Ωραία είναι η Μικρή Επίδαυρος, δεν έχει το μεγαλείο της «κανονικής», αλλά διαθέτει και αυτή ειδικό βάρος. Και ο Vassilikos που έπαιξε εκεί Παρασκευή και Σάββατο, αλλά και άλλοι καλλιτέχνες που εμφανίζονται κατά καιρούς στο μικρό ετούτο θεατράκι, το νιώθουν. «Εχω μεγάλη αγωνία και προσμονή» λέει με τη σειρά της και η Γιώτα Νέγκα, που παίζει μαζί με τον Δημήτρη Μπάση τα «Τραγούδια της μετανάστευσης» στη Μικρή Επίδαυρο το ερχόμενο διήμερο, Παρασκευή και Σάββατο. «Είναι ένας μαγικός τόπος. Θέλω να πατήσω το μέρος, να το μυρίσω, να νιώσω την ενέργειά του».

Γέμισε το θέατρο το προηγούμενο διήμερο, ειδικά το Σάββατο. Ο Vassilikos παρουσίαζε Βασίλη Τσιτσάνη αλλά με τη δική του, αφαιρετική ματιά. Δεν υπάρχουν περιθώρια επιλογών στο συγκεκριμένο έργο, ή θα σου αρέσει πολύ ή δεν θα θέλεις καν να το ακούσεις. «Ωραίο, πολύ ωραίο», έλεγε μια κυρία γύρω στα 65, από το δεύτερο κιόλας κομμάτι. Νιώθω χαρά όταν άνθρωποι προχωρημένης σχετικά ηλικίας γοητεύονται από τους ηλεκτρονικούς ήχους. Ο Vassilikos δε έχει μια τάση να αποδομεί στις διασκευές του τις αρχικές εκτελέσεις. Σκεφτείτε πως στα κομμάτια του Τσιτσάνη δεν έβαλε μπουζούκι! Ιεροσυλία; Οχι, δεν θα το έλεγα, ισχύει όμως αυτό που είπαμε παραπάνω, είτε θα το λατρέψεις είτε θα το μισήσεις.

Ταιριάζουν πάντως τα πειραματικά στη Μικρή Επίδαυρο. Σαν κι αυτό που έκανε προ δεκαημέρου η Νατάσσα Μποφίλιου παρουσιάζοντας με τη σειρά της ένα διαφορετικό, από τα συνηθισμένα της, έργο. Θέλει concept ο χώρος, το απαιτεί από καλλιτεχνικής απόψεως. Δεν θα ήταν άλλωστε και τόσο κομψό, δεν ταιριάζει και πολύ ο συνδυασμός μπουζούκι και Επίδαυρος. Εκτός κι αν υπήρχε τρόπος να έπαιζε για μια βραδιά ο ίδιος ο Βασίλης Τσιτσάνης. Να του δίναμε τότε και τη Μεγάλη Επίδαυρο και το Ηρώδειο ακόμα.

Δημήτρης Κανελλόπουλος