Της Ματούλας Κουστένη

ΦΩΤ. ΜΑΡΙΟΣ ΒΑΛΑΣΟΠΟΥΛΟΣ

Ντραμς, κιθάρες, φώτα αναμμένα και μπροστά από τα μικρόφωνα δύο τραγουδιστές που το ελληνικό κοινό τούς αγαπά ιδιαίτερα, αν και μεταξύ τους δεν έχουν πολλά κοινά. Είναι δυο μουσικοί που προέρχονται από διαφορετικές τάσεις, μουσικά είδη, σκηνές και γενιές, αλλά με την ίδια αγάπη για τη μουσική, και πάντοτε ανοιχτοί στις νέες συγκινήσεις. Ο ένας ήταν ο θρυλικός Ερικ Μπάρντον. Φορούσε μαύρα ρούχα και γυαλιά, που δεν αποχωρίστηκε ώς το τέλος και παρά τα 73 του χρόνια δοκίμαζε μικρόφωνα, έκανε τις τελευταίες συνεννοήσεις με τους μουσικούς κι είχε διάθεση για πειράγματα. Ο άλλος ήταν ο Γιάννης Χαρούλης. Εχει τα μισά χρόνια από τον Βρετανό (και κάτι λιγότερο) και το τελευταίο διάστημα διανύει την καλύτερή του περίοδο.

Οι δυο τους είναι καλεσμένοι του φετινού Rockwave. Ο Ερικ Μπάρντον παίζει αύριο (Vibe Stage 21.30-23.00), ο Κρητικός μουσικός το Σάββατο (Terra Stage 00.30- 02.00). Λίγο πριν ξεκινήσει το φεστιβάλ είπαν να συναντηθούν για να δούνε τι θα βγει. Σαν μαθητής με δάσκαλο, σαν φίλος με εξομολογητή, σαν παλιοί γνώριμοι που ξανασυναντιούνται έπειτα από καιρό για να διηγηθούν μουσικές ιστορίες. Βέβαια, στα λόγια και τις περιγραφές δεν είναι κανένας από τους δυο τους πολύ καλός. Γι’ αυτό και μετά τις πρώτες συστάσεις άρχισαν τα… όργανα.

Πρώτο κομμάτι το «Black dog», το οποίο «πείραξαν» και ένωσαν με το τραγούδι «Εκατόφυλλα». Η κιθάρα έμπλεκε με το λαούτο. Ξαφνικά το τραγούδι, που ο Μπάρντον έγραψε για να περιγράψει τη μάχη του με την κατάθλιψη (δανειζόμενος την περίφημη φράση «black dog of depression», που είχε χρησιμοποιήσει ο Ουίνστον Τσόρτσιλ), δίνει πάσα για στίχους όπως: «Εκατόφυλλα στον Αδη και μαχαίρι ακονισμένο/ μ’ έχεις βάλει στο σημάδι/ μέλι, στάχτη και φαρμάκι».

«Μόλις πριν από πέντε λεπτά βρεθήκαμε στα παρασκήνια και το ετοιμάσαμε αυτό», είπε με το «καλησπέρα» ο Γιάννης Χαρούλης, ο οποίος διευκρίνισε πως δεν υπήρξαν ούτε πρόβες ούτε συνεννοήσεις, μόνο καθαρή κι αυθόρμητη διάθεση να παίξουν παρέα. «Ηρθα από την Κρήτη με το λαούτο μου για να σας δείξω πως, τελικά, μπορεί και αυτό το όργανο να ροκάρει. Από τα χωριά της Κρήτης μέχρι αυτήν εδώ τη σκηνή μπορεί η απόσταση να μοιάζει τεράστια, αλλά πιστέψτε με είναι γεμάτη εμπειρίες. Κι αυτή εδώ απόψε είναι μια από τις πιο συναρπαστικές που μου έχουν τύχει. Αυτό που συμβαίνει εδώ, τώρα, είναι απίστευτο. Από τη στιγμή που βρεθήκαμε, παίζουμε και τραγουδάμε».

Επειτα ακολούθησε το «Σκουλαρικάκι», που απέκτησε ροκ αποχρώσεις, και για φινάλε ο Ερικ Μπάρντον κράτησε το «Paint It Black» των Rolling Stones, κομμάτι το οποίο είχε συμπεριλάβει στο άλμπουμ «Winds of Change», που κυκλοφόρησε με τους Animals τον Σεπτέμβριο του 1967.

Τελικά, κακώς είχαμε απλώσει τα χέρια και καταγράφαμε με κινητά αυτό που συνέβαινε επί σκηνής. Ηταν μόνο ένα μικρό δείγμα από όσα μας περιμένουν το διήμερο του Rockwave (Παρασκευή και Σάββατο). Θα μου πείτε, αφού ο ένας παίζει Παρασκευή κι ο άλλος Σάββατο, γιατί ετοίμασαν αυτήν τη σύμπραξη επί σκηνής; Μπορούν δύο μουσικοί που έδεσαν τόσο ωραία από τις λίγες μόνο «κουβέντες» που αντάλλαξαν χθες να αφήσουν στην άκρη τέτοια χημεία; Σίγουρα όχι.

Η χειραψία που αντάλλαξαν στο τέλος ήταν σαν να έγνεφαν ο ένας στον άλλον «εις το επανιδείν». Αλλωστε ο Γιάννης Χαρούλης, ήθελε δεν ήθελε, μας το αποκάλυψε, όταν στο τέλος τού ψέλλισε: «Πάμε να συνεχίσουμε την πρόβα». Είναι βέβαιο πως την Παρασκευή στη συναυλία του Ερικ Μπάρντον στο Terravibe μάς περιμένουν πολλές εκπλήξεις…