση. Οι Αμερικανοί διπλωμάτες έσκυψαν τα κεφάλια τους από ντροπή. [...] Και τότε, ο αρχιαπολογητής Μπαράκ Ομπάμα πήγε στο εξωτερικό κι επικύρωσε τη μεταβίβαση εξουσίας και ηθικού κύρους από την Ομοσπονδιακή μας Τράπεζα στο ΔΝΤ και το G-20. Το γεγονός ότι οδηγήσαμε τον κόσμο σε μια χρηματιστική καταστροφή έγινε ένα είδος προπατορικού αμαρτήματος, υποχρεώνοντας τις ΗΠΑ να κάτσουν στο πίσω κάθισμα και να συμφωνήσουν με τους νέους περιορισμούς στην οικονομία μας που επιβάλλει η Ευρώπη» (σ. 22).

Στην πραγματικότητα όμως για την κρίση φταίνε οι Ευρωπαίοι, αφού κατάπιαν τις τοξικές φούσκες που τους πλάσαρε η Γουόλ Στριτ: «Η κατάδυσή τους στην κερδοσκοπία μετέτρεψε μια τοπική αμερικανική κρίση σε παγκόσμια καταστροφή. Εμείς δημιουργήσαμε τα μετοχοποιημένα ενυπόθηκα δάνεια, αυτοί όμως ήταν εκείνοι που τα αγόρασαν» (σ. 34).

Οι αλυσίδες του δικαίου

Απείρως σημαντικότερο κίνδυνο αντιπροσωπεύει πάντως η εθελόδουλη υπαγωγή της υπερδύναμης στις επιταγές του διεθνούς δικαίου:

«Μια από τις μεγαλύτερες απειλές για την ελευθερία μας είναι οι σχεδόν άγνωστες συνθήκες που προωθούν οι διεθνιστές, οι οποίες θα δέσουν χειροπόδαρα τις ΗΠΑ σε παγκόσμιες πολιτικές που δεν θ’ αφήσουν ποτέ να γίνει το δικό μας. [...] Ιδού τι προσπαθούν να κάνουν οι παγκοσμιοποιητές:

Ο Μόρις ως βασικός σχολιαστής του Fox News

• Ν’ αφαιρέσουν απ’ το Κογκρέσο ή τον πρόεδρο το δικαίωμα να κάνει πόλεμο, εκτός αν το εγκρίνει ο ΟΗΕ (δηλαδή, εκτός αν καταφέρουμε τη Ρωσία και την Κίνα να μην προβάλουν βέτο στις αποφάσεις).

• Να καταστήσουν τους Αμερικανούς προέδρους και τα μέλη των κυβερνήσεων ποινικά υπόλογους για την κήρυξη πολέμου χωρίς την έγκριση του ΟΗΕ.

• Να περιορίσουν το δικαίωμα του αμερικανικού πολεμικού ναυτικού να κρατά ανοιχτές τις θάλασσες.

• Ν’ απαιτήσουν τα μισά από τα δικαιώματα χρήσης των υπεράκτιων γεωτρήσεων πετρελαίου και φυσικού αερίου να πηγαίνουν σ’ ένα σώμα του ΟΗΕ για να τα διανέμει όπως αυτό επιθυμεί χωρίς πραγματικό έλεγχο των ΗΠΑ.

• Ν’ απαιτήσουν να μοιραστούμε την τεχνολογία μας των υπεράκτιων γεωτρήσεων με όλα τα άλλα έθνη.

• Ν’ απαιτήσουν να διαβεβαιώσουμε, μέσω καταγραφής και άλλων οχληρών μεθόδων, ότι κανένας από τους ιδιοκτήτες όπλων στην Αμερική δε θα εξάγει τα όπλα του σε άλλες χώρες.

• Ν’ απαγορεύσουν τη σωματική τιμωρία στα σχολεία και τα σπίτια των ΗΠΑ.

