Ενας άλλος κόσμος, εντελώς διαφορετικός. Και η κουλτούρα του. Ενας κόσμος που τον γνωρίζετε πιθανότατα μόνο όσοι έχετε παιδιά σε εφηβική ηλικία. Τον έζησα κι εγώ την Κυριακή το μεσημέρι. «Ελα να δεις» μου έλεγαν, «δεν θα πιστεύεις στα μάτια σου». Κυριακή μεσημέρι, λοιπόν, σε μια Αθήνα άδεια από τη ζέστη. Αδεια, εντελώς. Εκτός από ένα σημείο στο οποίο συνέβαινε «πανικός», στην «Ελληνοαμερικανική Ενωση», στην οδό Σίνα. Ουρές απ’ έξω, γεμάτο μέσα το κτίριο και στους πέντε ορόφους του. Τι συνέβαινε εκεί; Το «GameAthlon», το περίφημο φεστιβάλ για τους λάτρεις των ηλεκτρονικών παιχνιδιών. Με πολλούς νεαρούς, πιτσιρικάδες κυρίως, να ασχολούνται με τα games, την ηλεκτρονική μουσική, τα σπορ, τη μετάδοση αγώνων κ.ά. Την Κυριακή πέρασαν 1.500 άτομα, το τριήμερο Παρασκευής-Κυριακής περισσότεροι από 6 χιλιάδες φανατικοί των games.

Αλλη κουλτούρα στο «GameAthlon». Με παιδιά που ακούνε μουσική αποκλειστικά από τα ακουστικά του κινητού τους τηλεφώνου. «Τι είναι τα cd;» μου είπε ειρωνικά ένα από αυτά, «ούτε ξέρουμε για τι πράγμα μιλάς». Μου έκανε και πλάκα από πάνω, γελώντας με την παρέα του. Για βινίλια δεν μίλησα καν, μη φανώ και γραφικός. Εντάξει, ναι παιδιά, κοροϊδέψτε μας, αλλά στην ειδική αίθουσα με τους ρετρό ηλεκτρονικούς υπολογιστές και τα ρετρό παιχνίδια (έπαιξα και πακ-μαν, να φανταστείτε!) δημιουργήθηκε συνωστισμός. Οι «προχωρημένοι» πιτσιρικάδες, που παίζουν τα smartphones στα δάχτυλα (στην κυριολεξία) και φτιάχνουν μόνοι τους applications, να γοητεύονται τρελά από τα παιχνίδια που παίζαμε εμείς παλιότερα, σε κάτι προϊστορικές κονσόλες, τόσο μεγάλες σαν μωρά.

Είχε και άλλα θαυμαστά στο φεστιβάλ. Παιδιά να ζωγραφίζουν με επιδέξιο τρόπο στρατιωτάκια. Ομάδες από Youtubers με εκατοντάδες χιλιάδες followers να παρουσιάζουν στην πλατφόρμα τους τραγούδια, παιχνίδια και συζητήσεις. Αλλά και νεαρούς, εκκολαπτόμενους Γιάννηδες Διακογιάννηδες να σπικάρουν games σε πραγματικό χρόνο, εκεί, στον χώρο του «GameAthlon».

Δημήτρης Κανελλόπουλος