Της Β. Παπαντωνοπούλου
Ο Ερίκ Αμπιντάλ ήταν ένας ποδοσφαιριστής όπως όλοι οι άλλοι της πρώτης γραμμής. Αφοσίωση στην μπάλα και τις προπονήσεις, αγωνιστικές επιτυχίες, πολλά χρήματα, σπίτι, αυτοκίνητα και διακοπές πολυτελείας… Μια ζωή ανέφελη… Εως ότου ο ουρανός σκοτείνιασε. Τον Μάρτιο του 2011 διαγνώστηκε με καρκίνο στο συκώτι. Τότε συνειδητοποίησε ότι στη δική του τέλεια ζωή, υπήρχε χώρος για πόνο και απελπισία. Ομως η δύναμη και η αποφασιστικότητα δεν ήταν στοιχεία που έβγαζε μόνο στον αγωνιστικό χώρο. Ηταν μέρος του χαρακτήρα του και τον βοήθησαν να ξεπεράσει το υψηλό αυτό εμπόδιο.
Στις 17 Μαρτίου 2011 έκανε την πρώτη εγχείρηση για την αφαίρεση του όγκου. Εβαλε στόχο του να επιστρέψει στους αγωνιστικούς χώρους με την Μπαρτσελόνα – και το κατάφερε. Η ανάρρωσή του έγινε σε χρόνο-ρεκόρ, επέστρεψε στις προπονήσεις έναν μήνα μετά το χειρουργείο και στις 2 Μαΐου πήρε το ΟΚ από τους γιατρούς των «μπλαουγράνα» για να αγωνιστεί. Στις 28 του ίδιου μήνα, συγκινημένος είδε τον αρχηγό Κάρλες Πουγιόλ να του παραχωρεί την τιμή να σηκώσει ο ίδιος πρώτος στον ουρανό του Λονδίνου το τρόπαιο του Τσάμπιονς Λιγκ. Ενδειξη σεβασμού και θαυμασμού για τον Γάλλο αμυντικό, που έγινε παράδειγμα προς μίμηση για χιλιάδες ανθρώπους οι οποίοι βλέπουν τις αναποδιές να στέκονται εμπόδιο στην εκπλήρωση των ονείρων τους.
Ομως η ανηφόρα δεν είχε τελειώσει για τον Αμπιντάλ. Λίγο μετά την ανανέωση του συμβολαίου του με τους Καταλανούς τον Φεβρουάριο του 2012, ο γιατρός τού ανακοίνωσε ότι πρέπει να υποβληθεί σε μεταμόσχευση ήπατος. Δωρητής έγινε ένας ξάδελφός του και η εγχείρηση πραγματοποιήθηκε στις 10 Απριλίου 2012. Ομως ούτε αυτή τη φορά εγκατέλειψε τη μάχη. Υστερα από έξι εβδομάδες νοσηλείας και αρκετούς μήνες ανάρρωσης και σταδιακής ένταξης σε προπονήσεις, ήρθε η επιβράβευση. Στις 7 Απριλίου 2013 μπήκε ως αλλαγή στον αγωνιστικό χώρο του «Καμπ Νόου», σε ματς κατά της Μαγιόρκα, με τον κόσμο να τον αποθεώνει σε ένα παρατεταμένο standing ovation.
Ο Γάλλος αμυντικός θεωρούσε ότι η ζωή του πλέον ήταν άρρηκτα συνυφασμένη με αυτή της Μπαρτσελόνα και ότι εκεί θα κρεμούσε τα παπούτσια του. Ομως ο σύλλογος της Βαρκελώνης αποφάσισε να μην του ανανεώσει το συμβόλαιο το καλοκαίρι του 2013. Ο Αμπιντάλ πληγώθηκε πολύ. Μάλιστα σε τηλεοπτική του συνέντευξη σε γαλλικό κανάλι δεν μπόρεσε να συγκρατήσει τα δάκρυά του.
Και πάλι όμως δεν το έβαλε κάτω. Λίγες εβδομάδες αργότερα ανακοινώθηκε ότι ήρθε σε συμφωνία με τη Μονακό, την ομάδα στην οποία είχε κάνει τα πρώτα του βήματα – θα γινόταν μάλιστα ο αρχηγός της. Τα χρηματοδοτούμενα από τα ρούβλια του Ντμίτρι Ριμπολόβλεφ φιλόδοξα σχέδια των Μονεγάσκων ταίριαζαν με τις δικές του επιδιώξεις. Στόχος του να βρίσκεται στην αρχική ενδεκάδα κάθε εβδομάδα, να επιστρέψει η ομάδα στο Τσάμπιονς Λιγκ και ο ίδιος να μετάσχει στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Βραζιλίας.
Ομως το τρίτο σκέλος του σχεδίου του δεν ευοδώθηκε. Οπως είπε ο ομοσπονδιακός τεχνικός Ντιντιέ Ντεσάν, «όταν έχω να επιλέξω ανάμεσα σε έναν νεαρό και έναν μεγαλύτερο παίκτη για μια θέση, θα προτιμήσω τον νεαρό. Γιατί στόχος μας δεν είναι το Μουντιάλ, αλλά να φτιάξουμε ομάδα για το Euro 2016 που διοργανώνουμε στη Γαλλία». Και ο Αμπιντάλ, που τον Σεπτέμβριο κλείνει τα 35 του χρόνια, είδε τις πόρτες της Εθνικής να κλείνουν. Αλλη μια αναποδιά, από τις πολλές…