• Να δημιουργήσουν νομική βάση για την άσκηση αγωγών εναντίον πολιτειακών κυβερνήσεων και οργανισμών της τοπικής αυτοδιοίκησης με την απαίτηση ν’ αυξήσουν τις δαπάνες για την κοινωνική πρόνοια, την εκπαίδευση και την υγειονομική περίθαλψη των παιδιών.

• Να εφαρμόσουν πολεοδομικούς κανονισμούς που θα περιορίσουν την ανάγκη για αυτοκίνητα και θα ενθαρρύνουν τον κόσμο να μεταναστεύσει από τις αγροτικές περιοχές σε πιο πυκνοκατοικημένα αστικά περιβάλλοντα» (σ. 39-40).

Η κίτρινη απειλή

Η Ευρώπη δεν αποτελεί τη μοναδική πηγή δεινών για τις ΗΠΑ. Το τόξο του κακού συμπληρώνεται από μια πανσπερμία απειλών: το Πακιστάν που κατατρώει την αμερικανική βοήθεια, υποθάλπει την αλ-Κάιντα και κατοικείται απ’ «τον πιο αντιαμερικανικό πληθυσμό του κόσμου» (σ. 141-67), το Αφγανιστάν που εξάγει ναρκωτικά (σ. 171-7), τη Σαουδική Αραβία που έχει εξελιχθεί σε «παγκόσμια τράπεζα της ισλαμικής τρομοκρατίας» (σ. 181-217), τα «Ηνωμένα Εθνη της διαφθοράς» (σ. 221-37), τους «ανάξιους» και «διεφθαρμένους» τριτοκοσμικούς που «δαγκώνουν το χέρι που τους ταΐζει» (σ. 241-78) κ.ο.κ.

Η μεγαλύτερη απειλή προέρχεται όμως από την Κίνα, με την οποία «οι ΗΠΑ είναι παγιδευμένες σ’ έναν ύπουλο Ψυχρό πόλεμο». Τι θέλει το Πεκίνο; «Να υποκαταστήσει τις ΗΠΑ ως η μεγαλύτερη και πιο πετυχημένη οικονομία του κόσμου, να φτάσει και τελικά να ξεπεράσει τη στρατιωτική μας ικανότητα, να υπονομεύσει τις χρηματιστικές αγορές μας και να ξεπεράσει τη στρατιωτική κι εμπορική τεχνολογία μας. Είναι τόσο στοιχειώδες. Είναι τόσο τρομακτικό. Είναι τόσο θρασύ».

Πρόκειται για κανονικό «πολεμικό θρίλερ» που «διεξάγεται σε μια σειρά μέτωπα:

• Τη χειραγώγηση του κινέζικου νομίσματος που απομυζά την οικονομία και τις δουλειές μας.

• Το χάκιν στα κομπιούτερ των αμερικανικών εταιρειών και την κλοπή βιομηχανικών και τεχνολογικών μυστικών.

• Την αποστολή βιομηχανικών κατασκόπων στις ΗΠΑ για να κλέψουν εμπορικά μυστικά και τεχνολογία.

• Το χάκιν στα αμερικάνικα αμυντικά συστήματα για την κλοπή στρατιωτικών πληροφοριών και δεδομένων.

• Το χάκιν στο ηλεκτρικό δίκτυο των ΗΠΑ για να δοθεί στην Κίνα η δυνατότητα αχρήστευσής του.

• Αρνηση για επιβολή των πνευματικών δικαιωμάτων και ανοχή σε εξόφθαλμη πειρατεία των βίντεό μας, των ηχογραφήσεών μας και του λογισμικού μας.

Παρά την έντασή του, δεν είναι καθόλου παραδοσιακός πόλεμος μεταξύ δυο εχθρικών χωρών. Απεναντίας, είναι μια μονομερής επίθεση της Κίνας, που αγνοείται παθητικά και σκόπιμα στις ΗΠΑ.

Δεν αντεπιτιθέμεθα σοβαρά. Δεν θα τους σταματήσουμε. Κοιτάμε απλώς προς την άλλη πλευρά. Η πολιτική κατευνασμού της κυβέρνησης Ομπάμα πλήττει τις ΗΠΑ» (σ. 81-2).

Η ευθύνη γι’ αυτή την πολλαπλή και καταστροφική αδράνεια δεν είναι δύσκολο να εντοπιστεί: ο «εσωτερικός εχθρός» που εδρεύει στην καρδιά του Κογκρέσου και συγκροτείται από τη συμμαχία των εκλεγμένων αντιπροσώπων του αμερικανικού έθνους με τα λόμπι που έχουν στήσει εκεί οι 130 από τις 180 χώρες της οικουμένης (σ. 293-314). Για την εξάλειψή του, δε, αρκεί η εκλογή ενός πατριώτη προέδρου, ικανού να κόψει αποφασιστικά τον γόρδιο δεσμό της προδοσίας.

 «Ελλάδα, ο Ευρωπαίος αληταράς»

Στο συνωμοτικό σχήμα των Μόρις και Μακ Γκαν, η Ελλάδα κατέχει μια θέση μεταξύ σκοτεινού κομπάρσου κι ενός από τους βασικούς υπαιτίους της παγκόσμιας κρίσης. Οχι ως ενεργό υποκείμενο, αλλά ως ένα από τα καρκινώματα που εξέθρεψε η αναξιοκρατία της κρατικιστικής κι αντιαμερικανικής «παγκόσμιας διακυβέρνησης».

Όταν δεν είχαμε γίνει ακόμα PIGS: Η Γιάννα Αγγελοπούλου υποδέχεται μετά βαΐων και κλάδων την Ολυμπιακή Φλόγα στη Νέα Υόρκη (EUROKINISSI)

Αν οι παρεμβάσεις του ΔΝΤ χαρακτηρίζονται σαν «νέα αποικιοκρατία», αυτό δεν ισχύει για τα μαύρα πρόβατα του ευρωπαϊκού καπιταλισμού: «Η Ελλάδα, η Ιταλία, η Ισπανία κι η Πορτογαλία, οι Ευρωπαίοι αληταράδες, είχαν ασυλία από την επίβλεψη του ΔΝΤ επειδή είχαν υιοθετήσει το ευρώ, ένα νόμισμα που θεωρούνται υπερβολικά μεγάλο και σταθερό για ν’ αποτύχει» (σ.17). Η αναφορά στην Ιταλία είναι βέβαια καταχρηστική, δεδομένου ότι οι υπερατλαντικοί συγγραφείς τη συγχέουν κατ’ επανάληψη με την Ιρλανδία, σαν το δεύτερο αρχικό των στοχοποιημένων PIGS.

Η συμμετοχή της Ελλάδας στο ευρώ καταχωρείται στις αιτίες της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης και της ευθύνης των Ευρωπαίων γι’ αυτήν: «Ηταν το όραμα των Ευρωπαίων τραπεζιτών αυτό που οδήγησε στη θέσπιση του ευρώ, που είναι ένα νόμισμα τόσο ισχυρό όσο ο πιο αδύνατος κρίκος του, η πιο ανεύθυνη χώρα της Ε.Ε. Αποδείχθηκε πως αυτή ήταν η Ελλάδα. Οταν η Ελλάδα απείλησε να χρεοκοπήσει, όλη η Ευρώπη χρειάστηκε να ορμήσει για τη σωτηρία της για να μην παρακολουθήσει τις οικονομίες της να καταρρέουν» (σ.34).

Ακόμη και για τη νεοφιλελεύθερη λιτότητα στον ευρωπαϊκό βορρά δεν φταίει έτσι άλλος, παρά τα εξαχρειωμένα PIGS του Νότου: «Οι ευρωπαϊκές τράπεζες αγόρασαν ομόλογα σε ευρώ τα οποία εκδοθέντα από την Ελλάδα, την Ιταλία, την Πορτογαλία και την Ισπανία, παρόλο που ήταν προφανές πως αυτές οι χώρες δε θα μπορούσαν ν’ αποπληρώσουν τα χρέη τους» (σ.34). «Ως το τίμημα για την απόκτηση πόρων από τη Γερμανία και τη Γαλλία για να στηρίξουν (στην πραγματικότητα, να διασώσουν) τα χρέη της Πορτογαλίας, της Ιταλίας, της Ελλάδας και της Ισπανίας (αποκαλούμενων PIGS στην Ευρώπη), όλες οι χώρες του ευρώ πρόκειται να υπαγάγουν τους εαυτούς τους σε δημοσιονομική πειθαρχία. ‘Δημοσιονομική πειθαρχία’ είναι ένας φανταχτερός όρος για την καταπάτηση των επιθυμιών των ψηφοφόρων και τη συμμόρφωση με τους πόθους των γραφειοκρατών, των φασουλομετρητών, των λογιστών και των οικονομολόγων, των ειδημόνων που αναιρούν τη δημοκρατία. Τώρα. Οχι μόνο αναπτυσσόμενες χώρες θα υπόκεινται στα χούγια του ΔΝΤ και των φασουλομετρητών συναδέλφων του της Ευρωπαϊκής Ενωσης, αλλά και αναπτυγμένες ευρωπαϊκές χώρες θα υπαχθούν στα χούγια του» (σ. 27)

Διαβάστε

• Dick Morris – Eileen McGann, «Screwed! How Foreign Countries are Ripping America Off and Plundering Our Economy -and How Our Leaders Help Them Do It» (Ν. Υόρκη 2012, εκδ. Broadside Books). Το βιβλίο που παρουσιάζουμε σήμερα, ως τυπικό δείγμα του σύγχρονου αμερικανικού εθνικισμού της ρεπουμπλικανικής Δεξιάς και των παραφυάδων της.

Βιογραφικά στοιχεία για την παλιότερη καριέρα του ζεύγους Μόρις:

• Elisabeth Kolbert, «The Stealth Strategist Refocusing Clinton», The New York Times, 1.7.1995.

• Alison Mitchell, «President’s Guru Goes Public;Back Home, Dick Morris Tells Tales From the Clubhouse», The New York Times, 20.10.1995.

• Maureen Dawd, «Is Dick Morris Right?», The New York Times, 5.9.1996.

• Steven Holmes, «Dick Morris’s Behavior, and Why It’s Tolerated», The New York Times, 8.9.1996.

• William Glaberson, «Surviving a Scandal By Just Doing Her Job», The New York Times, 21.9.1996.

Συνδεθείτε

• www.dickmorris.com. Το προσωπικό σάιτ του Ντικ Μόρις. Ξεχωρίζουμε τους ύμνους του για το Tea Party αλλά και πρόσφατο άρθρο του για το όραμα μιας σύμπραξης «δεξιάς» και «αριστεράς» κατά των εκπροσώπων του «καπιταλισμού των κολλητών» (crony capitalism) που εκφράζει η κυβέρνηση Ομπάμα.

• www.vote.com. Ο οικογενειακός ιστότοπος ηλεκτρονικών ψηφοφοριών που έχει στήσει το ζεύγος («μη επιστημονικών γκάλοπ», στη μιντιακή αργκό), κάτι ανάλογο με τις «σφυγμομετρήσεις» του καθ’ ημάς zougla.gr.

Οι επισκέπτες διαβεβαιώνονται ότι το σάιτ «δεν είναι Φιλελεύθερο ούτε Συντηρητικό, δεν είναι Δημοκρατικό ούτε Ρεπουμπλικανικό», απλά βοηθά τους πολίτες «ν’ ακουστούν από την εξουσία».

ΦΟΡΕΙΣ ΤΟΥ ΙΟΥ: Τάσος Κωστόπουλος, Αντα Ψαρρά, Δημήτρης Ψαρράς [email protected]